ὑπερπηδῶντες φάραγγας καὶ κρημνοὺς καὶ ἀνατρέποντες ἐν τῇ δομῇ του δρόμου διαβάτας, ἀγέλας, ἁμάξας καὶ δένδρα. Ὅτε δὲ ἐν μέσῳ ἐρήμου ἐρεικιῶνος, συνηντήθησαν τέλος πάντων, τοσοῦτον ἡ σύγκρουσις ὑπῆρξε σφοδρὰ καὶ στεναὶ αἱ περιπτύξεις, ὥστε τὰ σώματα αὐτῶν ἑνωθέντα ἀπετέλεσαν ἓν αδιαίρετον ὅλον, ὅπερ μάτην ἐπειράθησαν νὰ χωρίσωσιν οἱ καταφθάσαντες γονεῖς. Τὸ σύμπλεγμα τοῦτο τῶν ἑνωθέντων ἐραστῶν εἶχεν ἰδῇ κατ’ ὄναρ ὁ τεχνίτης ὁ γλύψας τὸν ἐν Λούβρῳ περιλάλητον Ἑρμαφρόδιτον.
Εἰς ἕτερον λιθοξόον, οὐχὶ τούτου ελάσσονα, τερατωδέστερα ἔτι συνέβησαν ἐκ τῶν διδύμων δένδρων. Οἱ ἀρχαῖοι γλύπται δὲν ὡμοίαζον τοὺς Συβαρίτας τῆς σημερινῆς τέχνης, οἵτινες περιορίζονται ἀποτυποῦντες ἐν εὐμαλάκτῳ πηλῷ τῆς φαντασίας αὑτῶν τὰ ινδάλματα καὶ ἐμπιστεύονται ἔπειτα εἰς μισθίους χεῖρας τὴν έργασίαν τοῦ μαρμάρου, ἀλλ’ ἐκράτουν οἱ ἴδιοι τὴν σφῦραν καὶ τὸν ἐγκοπέα, μεταβάλλοντες ἀμόρφους ὄγκους εἰς ἀκτινοβόλους Ἀπόλλωνας ἢ χαριτοβρύτους Νηρηίδας. Ἐν ἀρχῇ τὸν σκληρὸν λίθον ἐπότιζον διὰ μόνου τοῦ καταρρέοντος ἐκ τοῦ μετώπου ἱδρῶτος, ἔπειτα δὲ δι’ ὕδατος ἢ ὄξους, πρὸς μετρίασιν τῆς σκληρότητος καὶ ἐλάττωσιν τοῦ κόπου. Ὁ δὲ ἡμέτερος Ἑρμογλύφος, ἐγγὺς ὢν νὰ τελειώσῃ μετὰ πυρετώδη ἀγρυπνίαν ἄγαλμα καλλίστης Ἀφροδίτης, εἶχεν ἐξαντλήσῃ μέχρις ἐσχάτης σταγόνος τὸ ὕδωρ τῆς λαγήνου. Μὴ ἔχων πρόχειρον ἄλλο, οὐδὲ θέλων νὰ διακόψῃ τὴν ἐργασίαν, ἐμηχανεύθη νὰ μαλακώσῃ τὸν πάριον λίθον τρίβων δι’ ἑνὸς μήλου, ὅπερ είχε περισσεύσῃ ἐκ τῶν ἀποτελούντων τὸ λιτὸν αὐτοῦ δείπνον δύο. Τὸ τέχνασμα ἐπέτυχε θαυμασίως καὶ τὸ ἔργον συνετελέσθη ἐντὸς τῆς νυκτός· αἱ δὲ πρωιναὶ τοῦ ἡλίου ἀκτῖνες ἐφώτισαν Ἀφροδίτην τόσον ὡραίαν, ὥστε ἤθελεν εἰπῇ τις αὐτὴν οὐχὶ λίθον ὑπὸ ἀριστοτέχνου ζωογονηθέντα, ἀλλ’ ἀληθῆ θεὰν μετὰ τοῦ βλέμματος καὶ τοῦ μειδιάματος καὶ τῶν παλμῶν αὐτῆς πάντων ἀπολιθωθεῖσαν. Ὁ καλὸς τεχνίτης, οὔτε φίλαυτος οὔτε ἐγωιστὴς ὤν, εὐθὺς ἐνόησεν ὅτι κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην ὑπεράνθρωπός τις δύναμις εἴχεν ὁδηγήσῃ τὴν σμίλην καὶ τὸν κοπέα, τὸ δὲ πρὸ αὐτοῦ εἴδωλον δὲν ἐθαύμασεν αὐταρέσκως ὡς ἔργον τῶν χειρῶν του, ἀλλ’ ὡς θείαν τινὰ ἀποκάλυψιν τῆς γυναικείας καλλονῆς. Ἐπὶ πολλάς ἡμέρας ἠρκέσθη εἰς τοῦτο καὶ ἦτο εὐτυχὴς θαυμάζων καὶ λατρεύων. Τοιοῦτος εἶναι πάντοτε ἐν ἀρχῇ ὁ ἔρως· ἀρυόμενος ἐξ ἑαυτοῦ
