Τὰ βήματα τοῦ ἀστυφύλακος, περιπολοῦντος ἀνὰ τὴν συνοικίαν, ἔχουν ρυθμὸν ἰδιαίτερον, χαρακτηριστικὸν, ἀγγέλλοντα τὴν ἰδιότητά του. Ὁ φρουρὸς τῆς τάξεως καὶ τῆς ἀσφαλείας περιπατεῖ μὲ βῆμα νωθρὸν, βαρὺ, κανονικόν. Εἶνε ἡ σκιὰ τῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ νόμου ἐφορεύουσα εἰς τὰ σκότη. Δὲν κρατεῖ τὴν χονδρὰν καὶ βαρεῖαν βακτηρίαν δι’ ἧς ὁ μπεκτσῆς τῆς Κωνσταντινουπόλεως κρούει τὸ λιθόστρωτον τῆς ὁδοῦ, δηλῶν διὰ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν κτυπημάτων τὴν ὥραν τῆς νυκτὸς, ἀναγγέλλων δ’ ἐνίοτε διὰ φωνῆς πενθίμου καὶ παρατεταμένης τὴν ἐκραγεῖσαν τυχὸν ἐν τὴ πόλει πυρκαϊὰν καὶ τὴν συνοικίαν τῆς πόλεως ἔνθα ἐξερράγη, κατ’ εἰδοποίησιν τῶν ἀπὸ τῆς κορυφῆς τοῦ πανυψήλου πύργου τοῦ Γαλατᾶ ἐπαγρυπνούντων φρουρῶν. Ἐν τούτοις ἡ φωνὴ καὶ οἱ κρότοι τοῦ νυκτοφύλακος τούτου εἶνε παρήγοροι διὰ τοὺς ἀκούοντας. Δὲν εἶνε ἀπαίσιοι ὅπως τῶν νυκτοφυλάκων τοῦ Μεσαίωνος, οἵτινες περιερχόμενοι τὰς βορβορώδεις ὁδοὺς τῶν Παρισίων παρῄνουν κλαθμηρῶς τοὺς τυχὸν ἀγρυπνοῦντας πολίτας νὰ δέωνται ὑπὲρ τῶν βασανιζομένων ἐν τῷ Καθαρτηρίῳ ψυχῶν.
Ὁ ἡμέτερος ἀστυφύλαξ δὲν λέγει τίποτε· βαδίζει ἡσύχως καὶ ἐνίοτε μόνον ἀκούεται ὁ ὀξὺς ἦχος τῆς συρίκτρας του, δι’ ἧς εἰδοποιεῖ τοὺς περαιτέρω περιπολοῦντας συναδέλφους του περὶ τῆς διελεύσεως ὑπόπτου τινὸς διαβάτου. Τὰ καποποιὰ στοιχεῖα δὲν λείπουν ἀπὸ πάσης πολυανθρώπου πόλεως, καὶ ἐν ὥρα νυκτὸς, καθ’ ἥν διέρχονται πάντα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ, ὡς λέγει ὁ Ψαλμῳδὸς, οἱ θῷες καὶ αἱ ὕεναι τοῦ κακουργήματος ἐπιχειροῦσιν ἐνίοτε εἰς τ' ἀπόκεντρα σημεῖα ἄθλους στυγεροὺς, προστατευόμενοι ὑπὸ τοῦ σκότους.
