Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/167

ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ163

τὰ χάνει. Δίδει εἰς τοὺς ἀρχιτρικλίνους καὶ τοὺς ὑπηρέτας διαταγὰς ἀσαφεῖς καὶ ἀντιφατικάς. Ὅλοι τρέχουν δεξιᾷ καὶ ἀριστερᾷ, συγκρούονται καὶ θραύουν ποτήρια καὶ πινάκια. Ὁ φέρων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ταβλᾶν ὑπηρέτης σκοντάπτει, πίπτει καὶ σκορπίζει κατὰ γῆς τὰ πιλάφια, τὰ γιαούρτια καὶ τοὺς ντολμάδες. Ἡ ὥρα ἐν τούτοις προχωρεῖ καὶ τίποτε δὲν εἶνε ἕτοιμον. Ἅμα διορθωθῇ μία ζημία διαδέχεται αὐτὴν ἄλλη μεγαλειτέρα. Ὁ αὐλάρχης κυττάζει μὲ ἀγωνίαν τὸ ὡρολόγιον καὶ μαδᾷ τὰ γένεια του ἀπὸ τὴν ἀπελπισίαν. Τὸ μάδημα ὅμως δὲν ἠδύνατο νὰ ἐμποδίσῃ τοὺς δείκτας νὰ τρέχουν καί, ἐφ’ ὅσον πλησίαζεν ἡ ὥρα, τόσον ηὔξανεν ἡ ἀταξία. Αὕτη ἦτο εἰς τὸ κατακόρυφον καὶ ἡ αἴθουσα τοῦ γεύματος ὡμοίαζε κατάστρωμα πλοίου δερομένου ὑπὸ τῆς τρικυμίας, ὅταν εἰσῆλθεν ὁ ἡγεμὼν μὲ τοὺς προσκαλεσμένους. Ὁ δυστυχὴς αὐλάρχης τρέχει νὰ ριχθῇ εἰς τοὺς πόδας του κράζων “Ἀμάν!” καὶ ὁ πολυεύσπλαγχνος αὐθέντης του, ἀφοῦ διέταξε νὰ τὸν ρίψουν εἰς τὴν θάλασσαν διὰ νὰ τρομάξῃ, εὐδοκεῖ ἔπειτα, μετὰ αὐστηρὰν νουθεσίαν, νὰ τὸν συγχωρήσῃ. Αὐτὰ νὰ μοῦ παραστήσετε καὶ νὰ εἶνε ὅλα ἔτοιμα μετὰ μίαν ώραν”. Ὅσον καὶ ἂν φαίνεται ἀπίστευτον, ἡ ἀλήθεια εἶνε ὅτι κατορθώνομεν πάντοτε νὰ ἑτοιμάσωμεν τὸ σκηνολόγιον κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ σουλτανικοῦ γεύματος. Τὸν δὲ διάλογον, ὡς σᾶς εἶπα, τὸν αὐτοσχεδιάζομεν ἐπὶ τῆς σκηνῆς. Ἀπαγγέλλομεν μίαν ὁποιανδήποτε φράσιν σχετικὴν πρὸς τὴν ὑπόθεσιν καὶ περιμένωμεν τὴν δευτέραν, ὡς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ τὴν τροφὴν των, ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ παράστασις πρὸ πάντων τοῦ “Σαστισμένου αὐλάρχου” ἐπέτυχε θαυμάσια. Ὅταν ἐδόθη ἡ διαταγὴ νὰ ριχθῇ οὗτος εἰς τὴν θάλασσαν, μία ἀπὸ τὰς ἠθοποιούς, ἡ παλαιά σας γνώριμη κυρία Φιορέλη, ἐθεώρησε πρέπον νὰ ὑποκριθῇ τὴν εὐαίσθητον λιποθυμοῦσα, καὶ τότε ηὐδόκησεν ὁ σουλτᾶνος νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὴν παράστασιν, ῥαντίζων τὸ πρόσωπον καὶ τοὺς γυμνούς της ὤμους μὲ ἕνα σίφωνα νερὸν τοῦ Σέλτζ, διὰ νὰ τὴν ξελιγοθυμήσῃ. Ἀδύνατον εἶνε νὰ σᾶς περιγράψω τὴν κατὰ τὸ ἐπεισόδιον τοῦτο ἱλαρότητα τῶν θεατῶν, τὸν ἀκράτητον γέλωτα, τὰ χειροκροτήματα καὶ τὰ “Ἀφερίμ!”. Αἱ περισσότεραι τῶν σουλτανικῶν τούτων κωμῳδιῶν εἶνε μάθημα διδόμενον εἴς τινα ἐπιφανῇ αὐλικών, σατυρικὸν μιᾶς του καταχρήσεως, ἀνοησίας ἢ μανίας. Ἐκ τούτου συμβαίνει πολλάκις νὰ εἶνε πολὺ κωμικωτέρα