συμπαρασύρων εἰς τὴν πτῶσιν του τὸ παιδίον. Αὐτὴν τὴν φορὰν ἦτο ὁριστικῶς νεκρός, ὡς ἐβεβαιώθησαν οἱ κακοῦργοι, ἐμπήξαντες καὶ ἀφίσαντες ὀρθὰ ὡς τρόπαια τὰ τέσσαρα δικράνια εἰς τὰς πλευράς του.»
Τὴν ἐπιοῦσαν ἐπέστρεψα εἰς τὰς Ἀθήνας. Ἔκτοτε ἔμαθα ἐξ ἐπιστολῆς τοῦ ζωγράφου ὅτι κατώρθωσε νὰ τοποθετήσῃ τὸ παιδίον εἰς ἱπποδρόμιον, τὸ ὁποῖον ἦλθε νὰ δώσῃ παραστάσεις τινὰς εἰς τὴν Σῦρον. Τὸν Τσέκον ἔτυχε νὰ συναντήσω μετά τινα ἔτη εἰς τὴν Σικελίαν. Εἴχε γείνει πρώτης τάξεως ἱπποδαμαστής, κατορθώσας νὰ διδάξῃ, μικροσκοπικόν τινα ἵππον τῆς Σαρδηνίας πράγματα κινοῦνται τὴν ἔκπληξιν τῶν θεατῶν. Τὸ ζῷον τὸν ὑπερηγάπα καὶ τὸν ἠκολούθει ὡς κυνάριον εἰς τοὺς δρόμους τῆς Μεσσήνης. Ταῦτα ὅμως δὲν ἠμπόδισαν τὸν Τσέκον νὰ δακρύσῃ, ὅταν τοῦ ἐνθύμησαν τὸν Ζαναμπέτην.
Ἂς ἐξαιρέσωμεν τοὺς νεοπλατωνικοὺς φιλοσόφους, δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχωσιν ἄλλα ἐπὶ γῆς πλάσματα ὅσον οἱ γάτοι συκοφαντηθέντα. Ὡς κατὰ πρόληψιν καὶ κατὰ παράδοσιν κηρύττονται δεισιδαίμονες, ὀπτασιασταί, μυθολόγοι καὶ ὀνειροπλέκται ὁ Πορφύριος, ὁ Ἰάμβλιχος, ὁ Πρόκλος καὶ ὁ Πλωτίνος, οὕτω κακίζεται καὶ πᾶς γάτος ὡς δόλιος, ἄπιστος, ἀχάριστος καὶ ἀνίκανος ἄλλον παρὰ τὸν ἑαυτόν του ν’ ἀγαπήσῃ. Καὶ ὡς εἰς τὰ λεγόμενα ὀνείρατα τῶν νεοπλατωνικῶν ἀντιτάσσεται ἡ ἀσφαλὴς ἐπιστήμη τοῦ Ἀριστοτέλους, οὕτω καὶ εἰς τοῦ γάτου τὴν κακίαν αἱ πάντοιαι τοῦ σκύλλου ἀρεταί. Εἰς προγενέστερον ἔργον μου ἐπροσπάθησα ν’ ἀποδείξω τὸ ἱστορικῶς ἀσύστατον τῆς τοιαύτης περὶ τῶν Ἀλεξανδρινῶν γνώμης καί, πρὸ πάντων, πόσον εἶναι ἄδικος ἡ πρὸς ἄλληλα σύγκρισις δυὸ πραγμάτων ὅλως ἀνομοίων, οἵα ἡ ἐμπειρία τοῦ Σταγειρίτου πρὸς τὸ ὑπερούσιον πτερύγισμα τῆς νεοπλατωνικῆς διανοίας. Τοῦτο εἶναι περίπου τὸ αὐτὸ ὡς ἂν ὑπετιμάτο ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν πέρδικα, ὡς μὴ φαγώσιμος, ἡ ἀηδών. Καθ’ ὅμοιον τρόπον κατηγορεῖται καὶ ὁ γάτος ὅτι δὲν γλείφει τὰς χεῖρας τοῦ κυρίου
