ἐνταῦθα λήγει ή Ἰλιάς. ’Εξ Ἀνδρομάχης τῆς Ἠετίωνος, διαπρεποῦς γυναικός, ἔσχεν ὁ Ἕκτωρ υἱὸν τὸν Ἀστυάνακτα ἢ Σκαμάνδριον (Ἰλ. Ζ, 400), κατ’ Ὀβίδιον (Met. XIII. 415), ἐπὶ τῆς ἁλώσεως τῆς Τρωάδος κρημνισθέντα ἐκ τῶν τειχῶν, διότι ὑπῆρχε πρόρρησις ὅτι θὰ ἐπανώρθου ποτὲ τὸ ὑπὸ τῶν Ἐλλήνων καταστραφὲν κράτος.
Ἐκφαντίδης, Ἀθηναῖος ποιητὴς τῆς ἀρχαίας κωμῳδίας , πρὸ τοῦ Ἀριστοφάνους καὶ τοῦ Κρατίνου, ὅστις, ὀλίγον νεώτερος, τὸν ἐχλεύαζεν , ἀποκαλῶν αὐτὸν Καπνίαν, ὡς τοῦ ὕφους του μὴ ἔχοντος «λαμπρὸν χαρακτῆρα.» Τῷ προσῆπτε δὲ καὶ ὅτι εἰς τὴν ποίησιν τῶν κωμῳδιῶν του τὸν ἐβοήθει ὁ δοῦλός του Χοιρίλος. Αὐτοῦ ολίγα μόνον σώζονται ἀποσπάσματα, καὶ ὁ τίτλος μιᾶς κωμῳδίας «Σάτυρος» (Σχλ. Ἀριστοφ. Σφκ. 152).
Ἐκφαντος 1) Θάσιος, ἐπὶ κεφαλῆς τῆς δημοκρατικῆς μερίδος, ἀπέσεισεν ἀπὸ τῆς πατρίδος του, ἐν ἔτει 409 π. Χ. τὸ σπαρτιατικὸν πολίτευμα, καὶ παρέδωκεν αὐτὴν ταῖς Ἀθήναις (Δμσθ. Λεπτ. σ. 474). — 2) Πυθαγόρειος φιλόσοφος ἐκ Συρακουσών (Στοβ).
Ἐκφυλλοφὸρησις, Οἱ Βουλευταὶ ἐν Ἀθήναις, ὅτε ἐνόμιζον ἀναγκαῖον ν’ ἀποβάλωσιν ἕνα τῶν συναδέλφων των, ἐψήφιζον εἴτε διὰ δύο διαφόρων φύλλων, εἴτε δι’ ἐνὸς, ῥιπτομένου ὑπὸ μόνων τῶν θελόντων τὸν ἀποκλεισμόν. Τοῦτο ἐκαλεῖτο ἐκφυλλοφόρησις, και άν ἀπέβαινε κατὰ τοῦ ἀποβαλλομένου, τὸτε προέβαινον εἰς δευτέραν τακτικήν ψηφοφορίαν (Αἰσχν. κ. Τιμάρχ. 45).
Ἔλαιος, ποταμὸς τῆς Βιθυνίας, μεθ’ ὁμωνύμου πόλεως κατὰ τὰς ἐκβολὰς αὐτοῦ, δυτικῶς τῆς Ποντικῆς Ἡρακλείας.
Ἐλαιοῦς ἢ Ἐλεοῦς. 1) Ἀρχαία ἀποικία Τηίων εἰς τὸ ἀκρωτήριον Μαστουσίαν τῆς Θρᾳκικῆς Χερσονήσου. Ἐκεῖ ἦν ὁ τάφος τοῦ Πρωτεσιλάου (Ἤρδ. ΣΤ. 140. Ζ, 33.—Θουκ. Π, 102. 107).— 2) Δῆμος ἐν Ἀττικῇ. — 3) Πόλις ἐν Τήνῳ.— 4) Νησίδιον Α. τῆς Ῥόδου παρὰ τὴν ξηρὰν, καλούμενον καὶ ’Ελαιοῦσα (Στρβ. ΙΔ, 651).
