θησαν οἱ μετανάσται, ὥστε οὐδέποτε ὑπερέβαινον τὰ ὅρια αὐτοῦ, οὐδ’ ἐπεχείρησαν ὡς οἱ Ἡρακλεῖδαι, κάθοδον εἰς τὴν ἀρχαίαν αὐτῶν ἕδραν, τὴν ἀπολέσασαν πᾶν δι’ αὐτοὺς θέλγητρον, ἀφοῦ ἔγεινε καθαρά.
Δυσάρεστος βεβαίως ἦτο εἰς τοὺς κατοίκους τοῦ προαστίου ἡ ἐγκατάστασις τοιαύτης ἀποικίας, καὶ ζωηρὰ τὰ παράπονα κατὰ τῆς ἀποφάσεως τῆς κυβερνήσεως νὰ συγκεντρώσῃ παρ’ αὐτοῖς πάσας τὰς ῥυπαρὰς βιομηχανίας, μεταβάλλουσα τὸ χωρίον των εἰς κοπρῶνα τῆς πρωτευούσης. Ἂν ὑπῆρχον τότε βουλευταί, ὅπως ὑποστηρίξωσιν αὐτά, θὰ ἐματαιοῦτο πιθανῶς τὸ σχέδιον τῆς ἀπολυμάνσεως τῆς Γενούης. Μὴ ὑπαρχόντων ὅμως τοιούτων, ἠδυνήθη νὰ ὑπερισχύση τὸ κοινὸν συμφέρον κατὰ πάσης ἀντιδράσεως τῶν προσωπικῶν. Μετὰ ματαίας τινὰς ἀναφορὰς καὶ διαμαρτυρήσεις, ἠναγκάσθησαν οἱ διαμαρτυρόμενοι νὰ ὑποταχθῶσιν, ἀναλαμβάνοντες νὰ συμβιβάσωσι τὴν ἀκαθαρσίαν, ἐν μέσῳ τῆς ὁποίας κατεδικάσθησαν νὰ ζῶσι, μετ’ ἐπιμόχθων καὶ πολλάκις ματαίων ἀγώνων πρὸς ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τῆς μάστιγος τῶν ποντικῶν.
Ἐν πρώτοις ἀντετάχθησαν κατ’ αὐτῶν τὰ δραστικώτατα τῶν δηλητηρίων, ὁ φωσφόρος, ὁ στρύγχνος, ἡ κανθαρὶς καὶ τὸ ἀρσενικόν, καὶ αἱ παντὸς εἴδους καὶ πάσης ἐφευρέσεως μυάγραι.
Ταῦτα ὅμως μόνον κατὰ τὰς πρώτας ἡμέρας ἀπεδείχθησαν κάπως χρήσιμα, τάχιστα δὲ ἐδιδάχθησαν τὰ πονηρὰ ζῷα νὰ δυσπιστῶσι πρὸς τὰ φαρμακερὰ καταπότια καὶ νὰ διαφεύγωσι τὰς τεχνικωτάτας παγίδας. Πρὸ πάντων δὲ ἀπέτυχον κατὰ τὸν ἀγῶνα τοῦτον τὰ ἀντιταχθέντα εἰς αὐτοὺς παντοῖα εἴδη γάτων, οὐ μόνον τῶν ἐντοπίων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἁδρᾷ δαπάνῃ εἰσαχθέντων ἀνδρειοτάτων τῆς Ἀγκύρας, τῆς Ἰσπανίας, τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Περσίας. Πλείστους ἐκ τούτων ἔπνιξαν καὶ τοὺς λοιποὺς ἔτρεψαν εἰς ἐπαίσχυντον φυγήν, μετ’ ὀλίγον δὲ ἀπέβη ἀναμφισβήτητον, ὅτι ἀπὸ κυνηγουμένων μετεβλήθησαν εἰς φοβεροὺς γατοδιώκτας οἱ ποντικοί.
Ταῦτα δύνανται νὰ φανῶσι ἀπίστευτα εἰς μόνους τοὺς τελείως στερουμένους ἱστορικῶν γνώσεων, ἀλλ’ οἱ παρακολουθήσαντες τὰς ἀπὸ τῶν μέσων μέχρι τῶν καθ’ ἡμᾶς χρόνων πολιτικὰς ἐπαναστάσεις τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου κάλλιστα γνωρίζουσιν, ὅτι ἡ ἱστορία τῶν ποντικῶν συνδέεται ἀναποσπάστως πρὸς τὰς εἰσβο-
