ριστάνουσι τὰ ἀντικείμενα ἀνεστραμμένα, τότε ἡ ἰσοῤῥοπία τοῦ ἀέρος εἶναι ἄστατος, καὶ παρὰ τὸ σύνηθες αἱ διάφοροι αὐτοῦ ζῶναι καθ’ ὅσον ὑψοῦνται γίνονται πυκνότεραι. Ἰδοὺ δὲ τί συμβαίνει· τὰ ἀντικείμενα κατοπτριζόμενα κατὰ πρῶτον, παριστάνονται τὸ δεύτερον ἐπὶ ὑψηλοτέρου στρώματα ἀέρος, καὶ ἀναφαίνονται ἀναστραμμένα ἐπὶ τρίτου. Αἱ τρεῖς δὲ αὗται σκηνογραφίαι κείμεναι ἀντιστρόφως ἡ μία ἐπὶ τῆς ἄλλης, ἀποτελοῦσι σύμπλεγμα τοσούτῳ περίεργον, ὥστε ὁ θεατὴς νομίζει ὅτι βλέπει ἀνάπλασμά τι ἐξ ἐκείνων ἅτινα δημιουργεῖ ἐνίοτε ἡ φαντασία οἱ περιηγηταὶ ὅσοι ἐγένοντο μάρτυρες τοῦ φαινομένου τούτου ἀξιοῦσιν ὅτι ἡ ὡραιότης αὐτοῦ ὑπερβαίνει πᾶσαν περιγραφήν. Ἐπειδὴ δὲ καὶ ἡ ἐλαχίστη πνοὴ τοῦ ἀέρος διαταράττει τὴν ἰσοσταθμίαν τοῦ ἐναερίου τούτου οἰκοδομήματος, εὐκόλως σβέννυται ὡς πομφόλυξ. Περιεργότερον δὲ πάντων ὅσα διηγοῦνται οἱ περιηγηταὶ εἶναι τὸ τοῦ Σκόρεσβυ. Μίαν των ἡμερῶν ὁ περίφημος οὗτος κητοθήρας στρέψας τὸν ὀφθαλμὸν πρὸς τὸν οὐρανὸν εἶδεν ἀπορῶν πλοῖον ἀνεστραμμένον, ὅπερ ὅμως δὲν ἐξεικόνιζε τὸ πλοῖον αὐτοῦ. Ποῖον ἆρα ἦτο τὸ σκάφος ἐκεῖνο ὅπερ ἐφαίνετο διαπλέον ἀνεστραμμένον τὸν ἀχανῆ τοῦ στερεώματος ὠκεανὸν, ἢ σαλευόμενον ἐπ ἀλλ ἀγκύρας ἐντὸς τῶν νεφελῶν; Παρατηρήσας καλῶς διὰ τηλεσκοπίου ἐπείσθη ὅτε ἦτο τὸ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, δέκα λεύγας μακρὰν ἐκεῖθεν ἐλλιμενίζον, ὅπερ ἠγνόει ὁ Σκόρεσβυ.
Ἐνίοτε, ὅτε ὁ ἥλιος καταβαίνων πρὸς τὸν ὁρίζοντα φαίνεται ἑτοιμαζόμενος νὰ ὑποχωρήσῃ, ἡ σελήνη ἀνυψοῖ τὸν ἐπάργυρον αὐτῆς δίσκον ὡσεὶ ἐρίζουσα πρὸς ἐκεῖνον περὶ τοῦ οὐρανίου κράτους· ὁ ἥλιος ὅμως καταβαλὼν μετ’ ὀλίγον τὰ σκότη ἀναβαίνει πρὸς τὰ ὕψη, καὶ ὁ ἀστὴρ τῆς νυκτὸς ἐξαφανίζεται πρὸ τῶν φωτοβόλων αὐτοῦ ἀκτίνων.
