Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
39
Οὐδὲν τοιοῦτον. Ἐστηριγμένη
εἰς τὸν βραχίονα τῆς μιᾶς,
σπεύδʾ ἡ ἑτέρα, συνδεδεμένη
ὅπως εἰς δένδρον παραφυάς.
Μεστὸν τὸ βλέμμα κρύπτει δακρύων
καὶ εἰς τὰς φλέβας τὸ αἷμα κρύον.
Ἀλλὰ ἡ θλίψις δὲν τῇ μαραίνει
ἐρυθριώσας τὰς παρειάς,
ὅπως εἰς μῆλον ὅταν ἐμβαίνῃ
ὁ σκώληξ φείδεται τῆς χροιᾶς.
Ἡ δʾ ἄλλη, αἴρουσα ἐπὶ ὤμων
πολλὰς δεκάδας ἐνιαυτῶν,
εἰς ἀποθήκας φρενῶν ἀμώμων
πολὺν συνήγαγεν ἀμητόν,
ὅθεν τὰ δέοντα νῦν ἐκλέγει
καὶ πρὸς τὴν κόρην τοιαῦτα λέγει·
«Ἰδὲ τὸν βίον μας ὡς σανίδα
εἰς λίμνην, θύγατερ, σκοτεινήν,
ἔχουσαν ἄγκυραν τὴν ἐλπίδα
καὶ τὴν εὐρεῖαν ὑπομονήν.
