ἦτο τότε ἀπόλυτος καὶ ἀνεξέλεγκτός του Λυκείου τροφοδότις, ἡ δὲ τροφὴ ἦτο μὲν κατὰ τὴν καθιερωμένην φράσιν ὑγιεινὴ καὶ ἀρκοῦσα, ἀλλά, καὶ ὅπως εἰς ὅλα τὰ σχολεῖα, τὰ ἀρεστότερα τοῦ γεύματος συστατικὰ ἦσαν ὁ πρόσφατος ἄρτος καὶ τὰ ὀπωρικά. Τὰ τελευταῖα ταῦτα εἶχε προγράψη ὁ φόβος τῆς μαστιζούσης ἤδη τὰς Ἀθήνας ἀσιατικῆς ἢ μᾶλλον ἀγγλογαλλικῆς χολέρας, τὰ δὲ ψωμία ἐφεῦρε πρὸς ἐπίδειξιν οἰκονομικῆς δεινότητος ἡ Λάμια νὰ κλείῃ, ἐπιστρέφοντα ἐκ τοῦ φούρνου, ἐπὶ τρεῖς ἢ τέσσαρας ἡμέρας εἰς ὑψηλὸν ἐρμάριον διὰ νὰ δαμάσουν, ὡς αἱ πέρδικες καὶ οἱ φασιανοί, εὐλόγως παρατηροῦσα ὅτι τρώγεται πολὺ ὀλιγώτερος ἄρτος ὅταν εἶνε ξηρός. Ἡ ἐφεύρεσις αὕτη καὶ ὁ περιορισμὸς τῶν ἀλλαγῶν ὑποκαμίσου εἰς δυὸ τὴν ἑβδομάδα μετέβαλον εἰς ἀγανάκτησιν τὴν εὐθυμίαν τῶν μαθητῶν, οἵτινες συνελθόντες εἰς μυστικὸν συνέδριον ἀπεφάσισαν παμψηφεὶ ν’ ἀναθέσωσι τὴν ἐκδίκησιν αὐτῶν εἰς τὴν Σεμίραν.
Πρὸς κατανόησιν τῆς ἐκδικήσεως ταύτης πρέπει νὰ εἴπωμεν ὅτι ἡ τόσον σεμνὴ ἐκείνη παρθένος, ἡ καλύπτουσα, ὁσάκις μετέβαινεν εἰς τὴν αὐλήν, μὲ τὴν χεῖρα στοὺς ὀφθαλμοὺς διὰ νὰ μὴ τοὺς σκανδαλίσωσιν οἱ ἆθλοι τοῦ πετεινοῦ, ἐζήλευεν ἐν τούτοις τὰς ὄρνιθας εἰς τὸ βάθος τῆς ψυχῆς της. Ἀπὸ εἰκοσιπέντε τουλάχιστον ἐτῶν οὐδὲν ἄλλο ὠνειρεύετο παρὰ τὰς ἀπολαύσεις ἔρωτος θεμιτοῦ καὶ ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας εὐλογημένου. Ἀφοῦ ἐδαπάνησεν ὅλον τέταρτον αἰῶνος ὑφαίνουσα ἱστοὺς πρὸς ἄγραν συζύγου, ἐξηκολούθει ἀκόμη νὰ ὑφαίνῃ ἡ ἀκούραστος ἐκείνη ἀράχνη. Πλὴν τῆς ἤδη ὑμνηθείσης σεμνότητος πολλὰ ἄλλα ἐπεδείκνυε πρὸς ἐπιτυχίαν τοῦ ποθούμενου προσόντα, ἐργατικότητα, ὀλιγάρκειαν, μαγειρικὴν τέχνην, χειροτεχνήματα καὶ νοικοκυρωσύνην, δραστηριώτερον ὅμως πάντων τούτων δελέασμα ἐνόμιζε τὴν ἐπίδειξιν τῆς κλίνης της. Ἀληθὲς εἶνε ὅτι ἡ κλίνη αὕτη, ἂν καὶ ὀλίγον ἀρχαϊκή, ἦτο πράγματι ἀξιοθέατος, σιδηρά, εὐρύχωρος, μ’ ἐπίχρυσον ἄνω τῆς κεφαλῆς ζεῦγος ἀσπαζομένων τρυγόνων. Ἀκόμη πλουσιώτερα ἦσαν τὰ στρωσίδια. Τὰς ἄκρας της ἄνω σινδόνας ἐστόλιζε κόκκινος μαίανδρος καὶ ἄλλος πλατύτερος τὰ παραπετάσματα· τὰ ἐφαπλώματα ἦσαν μεταξωτὰ καὶ τὸ ἐκ πτεροῦ σκέπασμα τῶν ποδῶν ἄνωθεν κεντητὸν μὲ ὑπόραμμα ἐκ χρυσίζοντος ἀτλαζίου. Εἰς δὲ τὸν τοῖχον ἐθάμβωνε τὴν ὅρασιν χρυσάργυρος Παναγία μ’ ἐρυθρὰν κάτωθεν κανδήλαν·
