τῆς καὶ κατὰ πόσον ὑπερεῖχεν αὕτη τοῦ Μενελάου, ὃν περιεφρόνησε πρὸς ἱκανοποίησιν ἐρωτικῆς φαντασιοπληξίας καὶ μετ’ αὐτοῦ τὸν Ἀγαμέμνονα καὶ πάντας τῆς Ἑλλάδος τοὺς βασιλεῖς, τοὺς ἁθρόους ἐν τούτοις χάριν αὐτῆς μεταβάντας εἰς Ἀσίαν. Ὁ δὲ Μενέλαος οὑ μόνον πρὸ τῆς ὕβρεως ἐθεράπευεν ὡς ἀνωτέραν αὐτοῦ τὴν Ἑλένην, αλλὰ καὶ ἀνακτήσας αὐτὴν ἔπειτα αἰχμάλωτον καὶ πάλιν ἐγυναικοκρατεῖτο. Τοιαύτην οὖσαν ἤκουε καὶ τὴν Κλυταιμήστραν καὶ έτρεμεν ἀναλογιζομένη τὴν ἐκδίκησιν αὐτῆς ἡ θυγάτηρ τοῦ Χρύσου. Ὁ δὲ φόβος οὗτος ἦτο κατὰ τοσοῦτον μᾶλλον εὔλογος, καθ’ ὅσον ὁ Ἁγαμέμνων, εἴτε ἐπαιρόμενος διὰ τὴν ἀρχὴν εἴτε ἐξ ἀπερισκεψίας, ἠτίμασε δημοσίᾳ τὴν Κλυταιμήστραν, κηρύξας ὅτι προτιμᾷ αὐτῆς καὶ κατ’ οὐδὲν τῆς συζύγου του κατωτέραν θεωρεῖ δοριάλωτον δούλην. Οἱ τοιοῦτοι ἀπρεπεῖς λόγοι ἦσαν ἱκανοὶ νὰ ἐμπνεύσωσιν οὐ μόνον δικαιότατον νόσον ἐκδικήσεως τῆς ζηλοτύπου βασιλίσσης, ἀλλὰ καὶ ἱκανὴν ἀνησυχίαν περὶ τῆς μελλούσης διαγωγῆς αὐτοῦ τοῦ ᾿Αγαμέμνονος· πῶς δηλ. ἤθελε μεταχειρισθῇ, ἂν ἔπαυεν ὁ ἔρως, ἁπλῆν δούλην, ὁ οὕτως ἀσεβῶς ἐξυβρίσας τῶν τέκνων του τὴν μητέρα; Μόναι αἱ ἀνόητοι χαίρουσι βλέπουσαι τοὺς ἐραστὰς ἀτιμάζοντας χάριν αὐτῶν τῆς καρδίας των τοὺς προκατόχους, ἐνῷ αἱ ἔχουσαι νοῦν τρέμουσιν ἀναλογιζόμεναι, ὅτι ἐνδέχεται κακεῖναι χάριν ἄλλης γυναικὸς ν’ άτιμασθῶσι μετ’ ὀλίγων. Ἀλλὰ καὶ δι’ αὐτὴν τὴν Χρυσηίδα ὑβριστικὸς ἦτο ὁ τρόπος τοῦ Ἀγαμέμνονος, ὅστις, ἐν τῇ ἀκμῇ εὑρισκόμενος τοῦ ἔρωτος δὲν ἐφείσθη χάριν αὐτῆς τοῦ γέροντος ἱερέως ἀλλ’ ἀπεδίωξε βαναύσως τῆς ἐρωμένης τὸν πατέρα, συνόλως παραμυθήσας ἢ καθησυχάσας αὐτὸν περὶ τῆς τύχης τῆς θυγατρός, ἀλλ’ ἐπειπὼν τοὺς καὶ διὰ ταύτην ὑβριστικοὺς τούτους λόγους:
τὴν δ’ ἐγὼ οὐ λύσω· πρὶν μὴν καὶ γῆρας ἔπεισιν
ἡμετέρῳ ἑνὶ οἴκῳ ἐν Ἄργεϊ, τηλόνι πάτρης,
ἱστὸν ἐποιχομένην καὶ ἐμὸν λέχος ἀντιόωσαν.
Πῶς ἄρα ἤθελε μεταχειρισθῆ αὐτὴν γηράσασαν ὁ ἐν τῇ ἀκμῇ τοῦ κάλλους της καὶ τοῦ πάθους του οὕτω περὶ αὐτῆς ὁμιλῶν; Ταῦτα ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν, δυνάμεθα νὰ ἐννοήσωμεν τὴν ἐπιθυμίαν τῆς Χρυσηίδος ὅπως ἀποφύγῃ τὴν ἐπιφυλαττομένην αὐτῇ τύχην. Πό-
