Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/177

ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ173

κῆ καὶ ἐκλεκτοτάτων, ὅτι κατωρθώθη ἡ ἐπιδιωκομένη τελεία ἀντικατάστασις διὰ μηχανῶν τῆς ἐργασίας τῶν βραχιόνων καὶ ἀπαλλαγὴ τῆς ἀνθρωπότητος ἀπὸ παντὸς βαναύσου κόπου· ὅτι εὗρεν ἡ Ἰατρική αντίδοτον κατὰ πάσης ἀσθενείας ἢ καὶ κατώρθωσε νὰ ἐξαλείψη ἀπό τῆς γῆς πᾶσαν νόσον καὶ μαλακίαν διὰ τῆς τελειοποιήσεως τῆς λεγομένης νοσοφθορίας. Παραδέχομαι, ἂν θέλῃς, ὅτι δὐνανται τὰ πολιτεύματα, οι νόμοι καὶ αἱ διεθνείς σχέσεις να κανονισθῶσι κατὰ τύπον τοσοῦτον τέλειον, ὥστε νὰ ἐκλείψῃ τὸ ἔγκλημα, ὁ πόλεμος καὶ πᾶν ἀδίκημα, ὡς μὴ δυνάμενα να προσπορίσωσιν οὐδὲν κέρδος καὶ μὴ ἔχοντα ἐκ τούτου λόγον ὑπάρξεως κανένα. Αν γνωρίζης ἄλλο τι ἄξιον εὐχῆς, εἰπέ το, ὅπως προσθέσε καὶ τοῦτο εἰς τὸ ιδανικόν άθροισμα πάσης ευδαιμονίας. Ἐγὼ δὲ τοῦτο μόνον σοὶ λέγω, ὅτι ἂν κατωρθοῦντό ποτε πάντα ταῦτα καὶ ἐπραγματοποιεῖτο τὸ ὄνειρον τοῦ χρυσοῦ αἰῶνος, τότε πρὸ πάντων ἀλλοίμονον καὶ τρὶς ἀλλοίμονον εἰς τοὺς ἀνθρώπους! Ἡ ἀσφάλεια καὶ ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τοῦ σωματικοῦ μόχθου ὑπὲρ τοῦ ἐπιουσίου ἄρτου θὰ παρείχον εἰς πάντας ἄνεσιν πρὸς καλλιέργειαν τοῦ πνεύματος αὐτῶν. Ὁ ὄγκος τῆς ἐγκεφαλικής μάζης, ὑπ’ οὐδενὸς πλέον συνεχόμενος κωλύματος ἢ ἀνταγωνισμοῦ, ἤθελε προβαίνη αὐξάνων ἀδιαλείπτως καὶ ἀπεριορίστως, ἐνῷ ἡ ἡδονὴ τοῦ καλοτρώγειν καὶ τοῦ μὴ σκάπτειν θὰ ἠλαττοῦτο καθ’ ἑκάστην καὶ θὰ ἐξέλιπε μετ’ ὀλίγον τελείως. Πασίγνωστον τῷ ὄντι καὶ ἀναμφισβήτητον εἶνε ὅτι οὐχὶ καθ’ ἑαυτὴν ή ευζωία, ἀλλὰ μόνον ἡ μετάβασις εἰς ταύτην ἀπὸ καταστάσεως δυσχερεστέρας εἶνε ἡδονική, ὅπως καὶ ἡ μετάβασις ἀπὸ τῆς νόσου εἰς τὴν ὑγείαν. Ὅσοι εἶχον πρὶν τὸ εὐτύχημα νὰ μεταβαίνωσι τὸ ἑσπέρας ἀπὸ τοῦ ἀγροῦ ἢ τοῦ ἐργοστασίου εἰς τὸ δεῖπνον καὶ τὴν κλίνην των καθ’ ἂν τρόπον ὁ δοῦς ἀπὸ τοῦ ἀρότρου εἰς τὴν φάτνην, ὡς ἐκεῖνος κοπιῶντες βαρέως, τρώγοντες ἀπλήστως καὶ κοιμώμενοι ἄνευ ἐνείρων, θὰ ηὐκαίρουν τότε νὰ ἐρωτήσωσι πῶς ἔτυχε νὰ εὑρεθῶσιν ἐπὶ τοῦ κόσμου τούτου, τις τοῦ βίου ὁ σκοπός καὶ τί πέραν τοῦ τάφου ὑπάρχει; Εἰς τὰς ἐρωτήσεις ταύτας μόνη ή θρησκεία δύναται νὰ ἀπαντήσῃ δι’ ὑποσχέσεως μακαριότητας ατελευτήτου, ἀλλ’ ἡ ἀδυσώπητος καὶ παντοκράτειρα τότε ἐπιστήμη οὐδὲν ἄλλο θὰ ἔχῃ ν’ ἀποκριθῇ παρὰ μόνον ὅτι δὲν ἠξεύρει ἀπολύτως τίποτε περὶ τούτων, προσθέτουσα μάλιστα μετά τινος ειρωνικῆς αὐταρεσκείας, ὅτι τὰ ἐρωτήματα ταῦτα δὲν εἶνε