ᾠδήν, ὅπως τὰ μέλη τοῦ νενεκρωμένου σώματος συσπῶνται ὑπὸ τὸ ῥεῦμα τοῦ μυστηριώδους ἠλεκτρισμοῦ.
Οὕτω, στιχουργεῖ τις ἐνῷ τρώγει· συλλαμβάνει καὶ ἐπεξεργάζεται παραβολήν τινα ἐνῷ περπατεῖ· ἀντιλαμβάνεται εἰκόνος τινὸς καθʾ ἣν στιγμὴν ἀπέρχεται νὰ κατακλιθῇ, καὶ ἐν μουσοπέμπτῳ ὀνείρῳ ἀνελίσσει ἐνώπιόν του τὰς καλλονὰς καὶ τὰ ἐλαττώματα αὐτῆς. Κʾ ἐν αὐτῇ δὲ τῇ μελέτῃ θʾ ἀπαντήσῃ λέξιν τινὰ, θʾ ἀνακαλύψῃ μίαν ἔννοιαν, ἥτις ὡς ἔναυσμα χρησιμεύουσα, ἀνάπτει καὶ φωτίζει πρὸ τῆς διανοίας αὐτοῦ ὁλόκληρον κόσμον.
Ἐπεξέτεινα λοιπὸν τὸ ποίημά μου, καί, περιγράψας εἰς 650 στίχους, προσεφώνησα αὐτὸ τῷ Σεβαστῷ Προστάτῃ μου, οὗτινος ἔλαβον καὶ τὴν ἄδειαν, ὅπως τὸ συνεκδώσω μετὰ καὶ τῶν λυρικῶν ἔργων μου, ἅμα ἐλθὼν εἰς Ἀθήνας.
Ἄλλη ὅμως ἐπεφυλάσσετο τῷ Κόδρῳ τύχη. Φίλοι τινὲς ἐνταῦθα, λίαν εὐνοϊκῶς πρὸς τὴν ἄρτι πτερυγίζουσαν Μοῦσάν μου διακείμενοι, ἀγνοῶ ποίας ἀρετὰς διϊδόντες ἐν αὐτῇ, μὲ προτρέπουσι ν’ ἀποδυθῶ εἰς τὸν προσεχῆ ἀγῶνα. Ὑπακούω· καὶ ἀπὸ πέντε, παρατείνω τὸ ποίημά μου εἰς δέκα ᾀσμάτια, ἀκολουθήσας ἐν τῷ ὑποκλέπτειν τὸν χρόνον τὴν συνήθη μοι μέθοδον, ὥστε ἀναγινώσκων τώρα νὰ ἐνθυμῶμαι, ὅτι ἐκεῖνο τὸ συμβεβηκὸς μοὶ παρέσχε ταύτην τὴν παρομοίωσιν· ὅτι αὕτη ἡ στροφὴ ἐγράφη ἐπί τινος στήλης τοῦ Ὀλυμπίου· ἐκείνη εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ Ὑμητττοῦ· ἡ ἄλλη παρὰ τὸν Παρθενῶνα, αἱ δὲ περισσότεραι εἰς τοὺς περιπάτους καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν τὴν ἀπὸ τοῦ οἴκου μου εἰς τὸ Γυμνάσιον ἄγουσαν.
Ἡ ὡρισμένη ἡμέρα ἐπέστη, ὁ δὲ Κόδρος βραβεύεται. Ἴσως τινὲς νομίζουσιν, ὅτι σφόδρα ἐξήρθη τὸ φρόνημα τοῦ