Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/155

ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ151

τε τοῦ πολυγλώσσου ψιττακοῦ αἱ προσρήσεις, οὔδ’ αὐτὴ τῆς χαριτοβρύτου ξενοδόχου ἡ παρουσία ἤρκουν νὰ νικήσωσι τῶν πολυώρων ἐκείνων καταναγκαστικῶν συνεδριάσεων τὴν πλῆξιν καὶ τὴν ἀνίαν. Τὸ μόνον κατ’ αὐτῆς κάπως δραστικώτερον ἀντίδοτον ἦτο ἡ ἱλαρότης, τὴν ὁποίαν ἐπροκάλει πάντοτε ἡ ἐμφάνισις ζεύγους τινὸς ἀληθῶς πρωτοτύπου. Περί μὲν τῆς κυρίας ἠδύνατό τις ἐκ πρώτης ὄψεως, ἄνευ δισταγμῶν, νὰ βεβαιώσῃ ὅτι πρὸ τριάκοντα ἢ καὶ περισσοτέρων ἐτῶν ὑπῆρξεν ἐκτάκτως ὡραία· ἀλλ’ ἤδη οὔτε τὸ χρῶμα, οὔτε ἡ κόμη, οὔτε τὰ ὀφρύδια, οὔτε οἱ ὀδόντες οὐδ’ ἄλλο τι ἦτο παρ’ αὐτῇ ἀληθινόν, πλὴν μόνων τῶν κοσμούντων τὰ ὦτα καὶ τοὺς δακτύλους της ἀδαμάντων. Οὐδ’ ἠρκεῖτο εἰς τούτων μόνον τὴν λάμψιν, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐνδυμασία αὐτῆς ἡμιλλᾶτο πρὸς τῆς Ἴριδος τὴν ποικιλίαν, ή κόμη ἢ μᾶλλον φενάκη ἀπὸ πρωίας βοστρυχισμένη, τὸ πιλίδιον ἀληθὴς ἀνθών, ὁ πέπλος ἐκ τριχάπτου καὶ οἱ ἑβδομηκονταετεῖς πόδες συνεσφιγμένοι ἐντὸς χρυσοπόρπων ἀτλαζίνων ὑποδημάτων· τὸ δὲ ἐκ πάντων τούτων ἀναδιδόμενον ἄρωμα τοῦ πρὸ ἡμίσεως αἰώνος περιζητήτου ἀποστάγματος Millefiori, τόσον ἰδιάζον καὶ βαρύ, ὥστε ἤρκει μόνον ν’ ἀναγγείλῃ ἀλανθάστως τὴν προσέγγισιν τῆς κυρίας Ὁρτενσίας Βερτολόττη. Οὐχ’ ἦττον δὲ τοῦ ὑποκειμένου, τῆς ἐνδυμασίας καὶ τῆς ὀσμῆς ἦσαν καὶ οἱ τρόποι αὐτῆς ἰδιόρρυθμοι καὶ ἀρχαϊκοί. Εἰσερχομένη ἐχαιρέτα περιληπτικῶς πάντας, θέτουσα τὴν χεῖρα ἐπὶ τῆς καρδίας, καὶ στρέφουσα ἔπειτα κύκλῳ τὴν κεφαλὴν ἐμοίραζεν ὡς ἀντίδωρον ἀνὰ ἓν βλέμμα καὶ ἓν γλυκὺ μειδίαμα εἰς ἕκαστον ἡμῶν, ἄνευ τῆς ἐλαχίστης ὑποψίας ὅτι ἐφιλοδώρει πράγματα στερούμενα ἀπὸ πολλοῦ πάσης ἀξίας. Ἀλλὰ καὶ οὐδέποτε ἔτεινε τὴν δεξιάν της πρὸς χειραψίαν, ἀλλὰ πάντοτε ὑψηλὰ πρὸς ἀσπασμόν, οὐδ’ ἐκάθιζέ ποτε χωρὶς πρῶτον ὡς ἐκ ἀπροσεξίας νὰ δείξῃ καὶ ἔπειτα νὰ σκεπάσῃ μετὰ προσοχῆς τὸν πόδα, καὶ πλειστάκις, οὐδενὸς μελετῶντος ἐπίθεσιν, ἐλάμβανεν ἦθος ἀμυνομένης. Περὶ δὲ τοῦ κ. Δαβὶδ Βερτολόττη ἀρκεῖ νὰ εἴπωμεν ὅτι ἦτο κατά τινα ἔτη νεώτερον τῆς συζύγου του γερόντιον, διδάκτωρ τῶν καλῶν γραμμάτων, ἱππότης τοῦ Ἁγίου Μαυρίκιου, κομψότατος, εὐγενέστατος, ἀλλὰ καὶ κατεχόμενος ὑπὸ τῆς μανίας ν’ ἀπαγγέλλῃ περὶ παντὸς ζητήματος, καὶ ἰδίως καλλιτεχνικοῦ, αὐτοσχεδίους λόγους εἰς γλώσσαν γαλλικὴν προφερομένην ἰταλιστὶ καὶ μάλιστα λομβαρδιστί. Καὶ τοιοῦτο μὲν ἦτο τὸ ἀν-