Κατὰ καιροὺς ὑπῆρξε μάλιστα ἀληθὴς ἐπιδρομὴ κακοποιῶν στοιχείων εἰς τὴν πόλιν μας, συρρευσάντων ἓνεκα ἐκτάκτων περιστάσεων ἀπὸ τῶν διάφορων σημείων τῆς Ἀνατολῆς. Οἱ νυκτοκλέπται, οἱ βαλαντιοτόμοι καὶ οἱ λωποδύται εἶχον πληθυνθῇ εἰς ἐπικίνδυνον βαθμὸν, σπεῖραι δὲ αὐτῶν θρασεῖαι ἐνεδρεύουσαι τὴν νύκτα, ἐλῄστευον τοὺς μεμονομένους διαβάτας περὶ τ’ ἀπόκεντρα ἰδίως τῆς πόλεως μέρη. Ἡ ἀστυνομία ἠναγκάσθη νὰ ἐπιχειρήσῃ ἀπηνῆ καταδίωξιν αὐτῶν διὰ συντόνων μέτρων, ὅπως ἀπαλλάξῃ τὴν πόλιν ἀπὸ τῆς μάστιγος. Κατ’ ἐκείνην δὲ τὴν ἐποχὴν, πρὸ εἰκοσαετίας, εἰσήχθη εἰς τὴν κοινὴν χρῆσιν καὶ ἡ λέξις λωποδύτης τὴν ὁποίαν διὰ πρώτην φορὰν μετεχειρίσθη ὁ τότε διευθυντὴς τῆς ἀστυνομίας μακαρίτης Κοσονάκος εἰς τὸ περίφημον αὐτοῦ ἀστυνομικὸν δελτίον, τὸ συντασσόμενον μετὰ πολλῆς καὶ παραδόξου διὰ τὴν ἀστυνομικὴν σοβαράτητα εὐτραπελίας καὶ δημοσιευόμενον καθ’ ἑκάστην εἰς τὰς στήλας τοῦ Αἰῶνος. Ἡ ἀρχαία λέξις ἐπολιτογραφήθη ἔκτοτε καὶ κατέστη κοινοτάτη. Καὶ ἐπειδὴ ὁ λόγος περὶ λωποδυτῶν καὶ ἀστυνομίας σημειῶ ἐπιπροσθέτως ὅτι καὶ αἱ λέξεις χωροφύλαξ καὶ ἀστυφύλαξ εἶνε σχετικῶς νεωτέρας ἐφευρέσεως, πλασθεῖσαι ἐπιτυχῶς καὶ τεθεῖσαι τὸ πρῶτον εἰς χρῆσιν πρὸ ἑνὸς καὶ ἐπέκεινα αἰῶνος παρὰ τῶν λογίων τοῦ καιροῦ ἐκείνου τῶν συνταξάντων τὴν νομοθεσίαν τῆς πρώτης αὐτονόμου 'Ἑλληνικῆς Πολιτείας, τῆς Ἑπτανήσου, εἰς ἔνδειξιν τῶν φρουρῶν τῆς τάξεως ἐν τοῖς ἄστεσι καὶ ἐν τῇ ὑπαίθρῳ χώρᾳ.
Οἱ παλαιότεροι ἐνθυμοῦνται καὶ διηγοῦνται ἀκόμη πολλὰ ἀνέκδοτα ἀναφερόμενα εἰς τὴν ἀξιομνημόνευτον ἐκείνην ἐποχὴν τῶν λωποδυτῶν. Ἡ φήμη διεσάλπιζεν, ἐξογκωμένους ἐννοεῖται πάντοτε, τοὺς νυκτερινούς των ἄθλους, τρόμος δὲ συνεῖχε τοὺς Ἀθηναίους, οἵτινες δὲν ἐτόλμων νὰ διέλθωσιν ἐν ὥρα νυκτὸς ἐξ ὡρισμένων σημείων τῆς πόλεως, ἅτινα ἐφημίζοντο ὡς ὁρμητήρια τῶν κακοποιῶν. Οὕτως, ἐπὶ παραδείγματι, ὁ παρὰ τὸ Πανεπιστήμιον ὑπάρχων τότε κῆπος τῶν Ἱερολοχιτῶν, ἐφ’ οὗ ᾠκοδομήθη κατόπιν ἡ Βαλλιάνειος Βιβλιοθήκη, ἐθεωρεῖτο ὡς φωλεὰ κακούργων, ὅπως ἄλλοτε τὸ περίφημον παρὰ τοὺς Παρισίους δάσος τοῦ Σενὰρ. Ἐν τῶν ἀναφερομένων εὐθύμων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἀνεκδότων εἶνε καὶ τὸ ἑξῆς. Ποιητὴς διακρινόμενος ἔκτοτε διὰ τὸ σατυρικόν του πνεῦμα, κατέχων δὲ σήμερον ἐν τῷ Πανελληνίῳ τὰ σκῆπτρα τῆς σατυρικῆς ποιήσεως —δὲν λέγω τ’ ὄνομά του, ἀλλὰ καθεὶς τὸν ἀναγνωρίζει ἐκ τῶν προσδιορισμῶν τούτων—εὑρίσκετο θερινήν τινα ἑσπέραν μεθ’ ὁμάδος φίλων εἰς τὸ μικρὸν ὀροπέδιον τῆς Παλαιᾶς Ἐκθέσεως, ὅπου περίπου τώρα κεῖται ἡ δυτικὴ εἴσοδος τοῦ Παραδείσου τοῦ Ζαππείου. Τὰ λωποδυτικὰ κατορθώματα ἀπετέλουν
τὸ κύριον θέμα τῆς συνδιαλέξεως καὶ αἱ ἀφηγή-
