ὅτι ἐμένατε ἐδῶ κι’ ἐτρέξαμε στὸ σπίτι σας νὰ σᾶς ἰδοῦμε. Ἐλπίζω τώρα νὰ ’ρθῆτε καὶ σεῖς στὰ μέρη μας. Θὰ μᾶς κάμετε μεγάλην εὐχαρίστησιν. Θὰ γνωρίσετε τὰ παιδιά. Νὰ ’δῆτε πῶς θὰ σᾶς ἀγαπήσουν ἀμέσως. Σὰν ἕνα καλὸ θεῖο... Τὰ καϋμένα. Τί ἀνυπομονησία ἔχω νὰ τὰ ξαναδῶ! Καὶ πῶς θὰ μᾶς περιμένουν! Πῶς θὰ μετροῦν τὴς ἡμέραις!
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Εἶσθε εὐτυχὴς, Κυρία Ἰουλία.
ΙΟΥΛΙΑ. — Ὤ! ναί! Εἶμαι εὐτυχής. Τόσον εὐτυχής, ὅσον ἴσως δὲν ἤλπιζα. Δὲν εἴμεθα βέβαια πλούσιοι....
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — τὰ πλούτη!...
ΙΟΥΛΙΑ. — Καὶ δὲν περνᾶμε βασιλικά. ’Μπορῶ μάλιστα νὰ ’πῶ ὅτι ὁ καϋμένος ὁ Κώστας πολλαὶς φοραὶς εὑρέθη τόσον στενοχωρημένος!... Ἐν τούτοις εἴμεθα εὐτυχεῖς, πολὺ εὐτυχεῖς, καὶ δοξάζουμε γι’ αὐτὸ τὸ Θεό.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Εἶναι τόσον καλὸς ὁ Κώστας....
ΙΟΥΛΙΑ. — Ὤ, Κύριε Φίλιππε! Νὰ ἠξεύρατε πόσον μ’ ἀγαπᾷ καὶ πόσον γι’ αὐτὸ εἶμαι εὐτυχὴς ἐγώ...
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Ἀλλὰ καὶ ὁ Κώστας, πιστεύσατέ με, δὲν εἶναι, οὔτε πρέπει νὰ εἶναι, ὀλιγώτερον ἀπὸ σᾶς εὐτυχής.
ΙΟΥΛΙΑ. — Εἴθε! Τοῦ ἀξίζει.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ. — Ὢ ναί, εἶναι πολὺ εὐτυχὴς κι’ ὁ Κώστας, ὅπως καὶ κάθε ἄλλος ποῦ θἄτανε στὴ θέσι του.
ΙΟΥΛΙΑ. — κύριε Φίλιππε....
ΦΙΛΙΠΠΟΣ (Μετὰ ζέσεως). — Ναὶ - ναί!. Διότι σεῖς εἶσθε ἕνας ἄγγελος, ἕνας ἄγγελος σωστός, ποῦ ξέρετε νὰ ἀγαπᾶτε. Ὤ! Σᾶς γνωρίζω δά! Εἶνε τόσον πολλὰ τὰ προτερήματά σας, ὥστε δὲν ἠξεύρω τί περισσότερο εἰμποροῦσε νὰ χρειασθῇ κανεὶς, γιὰ νἆναι ἀπολύτως εὐτυχής.
ΙΟΥΛΙΑ. — Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ. Δὲν ἠξεύρω, ἂν ἔχω ὅλα αὐτὰ τὰ προτερήματα ποῦ νομίζετε. Ἐκεῖνο ποῦ ἠξεύρω εἶναι ὅτι εὐγνωμονῶ τὸν Κώστα γιὰ ὅσα ἔκαμε καὶ κάμνει ἀκόμα γιὰ μένα. Κι’ αὐτὴ ἡ εὐγνωμοσύνη μου μὲ κάμνει νὰ τὸν ἀγαπῶ τρελλά! Καὶ πῶς νὰ μὴν τὸν εὐγνωμονῶ καὶ τὸν ἀγαπῶ, ὅταν πρὸ εἴκοσι ἐτῶν ’θυσιάσθηκε γιὰ μένα... (Κίνημα τοῦ Φιλίππου). Διότι ἐθυσιάσθηκε ὁ Κώστας, μάλιστα, Κύριε Φίλιππε, ἐθυσιάσθηκε, ὅταν πρὸ εἴκοσι ἐτῶν ἄφησε τὸ στάδιό του, τὸ
