τρίαν. Εἰς ταῦτα πρέπει τις νὰ προσθέσῃ ὅτι ἡ μεσημβρινὴ σιγὴ καὶ ἐρημία ἐπέτεινε τὰ θέλγητρα τῶν πατριωτικῶν ἀναμνήσεων δι’ Ἕλληνα θεατήν, δυνάμενον μετὰ πλείονος πιθανότητος νὰ εἰσαγάγῃ ἐν τῇ νεκροπόλει ἐκείνῃ τὰ εἴδωλα τοῦ κτίσαντος αὐτὴν Θεοκλέους τοῦ Ἀθηναίου, τοῦ νομοθέτου αὐτῆς Χαρώνδα τοῦ Στησιχόρου, τοῦ ὁποίου ὑψοῦτο ἐν μέσῳ τῆς πλατείας τάφος, καὶ τοῦ ᾈλκιβιάδου ἀγορεύοντος τὰ πλήθη ἐκ τῶν βαθμίδων ἀμφιθεάτρου, οὗ ἐπάτουν τὰ ἐρείπια. Ἀλλ’ ἀφίνω τὰς πατριωτικὰς ἀναμνήσεις ἐνθυμούμενος τὸ τοῦ Δάντου, καθ’ ὃν
Nessum maggior dolore
Che ricordarsi del tempo felise
Nella miseria.
Τῶν στίχων τούτων μετάφρασιν πιστὴν παρέσχεν ἡμῖν ὁ Σολωμός λέγων:
Δυστυχὴς παρηγορία
Μόνη σ’ ἔμεινε νὰ λὲς
Περασμένα μεγαλεῖα,
Καὶ διηγῶντάς τα νὰ κλαῖς.
ἀλλ’ ἔτι πιστοτέραν ἀνώνυμός τις ποιητὴς Ἀθηναῖος διὰ διστίχου, οὗ παραθέτομεν μόνον τὸν πρῶτον
Ὦ Ἀθήνα, πρώτη χώρα κτλ.
Θέλων ἤδη νὰ δώσω καὶ εἰς τοὺς θετικοὺς ἀνθρώπους, τοὺς εἰς μόνην τὴν ποίησιν τῶν ἀριθμῶν προσιτούς, ἰδέαν τινὰ τῆς Σικελικῆς λαμπρότητας, προσθέτω χάριν αὐτῶν ὅτι ἡ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου δύναται νὰ περιλάβῃ τετρακισχιλίους καλογήρους, ὧν ἕκαστος, ἐν εὐσεβεῖ μακαριότητι καὶ ἀργίᾳ παχυνθείς, ἰσοδυναμεῖ πρὸς δύο τοὐλάχιστον συνήθους ὄγκους λαϊκούς. Περὶ δὲ τῶν ἀρχαιοτήτων καὶ γεωλογικῶν τῆς χώρας περιέργων οὐδὲν λέγω, διότι πᾶς ὁ μετὰ τὸν Βόρχιον, τὸν Φορέσταν, τὸν Ἀρτώ, τὸν Γε-
