τοῦ λαιμοῦ. Ὁ λαιμὸς τελειώνει εἰς στόμα ῥαμφοειδὲς ἤ, ἐφόσον τὰ ἀγγεῖα εἶναι κύπελλα ἢ σκύφοι ἢ ἀμφορεῖς, τὸ πλατὺ στόμα δὲν εἶναι ἁπλῶς κυκλικόν, ἀλλὰ λοξὸν πάντοτε, πάλιν ὡς εἶδος ῥάμφους μᾶλλον.
Ὁ χωρικὸς πληθυσμὸς τοῦ ἀγροτικοῦ συνοικισμοῦ τῆς Φωκίδος περιωρίσθη ἐπὶ μακρὸν χρόνον εἰς τὴν ἄσκησιν τῆς τέχνης ταύτης. Διότι μακρὸς βεβαίως χρόνος, αἰῶνές τινες πάλιν πρέπει νὰ παρῆλθον διὰ ν’ ἀνυψωθῇ τὸ ἔδαφος τοῦ συνοικισμοῦ εἰς τρία ἢ τέσσαρα περίπου μέτρα διὰ τῆς βαθμιαίας ἀποθέσεως ἐπ’ αὐτοῦ τῶν ἐρειπίων καταρρεόντων ἢ πυρπολουμένων οἰκοδομημάτων καὶ τῶν ἀπορριμμάτων τῶν οἰκιῶν. Ἡ μικρά μέχρι τοῦδε ἀνασκαφὴ, ἡ ὁποία περιωρίσθη εἰς ὀρύγματά τινα μόνον ἐπὶ τῆς μεγάλης ἐκτάσεως τοῦ συνοικισμοῦ, δὲν παρουσίασεν ἄλλα εἴδη κεραμικῆς περισσότερον προωδευμένης, περισσότερον πολυτελοῦς, ἡ ὁποία γνωρίζομεν κάλλιστα ὅτι ἠκολούθησεν εἰς τὴν Κρήτην κατά τοὺς χρόνους τῆς λεγομένης μεσομινωϊκῆς καὶ τῆς ἀρχῆς τῆς ἐσχάτης μινωϊκῆς περιόδου. Ταῦτα εἶναι τὰ θαυμάσια καμαραϊκὰ λεγόμενα ἀγγεῖα. Ἴσως ἡ ἐξακολούθησις τῆς ἀνασκαφῆς θὰ φέρῃ καὶ τοιαῦτα προϊόντα τῆς ὑπερόχου κρητικῆς κεραμικῆς εἰς τὸ φῶς.
Ἀλλ’ εἰς ἄλλην θέσιν, ἐγγὺς τοῦ συνοικισμοῦ, ὅπου ηὐτύχησα ν’ ἀνακαλύψω ἀνέπαφον ἐντελῶς τάφον τῶν χρόνων ἐκείνων, παρουσιάσθησαν καὶ τὰ τελειότερα ταῦτα ἀγγεῖα τῆς προωδευμένης κρητικῆς τέχνης. Ὁ τάφος, τὸν ὁποῖον ἐσκέπαζεν ἱκανῶς μέγας τύμβος, ὁ προκείμενος εἰς τὸν τάφον βόθρος τῶν θυσιῶν, τὰ ὡραῖα χρυσᾶ ἐνώτια, αὐτὴ ἡ ἀνέγερσις τύμβου ὑψηλοῦ ἐπὶ τοῦ τάφου (ὀλίγον βορείως τοῦ χωρίου Δραχμάνι εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ βουνοῦ ἐπὶ ὑψηλοῦ λόφου) δὲν ἀφήνουν ἀμφιβολίαν ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἐπιφανοῦς τινος προσώπου, ταφέντος ἐκεῖ μεγαλοπρεπῶς. Ἄν οἱ ἀγρόται εἰς τὰς οἰκιακάς των χρείας δὲν μετεχειρίζοντο εἰ μὴ τὰ ὀλιγώτερον πολυτελῆ ἀγγεῖα, μολονότι πάντως ὡραῖα καὶ μὲ πολλὴν καλαισθησίαν καμωμένα, οἱ πλουσιώτεροι ὅμως εἰσήγον καὶ πολὺ καλλίτερα ἔξωθεν ἢ ὑπεστήριζον ἐγχωρίαν βιομηχανίαν, ἥτις ἐπιτυχῶς ἀπεμιμεῖτο ἐκεῖνα. Μία μεγάλη ὡραία ῥαμφόστομος πρόχους τοῦ τάφου τούτου μὲ διάκοσμον κοκκίνου χρώματος, ἄλλη μία μικροτέρα μὲ διάκο-
