λαπλασιασμοῦ ἔγκειται ἐν τῇ διαφθορᾷ τῶν ἠθῶν καὶ τῇ τελείᾳ παρὰ τοῖς ζώοις τούτοις ἐλλείψει συγγενικοῦ φίλτρου. Αἱ μητέρες, ἐν ἐλλείψει ἄλλης τροφῆς τρώγουσι τὰ ἴδια τέκνα, ταῦτα δὲ τοὺς γηράσαντας γονεῖς, ἀπαραλλάκτως ὡς ἔπραττον, κατὰ τὸν Ἡρόδοτον, οἱ πρόγονοι τῶν παρακασπείων Μοσχοβιτῶν, οἱ ἀρχαῖοι Μασαγέται.
Εἰς τὰς ἱστορικὰς ταύτας λεπτομερείας ἠναγκάσθην νὰ ἐνδιατρίψω, ὅπως μὴ φανῶσιν ἀπίθανα ὅσα ἀπομένουσι νὰ διηγηθῶ. Πρέπει δὲ καὶ νὰ προσθέσω, ὅτι περὶ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἤρχιζεν εἰσαγόμενος παρὰ τοῖς Ἰταλοῖς ἐξ Ἀγγλίας ὁ νεωτερισμὸς ν’ ἀντιταχθῇ ἀντὶ τοῦ γάτου ὁ σκύλλος κατὰ τῆς ὀγκουμένης πλημμύρας τῶν τρισμεγίστων ποντικῶν. Εἰς τὸ κυνήγιον τοῦτο ἐπετύγχανε πρὸ πάντων μιγάς τις γενεὰ ἕλκουσα τὴν καταγωγὴν ἐκ τῶν ἐρώτων Ἀγγλίδος βουλδογίσσης μετὰ τοῦ ἰθαγενοῦς μολοσσοῦ τῶν Ἀπεννίνων. Τὰ φοβερὰ ταῦτα ζῷα ἐκαλοῦντο Ἀρλεκῖνοι ἐκ τοῦ ὁμοιάζοντος τὸ προσωπεῖον Ἀρλεκίνου μαύρου αὐτῶν ῥύγχους καί, πρὶν ἢ χρησιμοποιηθῶσιν ὡς μυοκτόνοι, ἐξετέλουν καθήκοντα οἷα τὰ τῶν ἀρχαίων μονομάχων ἐν τῷ ῥωμαϊκῷ ἀμφιθεάτρῳ, σπαράσσοντες ἀλλήλους κατὰ τὰς πανηγύρεις πρὸς διασκέδασιν τοῦ πλήθους, ἢ καὶ παλαίοντες κατὰ ταύρων.
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ εἴχα τὸ μέγα εὐτύχημα νὰ εἶμαι δεκαπενταετὴς καὶ τὸ οὐχὶ μικρότερον νὰ κατοικῶ τέσσαρας κατ’ ἔτος μήνας ἐξοχικὴν οἰκίαν περικυκλουμένην ὑπὸ μικροῦ δάσους γηραλέων καστανεῶν, τοῦ ὡραιοτάτου τῶν δένδρων, εἴτε ὅταν ἀνθῇ τὴν ἄνοιξιν, εἴτε ὅταν κύπτωσιν οἱ κλάδοι του ὑπὸ τὸ βάρος τοῦ φθινοπωρινοῦ καρποῦ. Ὁ Ὀκτώβριος ἐπλησίαζεν εἰς τὴν λῆξιν, ὁ καιρὸς ἦτο ψυχρὸς καὶ εἰς τὴν ἑστίαν ἐσπινθήριζεν ἡ πρώτη τοῦ ἔτους ἐκ ξηρῶν κλημάτων πυρά, ὅτε ἀντήχησεν ὁ κώδων τῆς ἐξωθύρας καὶ εὐθὺς ἔπειτα ἐπὶ τῆς κλίμακος βαρὺ πάτημα μετὰ κλαγγῆς σπάθης ἐπὶ τῶν λιθίνων βαθμίδων.
Ὁ ἀπροσδόκητος ἐπισκέπτης ἦτο γιγάντειος ὑπαξιωματικὸς τῶν Καραβινιέρων, ὅστις χαιρετίσας εὐγενέστατα παρουσίασεν ἡμῖν διαταγὴν τοῦ φρουραρχείου, «ὅπως χορηγήσωμεν ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας κατάλυμα εἰς τὸν ἀποσπασματάρχην Ταραβόκιαν, ἐκτελοῦντα μεταβατικὴν ὑπηρεσίαν». Αἱ τοιαῦται φιλοξενίαι ἐπεβάλλοντο συνε-
