μένουσαι ν’ ἀναφανῇ ἐκεῖ τὸ σημεῖον τῆς εὐνοίας του. Μετά τινας μῆνας ἢ μετά τινα ἔτη τοιαύτης διαίτης, ἐτελεῖτο τέλος πάντων ἡ μυστηριώδης ἐργασία, καθ’ ἣν ἡ ἰδέα ἐνήργει ἐπὶ τῆς σαρκός, διέφθειρε δηλαδὴ καὶ ἐφλόγιζε τὸ αἷμα, ὅπερ συρρέον καὶ λιμνάζον ἐκεῖ ὅπου ἐξώθει αὐτὸ ἀκαταπαύστως ὁ πόθος τῆς ἐκστατικῆς, κατεβίβρωσκε καὶ ἥλκωνε τὰς σάρκας.
Καὶ αὐτὴν δὲ τὴν περιοδικὴν κατὰ Παρασκευὴν αἱμορραγίαν ἐπειράθησαν οἱ ἰατροὶ νὰ ἐξηγήσωσι, παρατηροῦντες ὅτι δὲν εἶνε ἀδύνατον εἰς τὴν βούλησιν νὰ ὑποβάλῃ τὸν ὀργανισμὸν εἰς νευρικάς τινας ἢ αἱμορροϊκὰς ἔξεις. Διακεκριμένος δέ τις ἰατρός, οὗ τὸ ὄνομα διαφεύγει τὴν μνήμην μου, κατώρθωσε μάλιστα νὰ καταστήσῃ περιοδικὴν τὴν ἐπιληψίαν, ὅπως μεταχειρισθῇ ὡς ἀντίδοτον τὴν κινίνην. Ἄλλως δέ, ἂν παραδεχθῶμεν ὅτι ἡ δύναμις τῆς φαντασίας εἶνε ἱκανὴ νὰ ἑλκώσῃ τὰς σάρκας, οὐδόλως ἀπίστευτον εἶνε ἂν αὕτη, ἐνεργοῦσα ζωηρότερον κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Σταυρώσεως, ἐπείγῃ τὴν φορὰν τοῦ αἵματος, ὅπερ ἀκολουθεῖ τὴν ἥδη συνήθη πρὸς τὰ ἕλκη ὁδόν, ὡς χείμαρρος ἐν ὥρᾳ βροχῆς τὴν χαραχθεῖσαν αὐτῷ κοίτην.
Οὔτε ἰατρὸς οὔτε ἐπιστήμων ἀνάγκη νὰ εἶνε τις ἵνα αἰσθανθῇ πόσον ἀνεπαρκεῖς καὶ βεβιασμέναι εἶνε αἱ ἐξηγήσεις αὗται, αἱ μόναι τὰς ὁποίας ἠδυνήθην νὰ πορισθῷ ἐκ τῶν ἐνόντων. Ἡ ἐπιστήμη, δυστυχῶς, ἅμα ἐξέλθῃ τοῦ περιωρισμένου κύκλου τοῦ ἐφικτοῦ εἰς τὴν σμίλην καὶ τὸ μικροσκόπιον, δύναται ν’ ἀμφισβητήσῃ τὸ ἄθλον τῆς ἀσαφείας καὶ εἰς αὐτὴν τὴν θεολογίαν. Ὁπωσδήποτε, τὰ στίγματα καὶ τὰ συγγενῆ τούτοις φαινόμενα, μετὰ πάσας τὰς πρὸς ἐξήγησιν αὐτῶν προσπαθείας, ἐξακολουθοῦσι νὰ καλύπτωνται ὑπὸ τὸν σκοτεινὸν πέπλον ὅστις ἀποκρύπτει ἡμῖν ποῦ καὶ πῶς συνδέονται καὶ ἐνεργοῦσιν ἐπ’ ἀλλήλων ἡ ὕλη καὶ τὸ πνεῦμα.
