Ὤ, θὰ μοῦ ἔκαναν βέβαια φρίκη... (Μακρὰ σιγή. Ἔπειτα ἠρεμώτερον): Προηγουμένως μ’ ἐρωτήσατε ἂν ἐνθυμοῦμαι τὰς ἐκδρομὰς ἐκείνας ποῦ ἐκάναμε. Ὤ, ἂν τὰς ἐνθυμοῦμαι τὰς φαιδρὰς ἐκείνας ἐκδρομάς! Μάλιστα ἀπὸ αὐτἀς μοῦ ἔχει ἀπομείνῃ καὶ κἄτι ὑλικώτερον ἀπὸ τὰς ἀναμνήσεις. (Ἐγείρεται καὶ ἀνοίγει τὸ ἐπὶ τῆς τραπέζης λεύκωμα). Μία φωτογραφία... Κυττάξετε!... Ἐνθυμεῖσθε;
ΙΟΥΛΙΑ (Φέρουσα μὲ τρέμον χέρι τὴν σελίδα πρὸς τὸ φῶς τῆς λάμπας). — Εἰς τὸ κτῆμα τοῦ θείου.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Ἀκριβῶς. Ἦτο ἡ τελευταία μας ἐκδρομή. Ἐνθυμεῖσθε; (Μετὰ μικρόν). Διακρίνετε τὸν ἑαυτόν σας;
ΙΟΥΛΙΑ (Παρατηροῦσα). — Ποῦ εἶμαι;
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Κάθεσθε χάμω, στὰ χόρτα. Νά, ἐδῶ. Μὲ τὴν ἐξαδέλφην σας, τὴν κυρία Νίνα.
ΙΟΥΛΙΑ. — Ἡ καϋμένη! Μόλις ἔζησε ὀλίγους μῆνας ἔπειτα. Τί φαιδρὰ ποῦ ἦταν ἐκείνη τὴν ἡμέρα. (Ἐξετάζουσα πάντοτε τὴν φωτογραφίαν). Ὁ μπαμπᾶς!... Ὁ θεῖος!... Ἡ μαμά!... Ἄχ, κύριε Φίλιππε. Ὅλα αὐτὰ τὰ προσφιλῆ πρόσωπα δὲν ὑπάρχουν πλέον! Ἡ καϋμένη ἡ μαμά! Πόσα χρόνια εἶναι τώρα!... Πῶς ἄλλαξαν ὅλα αὐτά!
ΦΙΛΙΠΠΟΣ (Δεικνύων ἐπὶ τῆς φωτογραφίας). — Αὐτὸν τὸν ἀναγνωρίζετε;
ΙΟΥΛΙΑ. — Εἶσθε σεῖς... Κρατεῖτε μιὰ μπέρτα. Ἄχ, καλέ! Τὴν γνωρίζω αὐτὴ τὴ μπέρτα. Εἶναι ἡ ἰδική μου! Ἐκείνη ἡ κόκκινη...
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Μὲ τ’ ἄσπρα σειρήτια.
ΙΟΥΛΙΑ. — Δὲν φαίνονται. Καὶ ὅμως εἶναι ἀλήθεια. Πῶς ἐνθυμεῖσθε!... Τί ἀστεία ποῦ εἶμαι ἐγώ! Τὰ μαλλιά μου εἶναι γεμᾶτα παπαροῦνες.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Ἐνθυμεῖσθε ποῦ ἐκόψαμε αὐταὶς τὴς παπαροῦνες;... Ἦταν ἡ ἐξαδέλφη σας, σεῖς καὶ ἐγώ. Κάτω-ἐκεῖ, στὴ ῥεμματιὰ ποῦ ἦταν ἕνα ἀρχαῖο ὑδραγωγεῖο!... Ἐνθυμεῖσθε Ἔπειτα ἔφυγε ἡ ἐξαδέλφη σας καί πῆγε στὸ σπίτι.
ΙΟΥΛΙΑ. — Γιὰ νὰ ζητήσῃ ἕνα σχοινί...
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Νὰ δέσουμε μιὰ κούνια....
ΦΙΛΙΠΠΟΣ καὶ ΙΟΥΛΙΑ (Συγχρόνως). — Στὸν πλάτανο!
