σκεφθείς ποτε κυρίαν καὶ ἰδὼν ἐπὶ τοῦ ἀνακλίντρου, ἐφ’ οὗ ἐκάθητο λευκόν τι πανίον, τὸ ὁποῖον ἐν τῇ μυωπίᾳ του ἐξέλαβεν ὡς τὴν ἄκραν τοῦ ἐσωτερικοῦ του ἐνδύματος, ἐκφεύγουσαν ἀπρεπῶς ἀπὸ κάποιον μέρος, ἤρχισε κρυφίως καὶ μετὰ συστολῆς νὰ τὸ εἰσαγάγῃ ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ἐντὸς, εἰς τὸ ἐσωτερικὸν τῆς περισκελίδος του, πρὸς μεγάλην ἔκπληξιν τῆς κυρίας, ἥτις ἔβλεπε τὸ ἀφεθὲν παρ’ αὐτῆς ἐκεῖ λευκόν της μανδήλιον νὰ λαμβάνῃ τοιαύτην παράδοξον τύχην. Ἀλλὰ καὶ τὸ ἀνέκδοτον τοῦτο εὗρον κατόπιν ἀποδιδόμενον εἰς ἁπλοϊκόν τινα γάλλον ἐφημέριον, εὑρεθέντα εἰς τὴν αὐτὴν θέσιν ἐνώπιον τῆς δουκίσσης τοῦ Πανθιέβρ. Ὥστε βλέπετε ὅτι καὶ αὐτῶν τῶν ἀφῃρημένων ἡ δόξα δὲν εἶνε ἀσφαλὲς καὶ σταθερὸν κτῆμα, ἀλλ’ ὑπόκειται καὶ αὐτὴ εἰς ἀμφισβήτησιν καὶ καταπάτησιν, ὅπως καὶ τὰ οἰκόπεδα.
Πρὸς ἐνίσχυσιν τῆς ἀσθενοῦς ἀνθρωπίνης μνήμης καὶ πρὸς ἐξάσκησιν αὐτῆς διὰ νὰ δύναται ν’ ἀποφεύγῃ τὰς διαλείψεις καὶ τὴν λήθην ἐπενοήθησαν ἀπὸ παναρχαίων χρόνων διάφοροι μέθοδοι, ἀποβλέπουσαι, διὰ τοῦ συνδυασμοῦ τῶν ἐννοιῶν ἐκ τὴς θέας διαφόρων ἀντικειμένων, εἰς τὴν ἐπάνοδον τῆς μνήμης εἰς τὴν ζητουμένην σκέψιν. Συνήθως οἱ τοιοῦτοι τρόποι εἶνε ἡ μετάθεσις τοῦ δακτυλιδίου ἀπὸ τοῦ ἑνὸς εἰς τὸν ἄλλον δάκτυλον, ἢ τοῦ ὡρολογίου ἀπὸ τοῦ ἑνὸς εἰς τὸ ἄλλο θυλάκιον^ πάγκοινος δὲ εἶνε ἰδίως ὁ κόμβος τοῦ μανδηλίου. Ἀλλ’ ὑπάρχουν μερικοὶ τόσον ἀμνήμονες, ὥστε ἀφοῦ δέσουν τὸν πρῶτον κόμβον, χρειάζονται κατόπιν νὰ κάμουν καὶ δεύτερον διὰ νὰ ἐνθυμηθοῦν τὸν πρῶτον. Ἕτεροι καταφεύγουν εἰς ἄλλα μέσα, κἄποιος γνωστός μου δὲ μοῦ διηγεῖτο ὅτι ὁσάκις ἤθελε νὰ ἐνθυμηθῇ τὴν παραγγελίαν τῆς δυστρόπου πενθερᾶς του, ἐσυνήθιζε νὰ τοποθετῇ ἐπὶ τοῦ γραφείου του ἓν παιγνίδιον παριστῶν ἀρκοῦδαν, ὅπως τὸ ὁμοίωμα τοῦ θηρίου ὑπενθυμίζῃ εἰς αὐτὸν τὴν πενθερὰν καὶ τὴν παραγγελίαν της. Ὁ στοιχειωδέστερος ὅμως καὶ κοινότερος τρόπος ὑπομνήσεως εἰνε τὸ σημειωματάριον· ἀλλὰ καὶ αὐτὸ δὲν εἶνε πάντοτε ἀσφαλὲς, διότι ἡ σημείωσις γίνεται ἐνίοτε ἐν τάχει καὶ δὲν ἐπαρκεῖ νὰ βοηθήσῃ τὴν μνήμην, ἐνθυμοῦμαι δὲ περὶ τούτου τὸ ἑξῆς κωμικὸν πάθημα ἑνὸς φίλου μου· κἄποια κουμπάρα του τὸν παρεκά-
