μέσων ἐπιτυχίας τοῦ νὰ καθέξῃ καὶ αὖθις ἣν πρὸ αἰώνων κατεῖχε θέσιν, μεταξὺ τῶν ἀρχαίων ἐθνῶν, θέλει εἶσθαι ἐκ τῶν πρώτων, οἵτινες θέλουν ἀποβλέψει πρὸς τὴν ἀντικατάστασιν ἐν περιπτώσει ἐπικειμένης μεταβολῆς.
Ἀλλ’ ἐφημερίδες εὐρωπαϊκαὶ, χαίρουσαι μάλιστα σπουδαίαν ὑπόληψιν, ἐξέφρασαν εἴτε ἀπ’ εὐθείας, εἴτε ἐκ πλαγίου, πολλὴν δυσπιστίαν, ἂν οἱ Ἕλληνες εἰσὶν ἁρμόδιοι πρὸς διαδοχὴν τοῦ κινδυνεύοντος κράτους, ἡ ὑπόνοια ὅμως αὕτη ἐῤῥίφθη ἐν τῷ μέσῳ ἁπλῶς καὶ ἀνεξετάστως ἄνευ παρατηρήσεως δυσκολιῶν, ἢ κωλυμάτων, θεωρουμένων τυχὸν ἀνυπερβλήτων. Ἀλλ’ ἡμεῖς θέλομεν ἐκθέσει λεπτομερέστατον τὸ πρᾶγμα καὶ ὡς ἐξεθέσαμεν τὰ αἴτια τὰ ὁποῖα καθιστῶσιν ἴσως ἀπαραίτητον τὴν πτῶσιν, οὕτω θέλομεν ἐκθέτει καὶ τοὺς λόγους, οἵτινες ὁδηγοῦσιν ἡμᾶς εἰς τὸ νὰ πιστεύσωμεν ὅτι ὁ φυσικώτερος, καὶ ἑπομένως ὁ πιθανώτερος, διάδοχος εἶναι ἡ Ἑλληνικὴ φυλή· καὶ ἰδοὺ αὗτοι ἐν συνόψει.
1ον. Ἡ Ἑλληνικὴ φυλὴ, ὄχι μόνον ἐκ τῶν χρόνων τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοῦ Βυζαντινοῦ βασιλείου, εἶχεν ἐξαπλωθῆ καθ’ ὅλην σχεδὸν τὴν Εὐρωπαϊκὴν Τουρκίαν, κατὰ τὸν Εὔξεινον Πόντον καὶ κατὰ τὴν μικρὰν Ἀσίαν. Ἂν καὶ οἱ Τοῦρκοι κατακτήσαντες τὰ μέρη ταῦτα, τὰ ὑπέβαλον ὑπὸ βαρὺν ζυγὸν, δὲν ἠδυνήθησαν ὅμως νὰ τὴν ἐξασθενήσωσιν ἐπὶ τοσοῦτον, ὥστε νὰ συγχωνευθῇ μετ’ αὐτῶν, διετηρήθη δὲ, χάρις εἰς τὸν χριστιανισμὸν, ἔχουσα ἰδίας κοινότητας, καὶ ἐν μέρει καὶ δημοτικὰς ἀρχάς· διετήρησεν ὁμοίως κατὰ μέγα μέρος καὶ τὴν γλῶσσαν. Ἐὰν δέ τινες μὴ ὑποφέροντες τὸ βάρος τῆς δουλείας μετέβαλον θρήσκευμα· τοῦτο ἐγένετο μεταξὺ ὀλίγων, καὶ μεταξὺ δὲ αὐτῶν ἀκόμη ὑπῆρξαν πολλοὶ διατηροῦντες τὸν χριστιανισμὸν καὶ φαινόμενοι κατὰ τὸ ἐξωτερικὸν μόνον Τοῦρκοι. Περὶ τούτου δὲ ὄχι ὀλίγα ὑπάρχουσι παραδείγματα.
2ον. Ἐξ ἁπασῶν τῶν ὑποδούλων φυλῶν, ἡ Ἑλληνικὴ, ὡς ἔχουσα ἀρχαίας ἀναμνήσεις δόξης καὶ πολιτισμοῦ, διατηρεῖ πάντοτε εἶδός τι ὑπερηφανείας, δι’ ἢν ἀξιοῖ ἑαυτὴν βελτίονος τύχης, καὶ διὰ τοῦτο πάντοτε φροντίζει πρὸς βελτίωσιν τῆς κοινωνικῆς καταστάσεώς της καὶ δὲν ἀποφεύγει τολ-