κατά πάσης ὓβρεως (Ξενοφ. Κυρ. Π. Ε, 1, 3). Ἐφονεύθη δὲ μαχόμενος ὑπὸ τὸν Κῦρον κατὰ τῶν Λυδῶν, καὶ ἡ Πανθέα ἐκ λύπης ηὐτοχειρίασεν· ὁ δὲ Κῦρος τοῖς ἀπέδωκε μεγάλας ἐπικηδείους τιμὰς, καὶ τοῖς ἀνήγειρε μνημεῖον μετὰ στήλης συριαστὶ ἐπιγεγραμμένης (Αὐτ. ΣΤ, 1, 46. Ζ,3, 5).
Ἀβράξας, ἢ Ἀβρανάξ. Ἡ λέξις αὕτη εὑρίσκεται ἐπιγεγραμμένη ἐπὶ πολυτίμων λίθων οἵτινες φαίνεται ὃτι ἐφέροντο ὡς φυλακτὴρια κατὰ τὴν τετάρτην μ.Χ. ἑκατονταετηρίδα, καὶ ἔχουσιν ἐπικεχαραγμένον μυστηριῶδές τι σχῆμα, συνήθως σῶμα ἀνδρὸς μετὰ κεφαλῆς ἀλέκτορος καὶ ὄφεων ἀντὶ ποδῶν.
Ἀβροκόμας, σατράπης τῆς Φοινίκης, ἐξ ἀνανδρείας ἢ συμφέροντος εἰς τὸν νεώτερον Κῦρον τὰ στενὰ τῆς Κιλικίας καὶ τὴν διάβασιν τοῦ Εὐφράτου παραδούς (Ξενοφ. Ἀνάβ. Α, 4,5. ΙΗ, 7, 12).
Ἄβυδος, πόλις τῆς Μυσίας ἐν τῇ Μικρᾷ Ἀσίᾳ, ἐπὶ τοῦ Ἑλλησπόντου, ἀπέναντι τῆς Σηστοῦ, γνωστὴ ἤδη καὶ τῷ Ὁμήρῳ (Ἰ. Β, 836). Ἀπῳκίσθη δ' ἔπειτα ὑπὸ Μιλησίων (Θου. Η, 61.ιΣτρβ ΙΓ, 590). Κατ' αὐτὴν ἐγεφύρωσαν οἱ Πέρσαι τὸν πορθμὸν (Ἡρόδ. Ζ, 33). Ἀνδρείως ἀντιστᾶσα κατὰ Φιλίππου Γ΄, τοῦ Μακεδόνος, ἐκυριεύθη, καὶ κατεστράφη τὸ 201 π.Χ. (Πολ. ΙΣΤ, 15.—Liv. XXXI, 17). Ἐνταῦθα κατῴκει, καὶ ἐντεῦθεν διενήχετο τὸν Ἑλλήσποντον ὁ Λέανδρος (Ἴδ.).
Ἀβύλη (ἢ Ἀβίλη) στήλη, ὄρος ἐν Μαυριτανίᾳ τῆς Ἀφρικῆς, ἀποτελοῦν μετὰ τῆς Κάλπης, ὂρους Ἱσπανικοῦ, τρία μίλια ἀπέχοντος, τὰς Στήλας τοῦ Ἡρακλέους (τὸ στενὸν τοῦ Γιβραλτάρ).
Ἀγαθαρχίδης, ἐκ Κνίδου, Ἕλλην γραμματικὸς ἀκμάσας περὶ τὸ 117 π.Χ. Ἔγραψε πολλὰ, ἀλλ' ἐξ αὐτῶν σώζονται μόνον ἀποσπάσματα περίπλου Ἐρυθρᾶς θαλάσσης ἐν πέντε βιβλίοις.
Ἀγάθαρχος Εὐδὴμου, Σάμιος ζωγράφος αὐτοδίδακτος (Σουΐδ. Ἁρποκρ. φ. Ὀλυμπιόδωρος) κυρίως ἐν Ἀθήναις ἐργαζόμενος, ἐνέκυψεν εἰς τὴν σκηνογραφίαν, περὶ ἧς καὶ συνέγραψε (Vitr. VII, Praef. 10), καὶ ἐζωγράφησε σκηνὴν διὰ τὸν Αἰσχύλον, πιθανῶς διὰ τὴν τελευταίαν αὐτοῦ τραγῳδίαν, τὴν Ὀρεστιάδα (Ὀλ. 80, β), διότι, κατὰ Ἀριστοτέλην (Ποι. Δ, 16), πρῶτος σκηνογραφίας εἰσήγαγεν εἰς τὸν θέατρον ὁ Σοφοκλῆς, ὥστε ὁ Ἀγάθαρχος καὶ δι' αὐτὸν εἰργάσθη, καὶ προσέτι λέγει ὁ Πλούταρχος (Περ. ΙΓ) ὃτι ἐπὶ Περικλέους, ἀκούσας ὁ Ζεῦξις τινὸς ἐπαινοῦντος αὐτὸν ὃτι ταχέως ἐζωγράφει, ἀπήντησεν· «Ἐγὼ δ' ἐν μακρῷ χρόνῳ.»
Ἀγαθήμερος, Ἕλλην γεωγράφος, πιθανῶς τῆς 4 ἑκατονταετηρίδος μ.Χ. εἰς ἥν ἀνήκουσι τὰ 5 πρῶτα κεφάλαια τοῦ συγγράμματος αὐτοῦ τῆς γεωγραφίας ὑποτύπωσις.
Ἀγαθίας Μεμνονίου, ἐκ Μυρίνης, νομολόγος ἐν Βυζαντίῳ κατὰ τὴν 6 ἑκατονταετηρίδα μ.Χ. Ἔγραψε, κατ' ἐξακολούθησιν τοῦ Προκοπὶου, πέντε σωζόμενα βιβλία τῆς ἱστορίας τοῦ Ἰουστινιανοῦ κατὰ τὰ ἔτη 553–560, εἰς ὕφος βαρὺ καὶ ἐπιτετηδευμένον, ἀλλὰ μετ' ἐπιμελείας ὡς πρὸς τὰ ἐκτιθέμενα. Προσέτι δ' ἐποίησεν ὑπὲρ τὰ ἑκατὸν Ἐπιγράμματα, περιλαμβανόμενα εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Ἀνθολογίαν.
Ἀγαθοδαίμων, ὁ ἀγαθὸς θεὸς, εἰς ὃν κατὰ τὸ τέλος τῆς ἑστιάσεως προέπινον ποτήριον ἀκρᾶτου οἴνου. Ἐπὶ Ῥωμαίων (Hor. Ep. II, 2, 187.— Tibull. IV, 8) συνεγεννᾶτο καὶ μεθ' ἐκάστου ἀνθρώπου, προστατεύων αὐτόν.
Ἀγαθοεργοὶ ἐλέγοντο οἱ ἐκ τῶν
