Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/158

Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
154ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΟΥ

οἱ ἑρμογλύφοι τὴν Ἥραν, ἂν δὲν εὑρίσκετο Ἰξίων ἱκανὸς νὰ προτιμήσῃ τῆς Ἥρας ταύτης οἱανδήποτε Νεφέλην, ἂν ἦτο ὡς τοῦ Χαρμολάου τοῦ Μεγαρικοῦ διτάλαντο τὸ φίλημά της καὶ ἂν πρὸς εὕρεσιν τῶν ταλάντων τούτων ἐπώλησαν εἰδωλολάτραι τινὲς τὸν ἀγρόν των, ὑπέγραψαν συναλλάγματα ἢ καὶ ἐλήστευσαν τὸ πατρικὸν ταμεῖον ἢ τὴν μητρικὴν κειμηλιοθήκην; Οὐδὲ δικαιότερον ἦτο νὰ θεωρηθῇ ὑπεύθυνος, ἂν ὁ γέρων μαρκήσιος Σπίνολας ἐπρόσφερεν εἰς αὐτὴν τὴν καρδίαν, τὴν χεῖρα καὶ τὴν ἀποκλήρωσιν τῶν ἀνεψιῶν του· ἂν ὁ δοὺξ Βαλδισέρας ἐρράπισεν ἐν πλήθοντι θεωρείῳ τὴν γυναῖκά του, τολμήσασαν νὰ τὴν συρίξῃ· ἂν ὸ ἐκβακχευθεὶς ἀντιπρόσωπος τῆς βασιλίσσης Ἰσαβέλλας ἀπέσπασεν ἀπὸ τοῦ στήθους του καὶ ἔρριψεν εἰς τοὺς πόδας της ἀδαμαντοκόλλητον ἀστέρα, ἢ ἂν ὁ ἡγούμενος τῶν Καπουκίνων, εἰς ὃν ἐξωμολογεῖτο τὰ ἁμαρτήματά της, ἐγονάτισεν ἐμπρός της ἱκετεύων καὶ μετ’ αὐτοῦ ν’ ἁμαρτήσῃ. Πῶς δὲ νὰ μή θεωρήσῃ τις ὡς ἀσύστατον κακολογίαν, ὅτι ὁ ὑποβολεύς τοῦ θεάτρου, περιφρονηθεὶς παρ’ αὐτῆς, ἐσκόρπισε διὰ πιστολίου τὸν μυελόν του, ἐνῷ αὐτὸ τοῦτο ἀπεδείκνυεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος μυελὸν δὲν εἶχεν; Ἡ δὲ τοσαύτη θραύσις εἰς μόνους τους μὴ ἰδόντας τὴν γυναῖκα ταύτην ἐφαίνετο ἀλλόκοτόν τι καὶ μυθῶδες. Πρὸς ἐξήγησιν τῆς γοητείας αὐτῆς, ἀρκούμεθα νὰ ἐνθυμίσωμεν ὅτι ἡ ἱστορία, ἡ ποίησις καὶ ἡ τέχνη, κατέστησε γυναικεῖά τινα ὀνόματα ἀχώριστα ἀπὸ τῆς ἰδέας ἡδονῆς τίνος ὑπερανθρώπου. Ὀλίγοι, πιστεύομεν, εἶνε ἐκεῖνοι εἰς οὓς δὲν ἐπροξένησεν ἡδυπαθὲς ῥῖγος τὸ τῆς Δαλιδᾶς, τῆς Σαλόμης, τῆς Κλεοπάτρας ἢ τῆς Βυζαντινῆς Θεοδώρας. Ἄξιον δὲ παρατηρήσεως εἶνε ὅτι πάσας ταῦτας τὰς ἀντιπροσώπους τῆς ὑπερτάτης ἐντάσεως τῆς ἡδυπαθείας ἀνάπλαττει αὐθορμήτως ἡ φαντασία ἡμῶν κατὰ τὸν αὐτὸν περίπου τύπον γυναικὸς ὑπερβάσης τὴν ἤβην, εὐμελοῦς, μετὰ βλέμματος ἐπιτακτικοῦ καὶ χείλους κάπως εἰρωνικοῦ. Τοιοῦτο ἦτο τὸ κάλλος καὶ τὸ ἦθος τῆς Γαλέττης, τῆς μόνης ἱκανῆς νὰ ἐμποιήσῃ εἰς τοὺς λατρευτὰς αὐτῆς τὴν αἴσθησιν ὅτι ἀσπάζονται τὸ κράσπεδον τῆς ἐσθῆτος Σεμιράμιδος ἢ πατοῦνται ὡς ὁ Ἡρακλῆς ὑπὸ τοῦ σανδαλίου Ὀμφάλης. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸν τὸν χρόνον ἐφαίνετο κατορθώσασα ν’ ἀφοπλίσῃ. Ὅτε εἶδον αὐτὴν ἀποθεομένην ἐν Γενούῃ, ἦτο βεβαίως ὑπερτεσσαρακοντοῦτις, οὐδ’ ὑπῆρξεν ἐκείνη ἡ τελευταία ἀπόζευξις τῶν ἵππων ἐκ τῆς ἁμάξης