ὁ καλὸς καὶ ἀγαθὸς Δημητράκης, ἐκ μετριοφροσύνης βεβαίως, ἐνῷ ἦτο λαλίστατος, ἀλλὰ καὶ λίαν ἐπαγωγὸς περὶ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα, περὶ ὧν κατεῖχεν ἀνεξαντλήτους γνώσεις καὶ ἀναμνήσεις Α ἀκοίμητος αὐτοῦ μνήμη. Ἠρέσκετο πρὸ πάντων ν’ ἀναπολῇ τὰ παρελθόντα καὶ νὰ διηγῆται τερπνότατα πράγματα περὶ τοῦ παλαιοῦ ἀθηναϊκοῦ βίου, περὶ τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, περὶ τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν ἐπιφανῶν ἀνδρῶν αὐτῆς, περὶ τῆς αὐλῆς τοῦ βασιλέως Ὄθωνος, ἀναφέρων ἐπεισόδια, ἐξ ὧν τῶν μὲν εἶχε χρηματίσει μάρτυς, ἄλλα δ’ ἐγίνωσκεν ἐκ παραδόσεως. Συνδεόμενος οἰκειότατα μετ’ αὐτοῦ κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τοῦ βίου του, ηὐτύχησα νὰ ἀρυσθῶ ἐκ τῆς μνήμης του ὡς ἐξ ἀρχείου πολυτίμους ἀνεκδότους πληροφορίας, ἀκριβεστάτας ἐν ταῖς λεπτομερείαις, διότι καὶ τὰ ἐλάχιστα ἐνεθυμεῖτο, αἵτινες μοῦ ἐχρησίμευσαν τὰ μέγιστα κατὰ τὴν ἐξιστόρησιν συμβάντων τινῶν τῆς βασιλείας τοῦ Ὄθωνος, ἣν ἔγραψα καὶ ἐδημοσίευσα ἄλλοτε. Ἡ ἱστορία ἦτο τὸ ἀγαπητόν του πεδίον· ἐγίνωσκε τὰ ἱστορικὰ συμβάντα τῶν περισσοτέρων ἐθνῶν χρονολογικῶς καὶ ἐμπεριστατωμένως, ἀλλ’ ἰδιαιτέραν εἶχε προτίμησιν πρὸς τὴν στρατιωτικὴν ἱστορίαν καὶ πρὸ πάντων τὴν τῶν ναπολεοντικῶν πολέμων. Ἐκεῖ ὁ Κοκκίδης εὑρίσκετο εἰς τὸ στοιχεῖόν του, διότι τὴν ἱστορίαν τοῦ μεγάλου Κορσικανοῦ ἐγνώριζε καὶ ἐνεθυμεῖτο σελίδα πρὸς σελίδα καὶ ἐδάφιον πρὸς ἐδάφιον. Ὅτε ἐπελαμβάνετο αὐτοῦ τοῦ ἀγαπητοῦ του θέματος, ἡ διήγησις διήρκει ἐπὶ ὥρας· ἡ ναπολεοντικὴ ἐποποιΐα παρήλαυνεν ὁλόκληρος μὲ τὰς πολυκρότους μάχας της, μὲ τοὺς περιωνύμους στρατάρχας της, μὲ τὰ διάφορα ἐπεισόδιά της, τὸ Μαρέγκον, τὸ Αὐστερλίτζ, ἡ Ἱένα, τὸ Βάγραμ, ἡ Μόσχα, ὁ Μασσένας, ὁ Δαβού, ὁ Μυρά. Τὸ ἐπιστέγασμα δὲ ἦτο ἡ μάχη τοῦ Βατερλώ, περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλῶν ἀπηρίθμει τὰ σώματα, τὰς μεραρχίας, τὰς ταξιαρχίας, τὰ συντάγματα τῶν ἀντιπάλων στρατῶν, ὡς νὰ εἶχε χρηματίσῃ μέλος τοῦ ἐπιτελείου των, ἀναφέρων τὰ ὀνόματα τῶν διοικητῶν, ἐξηγῶν τὸ στρατηγικὸν σχέδιον τῶν ἀρχηγῶν, περιγράφων τὰς διαφόρους φάσεις. Καὶ ἐνθυμοῦμαι ἑσπέραν τινὰ χειμερινήν, εἰς τὸ γραφεῖον τῆς ἐφημερίδος ὅπου τότε εἰργαζόμην καὶ ὅπου ὁ Κοκκίδης ἐφοίτα τακτικῶς, θέλων νὰ καταπλήξω τοὺς συνηγμένους αὐτόθι φίλους,
Σελίδα:Μελέτη 2 (1912).djvu/32
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
94
Η ΜΕΛΕΤΗ