Σήμερα τὰ λούλουδα ὅλη μέρα
μέσ’ στὸν κῆπο μοῦ χαμογελοῦσαν,
σὰ νὰ μὲ φωνάζανε: Πατέρα!
καὶ τὰ χέρια σὰ νὰ μοῦ φιλοῦσαν.
Σήμερα δὲν εἶναι σὰν καὶ πάντα.
Λούλουδα, χορτάρια, μιλημένα...
ὅλα, ἀπὸ τὸ ρόδο ὡς τὴ λεβάντα
τὴν ἰδέα μου βλέπουν, ὄχι ἐμένα,
τὴν ἰδέα μου.
Δέρνεται ἡ ζωή μου
μέσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ ξεπέφτει·
ἄπονοι εἶν’ οἱ ξένοι, κ’ οἱ ἀκριβοί μου
μ’ εἴπανε παράνομο καὶ ψεύτη.
Ἡ ζωή μου μέσα στοὺς ἀνθρώπους
γερασμένο λείψανο καὶ τρίμμα,
σβύνει στοὺς καιρούς, καὶ ζῇ στοὺς τόπους
σάμπως παραπάτημα καὶ κρῖμα.
Ρώτημα ἡ ζωή μου καὶ τρεμούλα,
κέρωμα καὶ σκέβρωμα ἡ θωριά μου,
μόνο ἐσὺ πὰς κ’ ἔρχεσαι, νυφούλα
λευκοφόρα, ἰδέα μου, καρδιά μου.
Σήμερα — καὶ ποιὸς θὰ τὸ πιστέψῃ; —
τὰ λουλούδια κλαίγανε μαζί μου,
τὰ λουλούδια εἶν’ ἀπὸ σκέψη,
ἀπὸ μοσκοβόλημα ἡ ψυχή μου.
28 TOY ΤΡΥΓΗΤΗ 1911.
ΝΕΑ ΖΩΗ ΑΡ. 3-4. ΙΟΥΛΙΟΣ - ΔΕΚΕΒΡΗΣ 1914
