καὶ ὁ μὲν Λυκογιάννης, ὁ ὁποῖος ὡς πρεσβύτερος ἐλάμβανε τὸν λόγον, εἶπεν εἰς τὸν Χριστόδουλον μὲ προσποιητὴν εὐγένειαν, καὶ μειδιῶν μετὰ πολλῆς γλυκύτητος:
— Γενναιότατε, ἐρχόμεθα κατ’ εὐθεῖαν ἀπὸ τὸ Γύθειον καὶ ἔχομεν παραγγελίαν νὰ σᾶς προσφέρωμεν μυρίους φιλικοὺς χαιρετισμούς. Ἤμεθα εὐτυχεῖς διότι ἠδυνήθημεν νὰ γνωρίσωμεν καὶ προσωπικῶς τὸν ἔνδοξον ἄνδρα, τοῦ ὁποίου ὁ ἡρωϊσμὸς εἶναι γνωστὸς εἰς τὸν κόσμον ὅλον, τὸν ὁποῖον λατρεύουν οἱ δυναστευόμενοι, αἱ χῆραι καὶ τὰ ὀρφανὰ, τὸν καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἄνθρωπον, τὸν ὁποῖον δὲν δύναται νὰ ἐπαινέσῃ ἀρκούντως ἡ θεοσεβὴς Κλεονίκη. Πόσον εἶναι θεοσεβὴς ἡ εὐγενὴς αὐτὴ κυρία! Δὲν δύνασθε νὰ φαντασθῆτε πόσον μᾶς ἐπεριποιήθη· καὶ ἡ θυγάτηρ της Εὐφροσύνη, τί ἄγγελος! τί καλοκἄγαθον κοράσιον. Ὅταν τῆς διηγούμεθα τὴν ἀποδημίαν μας ἔκλαιεν ἀκαταπαύστως. Μᾶς παρήγγειλε νὰ σᾶς εἴπωμεν ὅτι ἡ περιστερὰ της εἶναι καλά.
