ἀληθείᾳ εἰς τοσαύτην ἀμάθειαν κατήντησα, ὥστε καὶ τοῦτο ἀκόμη ἀγνοῶ, ὅτι ἐὰν κάμω κακὸν κανένα ἄνθρωπον ἀπὸ ἐκείνους, ὁποῦ μὲ συναναστρέφωμαι, θὰ διακινδυνεύσω τότε νὰ πάθω κάποιον κακὸν ἀπὸ αὐτόν, ὥστε τοῦτο τὸ τόσον μέγα κακὸν ἑκουσίως τὸ προξενῶ εἰς τὸν ἑαυτόν μου, καθὼς σὺ διατείνεσαι; Ὡς πρὸς αὐτὰ ἐγὼ δὲν πείθομαι εἰς σέ, ὦ Μέλητε, νομίζω δὲ καὶ κανεὶς ἄλλος ἄνθρωπος δὲν θὰ πεισθῇ· ἀλλ’ ἢ δὲν διαφθείρω τοὺς νέους ἢ ἐὰν τοὺς διαφθείρω, τὸ κάμνω αὐτὸ χωρὶς νὰ θέλω· ὥστε σὺ βεβαίως καὶ εἰς τὰς δύο περιπτώσεις ψεύδεσαι καὶ συκοφαντεῖς. Ἐὰν ὅμως χωρὶς νὰ θέλω διαφθείρω τοὺς νέους, διὰ τὰ τοιαῦτα ἐγκλήματα, ὡς γνωστὸν, δὲν ὑπάρχει νόμος δημοσίᾳ ν’ ἀπαγγέλλεται κατηγορία ἐναντίον μου, ἀλλ’ ἀφ’ οὐ μὲ λάβουν κατὰ μέρος ἐκεῖνοι ὁποῦ ἔχουν τὸ δικαίωμα εἰς τοῦτο, νὰ παραστήσουν εἰς ἐμὲ τὴν πλάνην μου καὶ νὰ μὲ συμβουλεύσουν. Διότι εἶνε φανερὸν ὅτι, ἐὰν μὲ τὴν συμβουλὴν των αὐτὴν καλῶς ὁδηγηθῶ, θὰ παύσω νὰ κάμνω αὐτό, τὸ ὁποῖον βέβαια χωρὶς νὰ θέλω κάμνω. Σὺ ὅμως ἀπέφυγες καὶ δὲν ἠθέλησες νὰ μὲ πλησιάσῃς καὶ νὰ μοῦ παραστήσῃς τὴν πλάνην μου αὐτὴν, ἀλλὰ δημοσίᾳ μὲ καταγγέλλεις ἐδῶ εἰς τὸ δικαστήριον, ὅπου ὁ νόμος διατάσσει νὰ δικάζωνται ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκην τιμωρίας καὶ ποινῆς, ἀλλ’ ὄχι διδασκαλίας καὶ παραινέσεως.
XIV. Ἀλλ’ ὅμως ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔλεγα ἐγώ, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι , εἶνε φανερὸν πλέον, ὅτι ὁ Μέλητος δι’ αὐτὰ τὰ ζητήματα δὲν ἐφρόντισε ποτέ του, οὔτε πολύ, οὔτε ὀλίγον. Ὅμως ἀπάντησον μας τόρα, ὦ Μέλητε, μὲ ποῖον τρόπον ἐννοεῖς ὅτι ἐγώ διαφθείρω τοὺς νέους; Ἀλλὰ διατί κάθημαι καὶ σὲ ἐρωτῶ, ἀφοῦ εἶνε φανερώτατον βεβαίως ὅτι κατὰ τὸ κατηγορητήριον ὁποῦ ὑπέγραψες ἐναντίον μου, λέγεις ὅτι ἐγὼ διαφθείρω τοὺς νέους διδάσκων αὐτοὺς νὰ μὴ πιστεύουν τοὺς θεούς, τοὺς ὁποίους ἡ πόλις πιστεύει, ἀλλὰ ἄλλας νέας θεότητας; Δὲν λέγεις ὅτι μὲ τὴν διδασκαλίαν μου αὐτὴν διαφθείρω τοὺς νέους;
Βεβαιότατα τοῦτο ἀκριβῶς λέγω.
