Ἀδείμαντος, ὁ υἱὸς τοῦ Ἀρίστωνος. τοῦ ὁποίου ἀδελφὸς εἶνε αὐτὸς ἐδῶ ὁ Πλάτων[1], καὶ ὁ Αἰαντόδωρος, τοῦ ὁποίου ἀδελφὸς εἶνε αὐτὸς ἐδῶ ὁ Ἀπολλόδωρος[2]. Καὶ ἄλλους πολλοὺς ἐγὼ ἠμπορῶ νὰ σᾶς ὀνομάσω, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἕναν ἔπρεπεν ὁ Μέλητος νὰ παρουσιάσῃ μάρτυρα εἰς τὴν κατηγορίαν του, μάλιστα μὲν ὅταν ὡμίλησεν ἐὰν δὲ τότε ἐλησμόνησε νὰ πράξῃ τοῦτο, ἂς τὸν προτείνῃ τόρα· εἶνε ἀκόμη καιρός· καὶ ἐγὼ ὑποχωρῶ νὰ ὁμιλήσῃ αὐτὸς ἀντ’ ἐμοῦ τὴν ὥραν, τὴν ὁποίαν ἔχω ἀπὸ τὸν νόμον εἰς τὴν διάθεσιν μου. Ἂς ἔλθῃ λοιπὸν ὁ Μέλητος νὰ εἴπῃ ὅ,τι ἠμπορεῖ ἐναντίον μου. Ἀλλ’ ὅλως διόλου τὸ ἐναντίον ἀπὸ αὐτὸ θὰ συμβῇ, ὦ ἄνδρες· θὰ ἴδητε ὅτι ὅλοι, ὅσοι εἶνε ἐδῶ παρόντες, εἶνε πρόθυμοι νὰ μὲ ὑπερασπίσουν, ἐμὲ ὁποῦ διέφθειρα, ἐμὲ ὁποῦ κατέστρεψα ἐξ ὁλοκλήρου τοὺς συγγενεῖς των, καθὼς ψευδόμενοι λέγουν ὁ Μέλητος καὶ ὁ Ἄνυτος. Διότι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ὁποῦ ἔχουν διαφθαρῆ ἀπὸ ἐμέ, θὰ εἶχαν ἴσως ἀφορμὴν νὰ ὑπερασπίσουν τὸν ἑαυτόν τους· ἀλλ’ ἐκεῖνοι ὅμως, ὁποῦ δὲν ἔχουν διαφθαρῆ, οἱ συγγενεῖς αὐτῶν, ἄνθρωποι γηραλέοι πλέον, ποῖον ἄλλον λόγον ἔχουν καὶ μὲ ὑπερασπίζουν. παρὰ τὸν ὀρθὸν καὶ δίκαιον, ὅτι γνωρίζουν δηλαδὴ ὅτι ὁ μὲν Μέλητος ψεύδεται, ἐγὼ δὲ λέγω τὴν ἀλήθειαν;
XXIII. Ἂς εἶνε τέλος πάντων, ὦ ἄνδρες. Ἐκεῖνα μέν, τὰ ὁποῖα ἐγὼ θὰ ἠμποροῦσα νὰ εἴπω εἰς ὑπεράσπισιν μου, σχεδὸν εἶνε αὐτά· καὶ ἄλλα ἴσως ἀκόμη ὅμοια, τὰ ὁποῖα ἀποσιωπῶ. Ἀλλ’ ἴσως κανόνας ἀπὸ σᾶς θὰ ἐνθυμηθῇ ὅτι εἶχε καμμίαν φορὰν εὑρεθῇ εἰς αὐτὴν τὴν θέσιν, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκομαι ἐγὼ σήμερον καὶ ἤθελεν ἀγανακτήσει ἐναντίον μου, διότι αὐτὸς τότε, καίτοι ἐδικάζετο μάλιστα εἰς δίκην ὀλιγώτερον ἐπικίνδυνον ἀπὸ τὴν πα-
- ↑ Ὁ ἐπιφανέστατος τῶν μαθητῶν τοῦ Σωκράτους, ὁ μέγας φιλόσοφος καὶ συγγραφεὺς τῆς Ἀπολογίας.
- ↑ Ὁ Ἀπολλόδωρος οὗτος ἠγάπα ἐξαιρετικῶς τὸν Σωκράτην· ὅτε οὗτος καταδικασθεὶς ὡδηγεῖτο εἰς τὸ δεσμωτήριον, ὁ Ἀπολλόδωρος ἀνέκραξεν: Ἀλλ’ ἐγὼ δὲν τὸ ὑποφέρω αὐτό, διότι βλέπω ὅτι ἀδίκως κατεδικάσθης· ὁ δὲ Σωκράτης θωπεύσας, ὡς λέγουν, ἐλαφρῶς τὴν κεφαλὴν τοῦ εἶπε μειδιῶν:—Ἀλλά, φίλε μου, τί λοιπόν, ἐπροτίμας νὰ μὲ ἴδῃς νὰ καταδικασθῶ δικαίως;
