Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
62
Ποῦ τρέχει τάχα; Οὐδ’ οὗτος βλέπει·
πλὴν σπεύδει, σπεύδει· καὶ καθ’ ὁδόν,
τυφλὸς παντάπασιν, ἀνατρέπει
πᾶν τὸ γινόμενον ἐμποδών·
μὲ τὴν ταχύτητα δὲ τοῦ βέλους
φθάν’ εἰς τὰς τάξεις του ἐπὶ τέλους.
Οὐδεὶς ἐτόλμησε νὰ μὴ φύγῃ·
καὶ, διὰ μέσου τῶν διελθών,
ταχὺς τὰς πύλας αὐτὸς ἀνοίγει
κ’ ἐξέρχετ’ ἄφωνος ἀπελθών.
Οὕτως, ὁπόταν ἀπὸ τῆς Οἴτης
στογγύλος βράχος ἀποκοπῇ,
κυλᾷ ῥαγδαίως, συντρίβων πίτυς,
κ’ ἐνσπείρων τρόμον βαρυδουπεῖ.
Ὅσον δ’ εἰς πρόποδας προσπελάζει
τόσον τὸ τάχος διπλασιάζει.
Ἐνῷ ἡ ἔλαφος, αἱ δορκάδες,
ἐξεγειρόμεναι πρὸς φυγήν,
πηδοῦν περίφοβοι, καὶ δρομάδες
ἄλλην ζητοῦσι καταφυγήν.
