Τὸν ἐβενώδη παστὸν ἀφίνει νύμφη κροκόπεπλος ἡ Αὐγή, τὴν πορφυρόχρυσον κόμην χύνει, πυρρὸν τὸ βῆμά της ὁδηγεῖ· ῥοδοδακτύλους ἐκτείνει χεῖρας καὶ τὰς ἑῴας ἀνοίγει θύρας. Ὑπεμειδίασεν ὅλʾ ἡ πλάσις. Κʾ ἁρματηλάτης περικλυτὸς εἰς ἐρεβώδεις ὠθεῖ ἐκτάσεις τὸ μαῦρον κάλυμμα τῆς νυκτός.
