Ἀπὸ τὰς ἀρχὰς περίπου τῆς τρίτης χιλιετηρίδος, ἐπὶ αἰῶνας ἀρκετοὺς κατῴκησαν τὸν σπουδαῖον συνοικισμὸν τῆς Ἁγίας Μαρίνης οἱ ἄνθρωποι τῆς πρωΐμου χαλκῆς ἐποχῆς.
Τοῦτο συμπεραίνομεν ἐκ τοῦ τέσσαρα ἕως πέντε μέτρα παχέος στρώματος τῶν ἐρειπίων τοῦ χωρίου των. Διότι βεβαίως αἰῶνές τινες χρειάζονται διὰ νὰ ὑψωθῇ εἰς τοιοῦτον ὕψος τὸ ἀρχικὸν ἔδαφος ἑνὸς ἀγροτικοῦ συνοικισμοῦ ἀπὸ μόνον τὰς ἀνανεουμένας καλαμοπλέκτους καὶ πηλοχρίστους καλύβας καὶ τὰ ἀπορρίμματα τῶν κατοικιῶν. Λίθινα οἰκοδομήματα εἰς αὐτὸν δὲν ὑπῆρχον.
Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ πολιτισμὸς τῆς τότε Ἑλλάδος ἐλάμβανεν ὁλονὲν μεγάλην ἐπίδοσιν εἰς τὴν σπουδαιοτέραν αὑτοῦ ἑστίαν καὶ εἰς τὰ ἄλλα σημαντικώτερα κέντρα του. Ἡ σπουδαιοτέρα αὕτη ἑστία εὑρίσκετο τότε ἀναμφιβόλως εἰς τὴν Κρήτην. Τοῦτο γνωρίζομεν κάλλιστα πλέον ἀπὸ τὰς θαυμασίας ἀνακαλύψεις εἰς τὴν νῆσον ταύτην, αἱ ὁποῖαι δεικνύουν τὴν ἀδιάσπαστον συνέχειαν τῆς ἀναπτύξεως καὶ προόδου τοῦ μινωϊκοῦ κράτους καθ’ ὅλην τὴν τρίτην καὶ τὴν δευτέραν χιλιετηρίδα. Τὰ σημαντικὰ δὲ κέντρα, τὰ ὁποῖα ὑπέκειντο εἰς τὴν ἄμεσον ἐπίδρασιν τῆς Κρήτης, εὑρίσκοντο εἰς τὰς νήσους καὶ εἰς τὰ παράλια τῆς ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδος, ὅπου ἡ συγκοινωνία καὶ τὸ ἐμπόριον διηυκόλυναν τὴν εἴσοδον καὶ τὴν διάδοσιν αὐτοῦ. Ἀπὸ τὰς νήσους ὅμως καὶ τὰ συχναζόμενα παράλια ἐπροχώρει βεβαίως ἡ ἀνάπτυξις εἰς τὰ πλησιέστερα μεσόγεια. Ταῦτα ἦσαν εἰς τὴν
