(656 π. Χ.) ἐξεβλήθη τῆς πατρίδος του ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ. Κατεστράφη ὅμως ἡ νέα πόλις ὑπὸ τῶν Θρᾳκῶν· τὸ δὲ 543, Ἕλληνες ἐκ Τέου τῆς Λυδίας, φεύγοντες τὸν στρατηγὸν τοῦ Κύρου Ἅρπαγον, ἀνήγειραν πάλιν
αὐτήν, δι' ὃ καὶ ὡς Τήιοι μνημονεύενταί τινες τῶν ἐν αὐτῇ γεννηθέντων ἐπισήμων ἀνδρῶν. Ἀλλᾶ μετά τὴν ἅλωσιν τῆς Μιλήτου ὑπὸ τῶν Περσῶν, ὑπέκυψε καὶ αὑτὴ εἰς τὴν δύναμίν των, καὶ ἐδέχθη τὸν Ξέρξην ἐκστρατεύοντα κατὰ τῆς Ἑλλάδος, δι' ὃ καὶ πλούσια δῶρα ἔλαβε παρὰ τοῦ Μεγάλου Βασιλέως μετὰ τὴν ἥτταν καὶ ἐπιστροφήν του (Ἡρὸδ. Ζ, 109. 196.—Η, 120). Οἱ Ἕλληνες ὅμως τὴν ἀπηλευθέρωσαν, καὶ ἐτάχθη μεταξὺ τῶν συμμάχων τῶν Ἀθηναίων (Διὸδ. 1, 172). Τὸ 396 δ' ἔτος προσεβλήθη καὶ δεινῶς ἔπαθεν ὑπὸ τῶν Τριβαλλῶν, καὶ μετὰ 33 ἔτη προσετέθη εἰς τῶν Μακεδόνων τὴν συμμαχίαν. Ἐπὶ Ῥωμαίων, 188 π. Χ. (T. Liv. XXXVIII, 41) διετήρει μὲν ἔτι ἡ πόλις τὴν ἐλευθερίαν της, ἀλλὰ κατὰ τὸ 170 βαρέως τὴν ἔβλαψεν ὁ στρατηγὸς Ὀρτένσιος (Liv. XLIII, 4). Ἐν τῷ Μεσαίωνι ἐκαλεῖτο θέσις Πολλοὶ στύλοι, καὶ ἤδη μένει ἔρημος. Ἐξ Ἀβδήρων κατήγοντο ὁ φιλόσοφος Ἐκαταῖος καὶ ὁ Πρωταγόρας, ὡς καὶ ὁ φιλόσοφος Δημόκριτος, ὁ γελασῖνος ἐπιλεγόμενος, διότι ἐλέγετο ὅτι πάντοτε ἐγέλα. Προσάπτει δ' ὁ Κικέρων (ad Att. IV, 16, 6—VII, 7, 4.—p.d. I, 43) πολλὴν ἀβουλίαν αὐτοῖς εἰς τῶν δημοσίων τὴν διαχείρισιν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐδυσφημοῦντο ἐπὶ βλακίᾳ, ὥστε ὁ μὲν Ἰουβενάλιος (X, 48) λέγει τὴν πόλιν αὐτῶν patriam vervecum, ὁ δὲ Γαληνὸς ἀποδίδωσι τὴν ἄνοιαν αὐτῶν εἰς αἰτίας κλιματικάς.—2) Πόλις ὑπὸ τῶν Φοινίκων ἐν Ἱσπανίᾳ κτισθεῖσα, μεταξὺ Μαλάγας καὶ Καρθαγένης.
Ἀβέλλα, πόλις ἐν Καμπανίᾳ, ἀποικισθεῖσα ἐκ τῆς Χαλκιδικῆς (Just. XX, 1, 13,—Στρβ. Ε, 249). Ὁ Βιργίλιος τὴν λέγει μηλοφόρον, καὶ ὁ Πλίνιος (XV, 24, 16, 52) ἐπαινεῖ αὐτῆς τὰ ῥόδια καὶ τὰ λεπτοκάρυα. Ἐκεῖ κατὰ τὰ τέλη τῆς τελευταίας ἑκατονταετηρίδος εὑρέθη ἐπιγραφὴ σπουδαιοτάτη διὰ τὴν γνῶσιν τῆς Ὀσκικῆς γλώσσης (cippus Abellanus).
Ἄβιοι, νομάδες, κατὰ Πτολεμαῖον ἐν Σκυθίᾳ ὑπὲρ τὸν Ἰμάον οἰκοῦντες, ·ὑπὸ τοῦ Ὁμήρου δὲ (Ἰλ. Ν, 6) μετὰ τῶν Ἱππομαλγῶν καὶ Γαλακτοφάγων μνημονευόμενοι ὡς οἱ δικαιότεροι τῶν ἀνθρώπων. Ὑπῆρχον δὲ καὶ ἐπὶ Ἀλεξάνδρου, καὶ ἔπεμψαν αὐτῷ πρέσβεις (Στρβ. Ζ, 296.—Ἀρρ. Δ, 1.—Curt. VII, 6, 11.—Amm. Marc. XXIII, 6).
Ἀβισάρης, ἡγεμὼν Ἰνδὸς τῶν νοτιοδυτικῶν τῆς Κασεμίρης, ἀντιταχθεὶς κατ' ἀρχὰς κατὰ τοῦ Ἀλεξάνδρου, εἶτα δὲ διὰ πρεσβείας προτείνας ὑποταγήν. Οὐχ ἧττον συνέπραξε μετὰ τοῦ Πώρου· ἀλλὰ μετὰ τὴν ἧτταν αὐτοῦ ὑπέκυψε, καὶ ὁ Άλέξανδρος ηὔξησε τὴν ἐπικράτειάν του, ἣν οὗτος ἀποθανὼν ἀφῆκεν εἰς τὸν υἱόν του (Στρβ. ΙΕ, 698.—Διοδ. ΙΖ, 87.—Ἀρρ, Ε, 8, 3, Κ, 5. Curt. VIII, 43, 13. XLVII, 1, IX, 1, 7, X, 3, 20).
Ἀβουλίτης, σατρὰπης τῆς Σουσιανῆς, πέμψας τὸν υἱόν του πρὸς τὸν εἰσβάλλοντα Ἀλέξανδρον, ὑπετάγη αὐθορμήτως, καὶ ἐπεκυρώθη εἰς τὴν θέσιν του. Ἀλλ' ὁ Ἀλέξανδρος, ὃτε ἐπέστρεψεν ἐκ τῆς Ἰνδικῆς, μαθὼν ὅτι καὶ αὐτὸς, ὡς καὶ ἄλλοι τοποτηρηταὶ, εἶχον, διὰ καταχρήσεων, παραμελήσει τὴν συντήρησιν τοῦ στρατοῦ, ἐθανάτωσε καὶ αὐτὸν μετ' ἐκείνων (Ἀρρ. Γ, 16, 4.—Ζ, 4, 1.—Διόδ. ΙΖ, 65.—Curt. V, 8, 8. X, 17).
Ἀβραδάτας, ἡγεμὼν τῆς Σουσιανῆς ἐν Περσίᾳ, συνεμάχει μετὰ τῶν Ἀσσυρίων, κατὰ τοῦ Κύρου, ἀλλὰ προσῆλθεν) αὐτῷ προτροπῇ τῆς γυναικός του Πανθέας, ἥν ὁ Κῦρος αἰχμαλωτεύσας, ἐπροστάτευσε