Ἀλλὰ πόσον πένθιμος ἡ ὥρα καθ’ ἣν ὁ ἥλιος ἀποχαιρετίζων τὴν γῆν καὶ ρίπτων πρὸς αὐτὴν τὴν τελευταίαν ἀκτῖνα, ἀμαυρὰν καὶ θλιβερὰν ὡς τὸ τελευταῖον βλέμμα ψυχοῤῥαγοῦντος, γίνεται ἄφαντος καὶ φαίνεται σβεννύμενος διὰ παντός. Ἡ γῆ τότε στενάζει διὰ τῆς πνοῆς τῶν ἀνέμων, καὶ μένουσα χήρα ἐπὶ πολλοὺς μῆνας πενθηφορεῖ, περιβάλλεται σκότη, καὶ κοιμᾶται μεταξὺ χιόνος. Ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης πάντα γίνονται ἔρημα καὶ σκοτεινὰ, καὶ πάντα φαίνονται κλαίοντα νεκρόν· οἱ περιηγηταὶ διηγοῦνται ὅτι καὶ τὰ ζῶα αὐτὰ βλέποντα τὰ σκότη κατεξουσιάζοντα τῆς γῆς καὶ τοῦ οὐρανοῦ καταβάλλονται ὑπὸ φόβου, καὶ ὅτι οἱ λύκοι ὠρύονται γοερῶς. Ὁ Κὲν λέγει ὅτι οἱ κῦνές του καταπτοηθέντες παρεφρόνησαν καὶ ἀπέθανον. Ἀλλὰ καὶ τὰ τετράποδα καὶ τὰ πτηνὰ μεταναστεύουσι πρὸς κλίμακα ἡμερώτερα, ὅπου εἰσδύοντα εἰς τὴν χιόνα ἀποναρκοῦνται. Ὁ οὐρανὸς, ὅποιος πρὸς ἐπικράτειαν στερουμένην ἡγεμόνος σπαράσσεται ὑπὸ ἀναρχίας, καὶ ἄνεμοι καὶ καταιγίδες παλαίουσιν ἀκατάσχετο. Μόλις τὸ ἔπωχρον τοῦ πόλου λυκαυγὲς ἀραιοῖ τὸν ζόφον, καὶ εἴποτε ἡ σελήνη κατορθώσει νὰ διασχίσῃ τὰ νέφη τῆς χιόνος ἅτινα ἀνασπῶσα διασκορπίζει ἡ θύελλα, τὸ φῶς αὐτῆς ὁμοιάζει τὸ ἀμυδρὸν ἐκεῖνο τὸ διὰ μικρᾶς ὀπῆς ἐξακοντιζόμενον εἰς σκοτεινὴν φυλακήν. Ὅτι κατὰ πρῶτον ὁ ἄνθρωπος ταφῇ μεταξὺ τοῦ διαρκοῦς ἐκείνου ζόφου, καὶ ἄκων, λέγει ὁ Κ. Πέῤῥυ, καταλαμβάνεται ὑπὸ τρόμου, καὶ νομίζει ἑαυτὸν ὡς καταλιπόντα τὸν κόσμον τῶν ζώντων· αἱ ζοφεραὶ ἐκεῖναι ἔρημοι φαίνονται ὡς τὸ χάος ὃ ἔθετο ὁ Μίλτων μεταξὺ τοῦ βασιλείου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου[1].
