I Ποίαν μὲν ἐντύπωσιν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,[1] σᾶς ἔκαμαν οἱ λόγοι τῶν κατηγόρων μου, δὲν γνωρίζω. Τὸ βέβαιον εἶνε ὅτι ἐγὼ ὁ ἴδιος, ἐξ αἰτίας τῶν λόγων των αὐτῶν, σχεδὸν ἐλησμόνησα τὸν ἑαυτόν μου, πιστεύσας πρὸς στιγμὴν ὅτι δὲν εἶμαι αὐτὸς ὁποῦ εἶμαι. Μὲ τόσον πειστικόν τρόπον ὡμίλησαν. Καὶ ὅμως ἠμπορῶ νὰ σᾶς βεβαιώσω ὅτι καμμίαν σχεδὸν ἀλήθειαν δὲν εἶπαν. · Ἀπὸ τὰ πολλὰ δὲ ἐκεῖνα ψεύδη, τὰ ὁποῖα αὐτοὶ ἐφεῦρον, ἓν πρὸ πάντων ἐθαύμασα, ἐκεῖ ὅπου ἔλεγαν, ὅτι πρέπει σεῖς νὰ προσέξητε μήπως ἐξαπατηθῆτε ἀπὸ ἐμέ, διότι, κατὰ τοὺς λόγους των, εἶμαι δεινὸς ῥήτωρ. Ἐπειδὴ τὸ νὰ μὴ φοβηθοῦν αὐτοὶ τὴν ἐντροπήν, διότι εὐθὺς ἀμέσως θ’ ἀποδειχθοῦν ἀπὸ ἐμὲ ὅτι πραγματικῶς ψεύδονται, ὅταν καὶ κατ’ ἐλάχιστον δὲν φανῶ ὅτι εἶμαι δεινὸς ῥήτωρ, τοῦτο τὸ θάρρος αὐτῶν μοῦ ἐφάνη ὅτι εἶνε ἀναισχυντότατον. Ἐκτὸς ἂν ἴσως δεινὸν ῥήτορα καὶ εὔγλωττον ὀνομάζουν αὐτοὶ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος λέγει τὴν ἀλήθειαν. Διότι, ἂν αὐτὸ ἐννοοῦν, ἤθελον ὁμολογήσει ὅτι ἐγὼ βεβαίως εἶμαι δεινὸς ῥήτωρ, ὄχι ὅμως καθ’ ὃν τρόπον αὐτοὶ ἐννοοῦσι καὶ μετέρχονται τὴν ῥητορικήν. Διότι οὗτοι μέν, ἐπαναλέγω, κανὲν σχεδὸν ἀληθὲς δὲν εἶπον, σεῖς δὲ ἀπὸ ἐμὲ θ’ ἀκούσητε μετ’ ὀλίγον καθαρὰν τὴν ἀλήθειαν. Ἀλλ’ ὅμως, μὰ τὸν Δία, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, δὲν θὰ
- ↑ Ἀθηναίους ὀνομάζει ὁ Σωκράτης τοὺς δικαστάς του. Ἡ συνήθης δὲ προσφώνησις εἰς τοὺς δικανικοὺς λόγους ἦτο «ἄνδρες δικασταί».
