Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/183

ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ179

ὁ ἴδιος τῷ ἀναγνώστῃ, περὶ πολλῶν ὅμως ἄλλων σιωπᾷ ἀφίνων εἰς αὐτὸν τὴν λύσιν τοῦ ποιητικοῦ γρίφου. Ἡ λύσις αὕτη συνίσταται ἐνταῦθα εἰς τὴν ἐξεύρεσιν τῶν λόγων, οἵτινες ἠδύναντο νὰ πείσωσι φρόνιμον καὶ προνοητικὴν γυναῖκα, οἵα παρίσταται ἡμῖν ἡ Χρυσηίς, νὰ προτιμήσῃ ταπεινὸν καὶ ἄδοξον βίον τῆς λαμπρᾶς θέσεως, ἣν παρεῖχον αὐτῇ ἡ εὔνοια τοῦ πρώτου μεταξὺ τῶν Ἀχαιῶν. Πάντα τὰ ἐνόντα ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν κλίνομεν νὰ πιστεύσωμεν, ὅτι οὐχὶ τὴν θέσιν αὐτῆς εὑρίσκουσα δυσάρεστον καὶ ἀλλαγὴν ἐπιθυμοῦσα παρεκίνησε τὸν πατέρα αὑτῆς νὰ τὴν λυτρώσῃ ἡ Χρυσηίς, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον φοβουμένη μὴ ταχέως, ἤτοι μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Τροίας, ἡ θέσις αὕτη μεταβληθῇ. Κατ’ ἀρχὰς μὲν ἠρέσκετο, ὡς φαίνεται, μένουσα παρὰ τῷ Ἀγαμέμνονι, δι’ οὓς ἀνωτέρω ἐξεθέσαμεν λόγους, εὐχαριστοῦσα τοὺς θεοὺς ὅτι ἔπεσεν εἰς χεῖρας βασιλέως καὶ οὐχὶ ἀδοξοτέρου τινὸς δεσπότου, ὥστε οὐδόλως ἐφρόντιζε περὶ λύτρων· ἐγγιζούσης ὅμως τῆς καταστροφῆς τοῦ ἡρωικοῦ δράματος, ἐφοβεῖτο πιθανῶς τὴν εἰς τὸ Ἄργος ἐπιστροφήν, πληροφορηθεῖσα ὁποῖός τις ἦτο ὁ οἶκος τοῦ Αγαμέμνονος καὶ πόση ἡ ὠμότης καὶ τὸ θράσος τῆς Κλυταιμήστρας. Ὅτε λοιπὸν ἐφαίνετο πλησιάζων ὁ πόλεμος εἰς τὸ τέρμα καὶ λόγος ἐγίνετο ὅτι ἐπ’ ὀλίγον χρόνον ἠδύναντο οἱ πολιορκούμενοι ν’ ἀντιστῶσιν εἰς τὰς ἐφόδους τῶν Ἀχαιῶν, δὲν ἔκρινε φρόνιμον νὰ περιμείνῃ τὴν ἅλωσιν τοῦ Ἰλίου, καλῶς γνωρίζουσα ὅτι τὴν μὲν ἐπιοῦσαν τῆς νίκης καθίστανται ὑπερφίαλοι καὶ ἄκαμπτοι οἱ νικηταί, ἐνῷ τὴν προτεραίαν κρισίμου μάχης εἰσὶν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ δεισιδαίμονες καὶ προθυμότεροι εἰς τὸ νὰ ἐξευμενίσωσι διὰ πάσης θυσίας τὸν θεόν. Ταῦτα ἀναλογιζομένη παρεκίνησε κατὰ τὴν τελευταίαν ὥραν τὸν πατέρα νὰ ζητήσῃ ἐν ὀνόματι τοῦ Ἀπόλλωνος τὴν ἀπόδοσιν αὐτῆς παρὰ τῶν Ἀχαιῶν. Πρὸς ἐνίσχυσιν τούτων πρέπει νὰ προσθέσωμεν, ὅτι οὐδόλως κατὰ πᾶσαν πιθανότητα ἠγνόει ἡ Χρυσηὶς ὅτι ἐγυναικοκρατοῦντο οἱ Ἀτρεῖδαι, αἱ δὲ σύζυγοι αὐτῶν ἐμεγαλοφρόνουν οὐ μόνον διὰ τὸ κάλλος, ἀλλὰ καὶ τὴν καταγωγήν· καθότι εἰ μὲν ἄνδρες ἦταν ἀπλοῖ Πελοπίδαι καὶ ἐπήλυδες εἰς Ἑλλάδα, αὗται δὲ Ἀχαιίδες, θυγατέρες τοῦ Τυνδάρεω καὶ τῆς Λήδας, ἀδελφαὶ τῶν τέκνων τοῦ Διὸς Κάστορος καὶ Πολυδεύκους καὶ θεῖαι τοῦ ἀρίστου τῶν Ἑλλήνων Μελεάγρου. Καὶ ἂν ταῦτα ἠγνόει ἡ Χρυσηίς, ἀδύνατον ἦτο νὰ μὴ γνωρίζῃ τουλάχιστον ὁποῖον ἦτο τὸ φρόνημα τῆς Ἑλέ-