Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/111

ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ107

του τὸ ὄνομα τῆς ἀδελφότητος, ἧς ἦτο μέλος ὁ ἀξιότιμος κύριος Φιλάδελφος. Πολλὰ ἀκούσας περὶ τῶν Ἱεροκαρδιτῶν τούτων, ὠρέχθην νὰ παρευρεθῶ εἰς μυστικήν τινα αὐτῶν συνεδρίασιν, τελουμένην κατ’ αὐτὴν ἐκείνην τὴν ἑσπέραν. Μετὰ πολλὰς δὲ παρακλήσεις καὶ ἀγορὰς κιβδήλων ἀρχαιοτήτων, ἐπέτυχον παρὰ τοῦ κυρίου Φιλαδέλφου καὶ συνοδεύσω αὐτὸν ἐκεῖ. Περὶ λύχνων λοιπὸν ἀφὰς εἰσήλθομεν εἰς τὸ σκευοφυλακεῖον ἀσήμου τινὸς Ἐκκλησίας ἐν τοῖς προαστίοις, ὅπου εὕρομεν συνηγμένους ἱερεῖς τινας καὶ διακόνους, δύο γέροντας εὐπατρίδας, ἱκανὸν ἀριθμὸν ὑπηρετριῶν καὶ ἡνιόχων, καί τινας ὡρίμους δεσποίνας κρυπτούσας ὑπὸ τὰς πτυχὰς τοῦ συρακουσίου πέπλου τὰ ἐρείπια τῆς καλλονῆς των. Τὰ πρακτικὰ τῆς συνεδριάσεως ἐκείνης ἀμοιροῦσιν ἐνδιαφέροντος, περιορισθείσης εἰς ἐμπαθεῖς ἀγορεύσεις κατὰ τῆς Ἰταλικῆς κυβερνήσεως, ἥτις μετέβαλε τὰ σικελικὰ τάλληρα εἰς χαρτονομίσματα, τὰ μοναστήρια εἰς στρατῶνας καὶ τοὺς μοναχοὺς εἰς οἰκογενειάρχας. Πλῆξις ἀκαταμέτρητος μὲ κατελάμβανεν ἤδη ὡς ποινὴ τῆς περιεργείας μου, ὅτε αἴφνης, ἠχήσαντος κωδωνίσκου, πάντες ἐσιώπησαν στραφέντες πρὸς πλαγίαν τινὰ θύραν, ἧς τὴν φλιὰν ὑπερέβαινε κάτωχρος καὶ μελανείμων νεᾶνις, ἑκατέρωθεν ὑποστηριζομένη ὑπὸ ἱερέων. Οἱ χειραγωγοῦντες ὡδήγησαν τὴν νεήλυδα πρὸς πλατὺ ἀνάκλιντρον εἰς τὸ βάθος τοῦ σκευοφυλακείου, ἐφ’ οὗ ἔπεσε σχεδὸν λιπόθυμος, κυρία δέ τις ἐκ τῶν περιϊσταμένων, γονυπετήσασα πρὸ αὐτῆς, ἐγύμνωσε τοὺς πόδας της καὶ ἔθεσεν αὐτοὺς ἐπὶ μεταξίνου ὑποποδίου. Τὸ ἀντικείμενον τῶν τοσούτων περιποιήσεων ἦτο εικοσαέτις περίπου κόρη, οὐδὲν ἐκ πρώτης ὅψεως ἔχουσα τὸ ἀξιοθέατον· μελαχροινὴ τὸ δέρμα, μαύρη τὰς τρίχας, κάτισχνος καὶ ξηρὰ ὡς στάχυς ἐν ὥρᾳ ἀνομβρίας. Τὸ μόνον, ὅπερ διέκρινεν αὐτὴν κατὰ προσεκτικὴν παρατήρησιν, ἦσαν τέσσαρες στρογγύλαι ὑπέρυθροι κηλίδες, στίζουσαι τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. Αὕτη ἔμενεν ἀκίνητος καὶ ἐντελῶς ξένη εἰς τὰ περὶ αὐτήν· οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀνοικτοί, ἀλλ’ οὕτω ἐστραμμένοι πρὸς τὰ ἄνω, ὥστε μόνον τὸ λεύκωμα ἦτο ὁρατόν. Ἐν τούτοις οἱ περιεστῶτες, ἀνάψαντες λαμπάδας τινὰς περὶ τὸ ἀνάκλιντρον ἐφ’ οὗ ἔκειτο ἡ ἐκστατική, ἐγονυπέτουν ἀναμένοντες τὸ κατὰ Παρασκευὴν τελούμενον μυστήριον, περὶ οὗ δὲν ἐτόλμων νὰ ἐρωτήσω, φοβούμενος τὸν φανατισμὸν καὶ τοὺς γρόνθους τῶν ἀπογόνων ἐκείνων τῶν Κυκλώπων. Ἀφοῦ ἐπὶ ἡμίσειαν περίπου ὥραν