Ἀλλὰ ἠγρύπνει ἐπὶ τὸ Ἄστυ,
αἰγίδα σείουσα ἡ Παλλάς,
καὶ παρεξήγει ψυχὴ ἑκάστη
τὰς φιλοτίμους αὐτῆς βουλάς.
Ὑπερηγάπα τοὺς Ἀθηναίους,
ἀλλὰ τοὺς ἤθελε καὶ γενναίους.
Ἐὰν τιμήσουν, ἔλεγε, τώρα
οἱ Ἀθηναῖοι τὴν ἀρετήν,
θʾ ἀνασκιρτήσῃ ἡ πέριξ χώρα
εἰς τοῦ λαοῦ μου τὴν ἑορτήν.
Ἐνῷ δὲ τόση ἀντήχει ζάλη,
ὡς εἰς ἀφρώδη ὠκεανόν,
αἴφνης ἠκούσθη φωνὴ μεγάλη
ἐν τῇ πλατείᾳ τῶν Ἀθηνῶν.
Ὀλίγον δρόμον! Ὀλίγον δρόμον,
εἰς τὸν ἀσθμαίνοντα ταχυδρόμον!
Πτερόπους ἤρχετο νεανίας
μὲ τάχος ἴσον τῇ ἀστραπῇ·
κομίζε, λέγουσιν, ἀγγελίας.
Τί νέον ἆρά γε θὰ εἰπῇ;
