ἐρειπίων λιθίνων κατοικιῶν καὶ φυσικὰ συνάμα τῶν ἀπορριμμάτων αὐτῶν, εἶναι πλῆρες πρῶτον: τοιούτων ἀγγείων, τὰ ὁποῖα εἶναι τελείως ὅμοια πρὸς τὰ τελευταῖα πρωτομινωϊκὰ τῆς Κρήτης· δεύτερον: περιέχει τεμάχια τοὐλάχιστον τοιούτων, τῶν ὁποίων ἡ προέλευσις ἀπὸ τὴν νοτίαν Ἑλλάδα καί ὁ συσχετισμὸς πρὸς τὴν ἀνάπτυξιν τῆς κεραμικῆς κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ λεγομένου νεωτέρου κυκλαδικοῦ πολιτισμοῦ, ἤτοι ἐν γένει κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τὴς δευτέρας χιλιετηρίδος, κεῖται ἐκτὸς πάσης ἀμφιβολίας· τρίτον τέλος: περιέχει πλῆθος τῶν ἀγγείων ἐκείνων, τὰ ὁποῖα ἀσφαλῶς ἀνήκουν εἰς τοὺς προμυκηναϊκοὺς καὶ τοὺς παλαιοτέρους μυκηναϊκοὺς χρόνους καὶ εἶναι διαδεδομένα εἰς ὅλην τὴν ἀπὸ Θεσσαλίας μέχρις Ὀρχομενοῦ χώραν, εὑρίσκονται ὅμως καὶ εἰς πολλὰ μέρη τῆς νοτίας Ἑλλάδος μέχρι Μυκηνῶν, Ἀργολίδος, καὶ αὐτῆς τῆς νήσου Μήλου, φέρουσι δὲ τὸ κατὰ συνθήκην δοθὲν αὐτοῖς ὑπὸ τοῦ Φουρτβαῖγγλερ ὄνομα «μινύεια». Εἶναι πίθοι, ἀμφορεῖς, φιάλαι μὲ ὑψηλοὺς πόδας, σκύφοι μὲ ὑψηλὰς λαβάς, κύπελλα, τὰ πλεῖστα ἰδιαιτέρου τινὸς σκοτεινοῦ τεφροῦ χρώματος, πολὺ χαρακτηριστικοῦ διὰ τοῦτο μόνον τὸ εἶδος.
Τὸ δεύτερον εἶδος ἐκ τῶν εἰρημένων προϊόντων τῆς κεραμικῆς εἶναι πολὺ οὐσιῶδες διὰ τὴν χρονολογίαν. Ἦσαν, ὡς εἴπομεν, πολὺ διαδεδομένα κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ μυκηναϊκοῦ αἰῶνος—ἂς εἴπωμεν ἐν γένει περὶ τὸ 1500 καὶ 1600—εὑρέθησαν εἰς τὴν ἀκρόπολιν τῶν Μυκηνῶν, εἰς τὸ Ἄργος, εἰς τὰς Κυκλάδας καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον, τῆς ὁποίας τὰ καλῶς χρονολογημένα εὑρήματα τόσον μᾶς βοηθοῦν διὰ τὴν χρονολόγησιν τῶν εὑρημάτων καὶ στρωμάτων τὴς Ἑλλάδος. Ἔχουν γεωμετρικὸν διάκοσμον μὲ κόκκινον ἢ καστανὸν θαμπὸν χρῶμα. Πολυπληθῆ εὑρέθησαν εἰς τὴν Αἴγιναν. Νομίζω μάλιστα ὅτι ὁ πηλός των εἶναι αἰγινητικὸς καὶ ἴσως τὸ κέντρον τῆς κατασκευῆς αὐτῶν ἦτο ἡ Αἴγινα.
Τὸ τρίτον εἶδος ὑποθέτω ὅτι ὀρθῶς ὠνομάσθη μινύειον. Πιστεύω ὅτι εἶναι προϊόντα τῆς κεραμικῆς τέχνης τῶν Μινυῶν, τῆς μεγάλης ταύτης καὶ ἰσχυρᾶς ἑλληνικῆς φυλῆς, ἥτις καὶ εἰς τὴν Θεσσαλίαν ἦτο ἐγκαθιδρυμένη, εἰς δὲ τὰ νοτιώτερα κέντρον τῆς δυνάμεώς της εἶχε τὸν Ὀρχομενόν. Ἡ ὕπαρξις