Ἔλαος, πόλις ὀχυρὰ παρὰ Καλυδόνι ἐν Αιτωλίᾳ, ἣν κατέλαβε τῷ 219 π. Χ. ὁ Φίλιππος τῆς Μακεδονίας (Πολβ. Δ, 65).
Ἔλατος, 1) Εἷς τῶν Κενταύρων.— 2) Υἱὸς Ἀρκάδος καὶ Λεανείρας, βασιλεὺς τῆς Ἀρκαδίας, ἀνὴρ δὲ τῆς Λαοδίκης καὶ πατὴρ τοῦ Στυμφάλου, Αἰπύτου, Κυλλῆνος καὶ Περέως, (Ἀπολλόδ. Γ. 916. 10, 3) ἐκ Κυλλήνης μετέβη εἰς τὴν Φωκίδα, καὶ ἔκτισε τὴν ’Ελάτειαν (Παυσ. Ι, 34, 3). —3) Ἠγεμὼν τῶν Λαπίθων ἐν Λαρίσῃ τῆς Θεσσαλίας, πατὴρ τριῶν ἐκ τῶν Ἀργοναυτῶν, πολλάκις ἀντὶ τοῦ Ἀρκάδος ἐκλαμβανόμενος.
Ἐλεγεῖα (τὰ), εἶτα ἐλεγεία (ἡ), εἶδος λυρικῆς ποιήσεως. Ἡ λέξις ἔλεγος, ἐδήλου ἴσως τὸ πρῶτον οὐδὲν ἕτερον ἢ ᾆσμα, καὶ εἰς τινα ἐποχὴν πιθανῶς ἐπεκράτησε νὰ λέγωνται οὕτως οἱ ᾀδόμενοι θρῆνοι, ἂν τοιούτου χαρακτῆρος τῷ ὄντι ἦσαν ἐν τῇ πρώτῃ αρχαιότητι τὰ ὀνομασθέντα ἐλεγεῖα ποιήματα. Ἐπήγασαν δ’ ἐκ τοῦ ἐπικοῦ μέτρου, τοῦ μόνου ἴσως τότε ἔτι ἐν χρήσει, κατὰ τοῦτο αὐτοῦ ἐκτραπέντα, ὅτι συνέκειντο οὐχὶ ἐκ συνεχῶν ἑξαμέτρων, ἀλλ’ ἐναλλὰξ ἐξ ἑνὸς ἑξαμέτρου καὶ ἑνὸς πενταμέτρου, συγγενῶν κατὰ τὴν γλῶσσαν πρὸς τὰ ἐπικὰ, μεθ’ ὧν πιθανῶς κοινὴν εἶχον καὶ τὴν πατρίδα. Τ’ ἀρχαιότατα ὅμως γνωστὰ οὐδόλως εἰσὶ θλιβερὰ, ἀλλά πάσης φύσεως ποιήματα. ’Ο πρῶτος μνημονευόμενος ἐλεγειακὸς ποιητὴς ἦν ὁ Ἐφέσιος Κολλῖνος, κατὰ τινας περὶ τὰ 776, κατ’ ἄλλους περὶ τὰ 652 π. Χ. ἀκμάσας, καὶ αὐτοῦ σώζεται ἓν ποίημα πατριωτικὸν, τῶν συμπολιτῶν αὐτοῦ ζητοῦν νὰ ἐκκαύσῃ τὴν ἀνδρίαν καὶ τὸν πολεμικὸν ἐνθουσιασμόν. Τοιαῦτα ἐποίησαν καὶ οἱ μεταγενέστεροι αὐτοῦ, ὁ Τυρταῖος, ὁ Σόλων, ὁ Θέογνις, κατὰ μέρος καὶ ὁ Ἀρχίλοχος,
