Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
40
«Ὁτὲ γαλήνη· ἄλλοτε ζάλη·
καὶ μετʾ ὀλίγον μαῦρος χειμών!
Καὶ μετʾ ὀλίγον; Ὁ ναύτης βάλλει
οἶνον εἰς κύλικας εὐθυμῶν.
Πρὸς τί τοῦ βίου τοσοῦτον μῖσος;
Αὔριον ἔσται ἄμεινον ἴσως.»
Τοιαῦτα σώφρων εἶπεν ἐκείνη,
τροφὸς πρὸς δέσποιναν προσφιλῆ.
Μικρὸν δʾ ἡ κόρη ὡς ἄνθος κλίνει
καὶ ἄλλʾ ἀντʾ ἄλλων τῇ ὁμιλεῖ.
«Γλυκὰς ὁ Ἔρως τὰς ρίζας ἔχει,
ἀλλὰ δὲν ἔχει καὶ τοὺς καρπούς.
Ἠξεύρεις, γραῖα, ποῦ τάχα τρέχει
τῶν ἐρωμένων πταίων ὁ ποῦς;....
Μικρὸν ἂν οὗτοι εὐδαιμονοῦσι
τίνα δαιμόνων παραπονοῦσι;
Καὶ σὺ ἀκούεις δούπους ἠρέμα;
Ῥόγχους ἀκούεις κατὰ μικρόν;
Βλέπεις κινδύνους!.. συγκρούσεις!.. αἷμα!..
Κανένα βλέπεις καὶ σὺ νεκρόν;»
