λεν εἴπει ὅτι αὐτάς, ὦ ἄνθρωποι, εἶνε σοφώτατος ἀπὸ σᾶς, ὅστις ἀναγνωρίζει, καθὼς ὁ Σωκράτης ὅτι, ὡς πρὸς τὴν σοφίαν, ἀληθῶς δὲν ἔχει καμμίαν ἀξίαν. Διὰ τοῦτο λοιπὸν ἐγὼ ἀκόμη καὶ τόρα, περιερχόμενος τὴν πόλιν, ἀναζητῶ καὶ ἐξετάζω κατὰ τὴν θέλησιν τοῦ θεοῦ, ἂν ἴσως καὶ εὕρω κανένα ἀληθῶς σοφὸν καὶ ἀπὸ τοὺς ἀστοὺς καὶ ἀπὸ τοὺς ξένους· καὶ ὁσάκις δὲν μοῦ φαίνεται ὅτι πράγματι εἶνε σοφὸς κανεὶς, τότε συντελῶν εἰς τὴν ὀρθὴν ἐξήγησιν τοῦ χρησμοῦ, κάμνω νὰ ἀποδειχθῇ ὅτι δὲν εἶνε σοφός. Καὶ ἕνεκα αὐτῆς τῆς ἀσχολίας μου δὲν μοῦ ἔμεινε καιρὸς ἄλλος οὔτε εἰς τὰ πολιτικὰ νὰ καταγίνω καὶ νὰ πράξω κάτι τι ἀξιόλογον, οὔτε διὰ τὰς ἰδιωτικάς μου ὑποθέσεις νὰ φροντίσω, ἀλλ’ εὑρίσκομαι εἰς μεγίστην πενίαν ἕνεκα τοῦ σεβασμοῦ, τὸν ὁποῖον ἀπονέμω εἰς τὸν θεὸν τῶν Δελφῶν.
X. Πρὸς τούτοις πολλοὶ νέοι, ὅσοι μάλιστα δὲν ἔχουν καμμίαν ἐνασχόλησιν, παῖδες πλουσιωτάτων συμπολιτῶν μας, ἀκολουθοῦντες κατόπιν μου αὐτοπροαιρέτως, χωρὶς καμμίαν παρακίνησιν, αἰσθάνονται μεγάλην εὐχαρίστησιν νὰ μὲ ἀκούουν μὲ ποῖον τρόπον ἀποδεικνύω τὰς πλάνας τῶν ἀνθρώπων καὶ κατόπιν αὐτοὶ πάλιν πολλάκις, μιμούμενοι ἐμέ, ἐπιχειροῦν νὰ ἐξετάζουν ἄλλους, τοὺς ὁποίους ἤθελον συναντήσει. Καὶ μὴ ἀμφιβάλλετε ὅτι, καθὼς στοχάζομαι, εὑρίσκουν μέγα πλῆθος ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι φαντάζονται μὲν ὅτι γνωρίζουν κάτι τι, γνωρίζουν δὲ τῳόντι πολὺ ὀλίγα πράγματα, ἢ μᾶλλον κανέν. Ἕνεκα δὲ τούτου ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐξελέγχονται ἀπὸ αὐτοὺς ὡς ἀμαθεῖς, ὀργίζονται ἐναντίον μου καὶ ὄχι ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ των, καθὼς ἔπρεπε, διὰ τὴν ἀμάθειάν των καὶ λέγουν ὅτι ὑπάρχει κάποιος Σωκράτης, ἕνας ἄνθρωπος μιαρώτατος, ὁ ὁποῖος διαφθείρει τὴν νεολαίαν. Καὶ ὅταν κανεὶς ἤθελε τοὺς ἐρωτήσει τί εἶνε αὐτό, ὅπου κάμνει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, καὶ τί διδάσκει καὶ διαφθείρει τοὺς νέους, δὲν ἠμποροῦν μὲν νὰ δώσουν καμμίαν ἀπάντησιν, ἀλλ’ εὑρίσκονται εἰς ἄγνοιαν, διὰ νὰ μὴ φαίνωνται δὲ ὅτι χαράσσονται, ὡς μὴ ἔχοντες ὡρισμένα γεγονότα ἐναντίον μου, διαδίδουν αὐτά, τὰ ὁποῖα προχείρως λέγουν καὶ ἐναντίον ὅλων τῶν φιλοσόφων ἐν γένει,
