γον καὶ τὰ κάστρα, καθ’ ἃ μαρτυρεῖ ὁ Ἰταλὸς χρονογράφος[1], καὶ παρέμεινε μέχρι τέλους τοῦ βίου, περατωθέντος τῷ 1482, ἔν τῆ γενετείρᾳ, οὔτε περὶ τῆς Καρλόττας οὔτε περὶ τῆς Κύπρου φροντίζων. Καὶ ἡ μὲν βασίλισσα ἐξηκολούθησε διατρίβουσα ἐφ’ ἱκανὰ ἔτη ἐν Ῥόδῳ, ὁπόθεν ἠδύνατο νὰ παρακολουθῇ τὰ πολιτικὰ πράγματα τῆς Κύπρου καὶ ὅπου ἐλάμβανε μηνιαῖον ἐπίδομα παρὰ τοῦ τάγματος τῶν Ἰωαννιτῶν. Ἡ δὲ παπικὴ αὐλὴ ἐξηκολούθει ἀναγνωρίζουσα αὐτὴν ὡς νόμιμον κυρίαρχον τῆς Κύπρου, τῷ δὲ 1471, ὅτε ὁ σφετεριστὴς τοῦ θρόνου τῆς νήσου ἔστειλεν εἰς τὴν Ῥώμην τὸν ἀρχιεπίσκοπον Λευκωσίας, ὅπως παρακαλέσῃ τὸν πάπαν νὰ στέψῃ αὐτὸν βασιλέα καὶ νὰ δώσῃ αὐτῷ ὡς σύζυγον τὴν θυγατέρα τοῦ Θωμᾶ Παλαιολόγου Ζωὴν, τότε οὖσαν νεαρὰν χήραν, ζῶσαν ἐν Ῥώμῃ ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν τοῦ καρδιναλίου Βησσαρίωνος, ἡ Αὐτοῦ Ἁγιότης ἀπέκρουσεν ἀμφότερα τὰ αἰτήματα τοῦ Ἰακώβου Λουσινιανοῦ. Καὶ οὕτω μὲν ἔχει ἡ διήγησις τοῦ συγχρόνου Κυπρίου χρονικοῦ[2]. Ἀλλ’ ὁ Ἰταλὸς χρονογράφος παρατηρεῖ κυνικῶς, ὅτι ὁ μὲν πάπας συγκατένευσε νὰ στέψῃ αὐτὸν, ἂν ἐδέχετο νὰ νυμφευθῇ τὴν ἀνεψιὰν τοῦ ἁγίου Πατρὸς, ἀλλ’ ὅτι, ὅτε ὁ βασιλεὺς τῆς Κύπρου εἶδε τὴν εἰκόνα τῆς προτεινομένης νύμφης καὶ ἤκουσε τὰ περὶ αὐτῆς, ἀπέκρουσε τὴν στέψιν ἐπὶ τοιούτοις ὅροις. Ἀντ’ αὐτῆς δ’ ἐνυμφεύθη τὴν περιλάλητον Αἰκατερίνην Κορνάρου, ἥτις τῷ 1489 μετεβίβασε τὸ βασίλειον τῆς Κύπρου εἰς τὴν Βενετίαν.
Ἕπεται τὸ τέλος.
