— Διὰ δυναμίτιδος. Τὸ σακκίδιον, τὸ ὁποῖον φέρει ἐπὶ τοῦ ὤμου του νυχθημερόν, περιέχει ὅλους τοὺς δαίμονας τῆς κολάσεως. Μὲ αὐτὰ τὰ φυσίγγια ἀνατινάζει τοὺς πάγους. Ὅλοι τὸν ἀποφεύγουν, ὅταν περνᾷ μὲ τὸν ἀπαίσιον σάκκον του.—Ὕπνον δὲν γνωρίζουν τὰ μάτια του, οἱ ἄνθρωποί του πλαγιάζουν εἰς τὰς ἕνδεκα τὸ βράδυ καὶ σηκώνονται εἰς τὰς δύο τὸ πρωΐ. Ὁσάκις ὁ ποταμὸς παγώνει, τὸν ξεπαγώνει μὲ μπὰμ καὶ μπούμ. Ἔχει πέντε ἡμέρας νὰ πλησιάσῃ εἰς τὸ σπίτι του καὶ ἡ γυναῖκά του καὶ αὐτὴ εἶναι ἐνθουσιασμένη μὲ τὴν δραστηριότητά του, καὶ ἀντὶ νὰ παραπονῆται διὰ τὴν ἀπουσίαν του, τοὐναντίον τὸν παρακινεῖ νὰ μὴν ἔρχεται, καὶ τὸν ἐφοδιάζει μὲ τρόφιμα καὶ γλυκύσματα διὰ μίαν ὁλόκληρον ἑβδομάδα.
— Εἴπατε, νομίζω, ὅτι ἡ κυρία τοῦ Πέτρου εἶναι πολὺ νέα, ἐνῷ αὐτὸς εἶναι μεσῆλιξ. Πῶς δὲν εἶναι ζηλότυπος; Ἠρώτησεν ὁ διευθυντὴς τῶν χυλομαζιτῶν.
— Δὲν εἶναι ζηλότυπος. Ἄν ἦτο, ἴσως θὰ παρημέλει τὴν ἐργασίαν του περισσότερον, ὑπέλαβεν ἡ κυρία «Χυλομαζοῦ»!
— Δὲν ἠμπορεῖτε νὰ τὸν κάμετε ζυλότυπον; Ἠρώτησε μετὰ πονηρίας ὁ Διευθυντής.
Ἡ κυρία «Χυλομαζοῦ» ὕψωσε τοὺς ὡραίους ὤμους της καὶ εἶπεν:
— Ἐγὼ δὲν ἀνακατώνομαι εἰς τοιαύτας ὑποθέσεις.
Μόλα ταῦτα εἶχε σπείρῃ τὸν σπόρον τοῦ δηλητηρίου. Οἱ περὶ τὴν χαρτομᾶζαν κύριοι, ἐφαρμόζοντες τὴν ἀρχὴν ὅτι εἰς τὸν πόλεμον καὶ εἰς τὸν ἔρωτα ὅλα ἐπιτρέπονται, δὲν ἐπτοήθησαν πρὸ τῆς ταπεινότητος τοῦ μέσου* ἀνέθεσαν εἴς τινας φαύλους νὰ διαδώσουν ὅτι ἡ νεαρὰ σύζυγος τοῦ Πῆτερ εἶναι ἄπιστος, ἐχάλκευσαν ἐν τῷ μέσῳ τῶν ἀγρίων βουνῶν καὶ δασῶν σκηνὰς ἀνταξίας ὑποθέσεως μελοδράματος καὶ κατώρθωσαν ὥστε φίλοι τινὲς τοῦ Πῆτερ νὰ ἰδοῦν νυκτερινὸν ἐπισκέπτην πηδῶντα εἰς τὰ σκοτεινὰ ἐκ τῆς οἰκίας τοῦ Πῆτερ καὶ νὰ πεισθοῦν καλῇ τῇ πίστει, ὅτι κἄτι τρέχει.
Ἐπὶ τέλους τὰ ἔμαθε καὶ ὁ δυστυχὴς ὁ Πῆτερ, καὶ μετὰ ἄϋπνον νύκτα ἐγκατέλειψε τὴν ἐργασίαν του διὰ νὰ παραφυλάττῃ ἔξωθεν τῆς οἰκίας του. Δὲν εἶδε κανένα, εἶδεν ὅμως
