Καθεὶς περίεργον βλέμμʾ ἀφίνει
ἐπὶ τὸν ξένον ἀστραπηδόν·
μετʾ ἀπληστίας τὸ διευθύνει
ἀπὸ τῆς κόμης ἄχρι ποδῶν,
τῷ δὲ πλησίον ἐστράφʾ εἶπών τις.
—Δὲν εἶναι, λέγεις, ὁ Ἀργειφόντης;
Ἐνῷ ὁ Κόδρος, ἀποδιπλώσας
τὴν κομισθεῖσαν ἐπιστολήν,
ἀνέγνω λέξεις ἀντανακλώσας
στρυφνὴν Ἀπόλλωνος ἐντολήν.
Ὡς χαίρει δʾ ὅταν πληροφορῆται
ἡ μαύρη μήτηρ τοῦ ναυαγοῦ,
ὅτι ὁ παῖς της σωθεὶς φρουρεῖται
ὑπὸ θεοῦ τινος ἀρωγοῦ,
οὕτω, βαρύθυμος πρίν, ἐκεῖνος
τοὺς ἐθεώρησε γηθοσύνως.
«Θαρρῶμεν, φίλοι, λέγει τοῖς πᾶσι.
Καὶ πρὸς τὸν κήρυκα Δημαρᾶν
ἡ νύξ, προφέρει, πρὶν ἢ προφθάσῃ,
καλεῖ τὸν δῆμον εἰς ἀγοράν.
