μα τοῦ τουρονησίου Μορώ, πλέξαντος εἰς τὸ ἁσὶχ ἐγκώμιον χιλιοσέλιδον.
Ἀφοῦ κατέπιον τὸ χάπιον, κατεκλίθην περιμένων τὴν ἐνέργειαν τῆς νηπενθοῦς βοτάνης, μὴ οὖσαν ἄμεσον, ἀλλὰ βραδεῖαν καὶ βαθμιαίαν. Ἀγαθός τις συνοδοιπόρος μου, ὁ κύριος Oêlschig, Σάξων τὴν πατρίδα, στενογράφος τὸ ἐπάγγελμα καὶ ἐραστὴς τῶν βιολογικῶν πειραμάτων κατὰ τὰς ὥρας τῆς σχολῆς, ἠθέλησε νὰ διανυκτερεύσῃ ἐν τῷ κοιτῶνι μου, παρακινηθεὶς εἰς τοῦτο εἴτε ἐκ φιλόφρονος μερίμνης εἴτε ἐκ φυσιολογικῆς περιεργείας. Συνειθίσας ν’ ἀναγινώσκω κλινήρης, ἔλαβον εἰς χεῖρας Ἑλληνικὸν τόμον, λησμονηθέντα πιθανῶς ἐπὶ τῆς νυκτερινῆς τραπέζης παρά τινος φιλομούσου ὁμογενοῦς. Τὸ βιβλίον ἔτυχεν ὂν ἐγχειρίδιον Ἑλληνικῆς μυθολογίας, ἐκπονηθὲν ὑπό τινος Περικλέους Ἰασεμίδου, ζητοῦντος συγγνώμην ἐν τῷ προοιμίῳ ἄν, πρωτόπειρος ὤν, ἔχῃ ἀτελείας περί τὸ λεκτικόν. Εἴησαν αὗται τῷ ἀνθρώπῳ συγκεχωρημέναι, οὐχὶ ὅμως καὶ τὸ κατόρθωμα αὐτοῦ, ἐπιτυχόντος νὰ καταστήσῃ τοὺς ποιητικωτάτους ἡμῶν προγονικοὺς μύθους πεζοτέρους Ἀντωνιαδείου ἐποποιίας.
Τοῦ ἁσιχίου ἡ ἀρετὴ ἔγκειται εἰς τὸ ἐνισχύειν τὰς ὑπαρχούσας ἐν τῷ ἐγκεφάλῳ ἰδέας μᾶλλον ἢ εἰς τὸ πλάττειν νέος. Ἑπόμενον ἄρα ἦτο εἰς τὸν ἔχοντα τὴν κεφαλὴν πλήρη ἀναμνήσεων τοῦ Ὀλύμπου, ἡ ἐνέργεια τοῦ φαρμάκου ν’ ἀποβῇ μυθολογική. Καταπεσόντος δὲ μετ’ οὐ πολὺ ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ βιβλίου, ἤρχισα παραληρῶν περὶ θεαινῶν, ἡρώων, σειρήνων καὶ καβείρων.
Ὅτε τὴν ἐπιοῦσαν ἀνέλαβον ἐκ τῆς παρακοπῆς, ὡς ὀνομάζει τὴν hallucination ὁ Ἀριστοτέλης, ἢ ἐκ τῆς παραισθήσεως, ὡς θέλουσιν αὐτὴν οἱ ἡμέτεροι Ἀσκληπιάδαι, ὁ φίλος Oêlschig ἵστατο πρὸ ἐμοῦ κρατῶν ἐν δεξιᾷ φύλλον χάρτου κεκαλυμμένον δι’ ἱερογλυφικῶν σημείων, ἐν δὲ τῇ ἀριστερᾷ ὑγρὸν κάλαμον, δι’ οὗ μὲ προσεκάλει νὰ ὑπογράψω. Τὸ οὕτω προσαγόμενον εἰς ἐπικύρωσιν ἔγγραφον οὐδὲν ἄλλο ἦτο ἢ τὰ στενογραφηθέντα πρακτικὰ τοῦ ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ ἁσὶχ μονολόγου μου, ὃν ὁ φυσιοδίφης στενογράφος προτίθετο νὰ ὑποβάλῃ εἰς ἐπαρχιακήν τινα Ἀκαδημίαν τῶν βιολογικῶν ἐπιστημῶν. Πρέπει δὲ νὰ προσθέσω ὅτι ὁ κύριος αὐτός, οὐδὲ γρῦ ἐννοῶν τῆς γλώσσης τοῦ Πλάτωνος, καίτοι Γερμανός, εἶ-