Ἀλλὰ καὶ ὁποία πανήγυρις ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς ὅτε ὁ ἥλιος ἐπανέρχεται μετὰ μακρὰν ἀποδημίαν, καὶ ἐξακοντίζων τὸ πρῶτον χρυσοῦν βέλος προαναγγέλλει τὴν ἐπάνοδον τῆς θέρμης καὶ τοῦ φωτός! Ἡ γῆ ἀνανήφουσα ἀπὸ πολυχρονίου ληθάργου σκιρτᾷ, καὶ τὰ στέρνα αὐτῆς πάλλουσι. Μικρὸν καὶ ὁ σκληρὸς καὶ χιονώδης αὐτῆς πέπλος θέλει διασχισθῆ, καὶ αἱ κοιλάδες αὐτῆς θέλουσι καλυφθῆ ὑπ’ ἀνθέων καὶ χλόης. Δὲν εἶχον δίκαιον οἱ ἀρχαῖοι Σκανδιναυοὶ θεοποιοῦντες τὸν ἥλιον;
Τὴν 2 Αὐγούστου τοῦ 1853 ἔτους, ὁ γενναῖος γάλλος ἀξιωματικὸς Βελλὼ, ὑποπλοίαρχος τοῦ Φοίνικος, νέος πλήρης θάῤῥους καὶ κάτοχος πολλῶν προτερημάτων, ἀνεχώρησεν ἀπὸ της νήσου Βήστεϋ. κομίζων ἐπιστολὰς τοῦ ναυαρχείου πρὸς τὸν πλοίαρχον Βέλχερ, διαχειμάσαντα πρὸς ἄρκτον τοῦ πορθμοῦ Οὐέλλιγκτων. Μετὰ παρέλευσιν δὲ πολλῶν ἡμερῶν καθ’ ἃς διέτρεξε πολλοὺς κινδύνους, ὁ πάγος διεῤῥάγη διὰ μιᾶς, καὶ ὁ νέος χωρισθεὶς ἀπὸ δύο τῶν συντρόφων αὐτοῦ, παρεσύρθη μετὰ τῶν δύο ἑτέρων εἰς τὸ μέσον τοῦ πορθμοῦ, ἐπὶ πάγου ὃν ἀμείλικτος ὁ ἄνεμος ὤθει πρὸς τὸ πέλαγος. «Μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, εἶπεν ἐνθαῤῥύνων τοὺς συνεταίρους αὑτοῦ, οὐδὲ θρὶξ τῆς κεφαλῆς ἡμῶν δὲν θέλει πάθει.» Ἀλλ’ οὗτοι ὑπῆρξαν οἱ τελευταῖοι αὐτοῦ λόγοι· διότι μετὰ μικρὸν κατεπόθη ὑπὸ τῶν λυσσώντων κυμάτων.
(Ἕπεται τὸ τέλος.)
Ἐκ Καΐρου 3 Μαρτίου 1861.
Φίλε φίλτατε!
Ἀπορεῖς βεβαίως διὰ τὸν πλάνητα βίον μου· νῦν μὲν σὲ γράφω ἐξ Ἀγγλίας, νῦν δὲ ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, ἄλλοτε ἐξ Ἰταλίας καὶ σήμερον ἐκ τῆς παρὰ τὸ Κάϊρον κοιλάδος τῶν Χαλιφῶν. Ὅςτις δὲν ἐπε-
- ↑ Τῶν πλείστων των κατὰ τὰς ἀρκτικὰς ἐκείνας λαγῶων, ἀλωπέκων, περδίκων τὸ χρῶμα μεταβάλλεται ἐν ὥρᾳ χειμῶνος, αἱ δὲ τρίχες ἢ τὰ πτερὰ γίνονται κατάλευκα. Ἡ θεία πρόνοια, ὡς φαίνεται, ἡ μεριμνῶσα καὶ περὶ των ἐλαχίστων δημιουργημάτων αὑτῆς, ἠθέλησε νὰ περιβάλλῃ ἕκαστον χειμῶνα τὰ ζῶα ταῦτα ἐνδύματα θερμοτέρου ἕνεκα τοῦ χρώματος, ἢ καὶ νὰ προφυλάττῃ ἀπὸ των ἐχθρῶν αὐτῶν καθιστῶσα ὁμόχρωα πρὸς τὴν γῆν ὅπου ζῶσιν. Εἶναι δὲ ἄξιον σημειώσεως ὅτι ὡσάκις αὐτὰ ταῦτα τὰ ζῶα ἐκτιθασσευόμενα ἐνδιαιτῶνται ἐντὸς οἰκιῶν, τὸ χρῶμα αὐτῶν μένει ἀναλλοίωτον.
- ↑ Νάσρ ἑρμηνεύεται νίκη καὶ Δὶν θρησκεία.
