Σικελίᾳ, ἐκ τοῦ Ἡρακλέους μήτηρ τοῦ Εχέφρονος καὶ τοῦ Προμάχου (Παυσ. Α, 24, 1).—2) Θυγάτηρ τοῦ Ξάνθου, ἔγγονος τοῦ Ἐρυμάνθου. καθ’ ἣν ἐκλήθη ἡ ἀρκαδικὴ πόλις (Παυσ. Π, 24).— 3) Πόλις εἰς τὰ βορειοδυτικὰ τῆς ’Αρκαδίας κατὰ τὰ μεθόρια τῆς Ἤλιδος , πρὸ τῶν Τρωϊκῶν Φήγεια, εἶτα δὲ, ὡς ἐλέγετο, μετακτισθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἢ τῆς ἐγγόνου τοῦ Ἐρυμάνθου (Παυσ. Η, 24, 1), εἰς θέσιν ὀχυρὰν πρὸς τὰ ἄνω τῆς κοιλάδος τοῦ Ἐρυμάνθου ποταμοῦ. Ἐπ᾽ τοῦ Αἰτωλοαχαϊκοῦ πολέμου οἱ Ἀχαιοὶ κατέλαβον αὐτὴν ὡς ὁρμητήριον· τῷ δὲ 219 π. Χ. ἐκυριεύθη ὑπὸ τῶν Μακεδόνων. Ἦν δὲ καὶ κέντρον πολλῶν γενικῆς συγκοινωνίας ὁδῶν. Ἐν αὐτῇ ὑπῆρχε ναὸς τῆς Ἐρυκείας Ἀφροδίτης καὶ ὁ τάφος τοῦ Ἀλκμαίονος (Πολβ. Δ, 70 —Ἀπλλδ. Γ, 7, 5).
ᾬα (ἡ), δέρμα μαλλωτόν· ὰλλὰ συνήθως τὰ ἄκρα τοῦ ἱματίου, ἡ παρυφή.
Ὥανος (ὁ), μικρὸς ποταμὸς τῆς Σικελίας, ῥέων παρὰ τῇ πόλει Καμαρίνῃ (Πινδ. Ὀλ. Α, 25).
Ὠαρίων, ποιητικῶς ἀντὶ Ὠρίων. Ἴδ.
Ὠβαί. ’Εν Σπάρτῃ ἡ ὠβὴ ἢ ὠβὰ, δωρικὴ μετάπλασις τῆς λέξεως οἴη (μόνη, μονὰς), ἢ συγγενὴς τοῦ Οἴη, ἐμφαίνουσα ἀγέλην, ἦν τὸ δέκατον τῆς φυλῆς, ἡ φρατρία, περιλαμβάνουσα ἀνὰ 16 γένη . Ἡ ῥήτρα τοῦ Λυκούργου ἔλεγε «Φυλὰς φυλάξαντα καὶ ὠβὰς ὠβάξαντα τριάκοντα» ( Πλουτ. Λυκ. ΣΤ).
Ὠβαρηνοὶ, εἷς τῶν λαῶν τῆς Ἀρμενίας (Στφ. Βζ).
Ὠγενὸς καὶ ’Ωγὴν, κατὰ Στέφ. Βυζ. καὶ Ἡσύχιον, ὁ Ὠκεανὀς.
Ὠγυγία, ἡ νῆσος τῆς Καλυψοῦς, καθ’ Ὅμηρον (Ὀδ. Α, 35, Ε, 244 κλ.), ἔκειτο εἰς τὸν «ὀμφαλὸν τῆς θαλάσσης» (Ὀδ. Α, 50), ἀπώτατα, εἰς 18 ἡμερῶν ἀπόστασιν ἀπὸ τῆς χώρας τῶν Φαιάκων (Καὶ Ὀδ. Π. 244).
Ὤγυγος καὶ Ὠγύγης, Βοιωτὸς αὐτόχθων, ἢ υἱὸς τοῦ Βοιωτοῦ, ἢ τοῦ Ποσειδῶνος, βασιλεύς τῶν Ἐκτήνων, πρῶτος ἄρξας ἐπὶ τῆς Βοιωτίας, ἥτις κατ’ αὐτὸν Ωγυγία ἐκλήθη (Παυσ. Θ, 5, 1). ’Επ’ αὐτοῦ κατέκλυσεν ἡ Κωπαῒς μέρος τῆς Βοιωτίας, τὰ Ὠγύγια λεγόμενα πεδία, καὶ αὐτοῦ ἐπώνυμοι ἦσαν ἐν Θήβαις αἱ ’Ωγύγιαι πύλαι. Καὶ οἱ Ἀθηναῖοι δὲ ἐν ταῖς παραδόσεσιν αὐτῶν εἶχον τὸν Ὤγυγον ὡς πατέρα τῆς Ἐλευσῖνος καὶ σύζυγον τῆς Δαείρας, θυγατρὸς τοῦ ’Ωκεανοῦ (Παυσ. Α, 38, 7).
Ὤγυρις ( ἡ ), νῆσος πρὸ τῶν παραλίων τῆς Καρμανίας, ἔχουσα, ὡς ἐπιστεύετο, τὸν τάφον τοῦ βασιλέως Ἐρύθρα (Διον. Περ. 667.—Στφ. Βζ.)
Ὠδεῖον, οἰκοδόμημα πρὸς μουσικὰς γυμνάσεις καὶ ἐπιδείξεις. Ἐν Ἀθήναις ὑπῆρχεν ᾠδεῖον ἀρχαιότατα, καὶ ὅτε ἔπεσαν τοῦ Πρατίνα τὰ ξύλινα ἰκρία, πρὶν οἰκοδομηθῇ λίθινον τὸ Διονυσιακὸν θέατρον, εἰς τοῦτο τὸ ᾠδεῖον ἐγίνοντο αἱ θεατρικαὶ παραστάσεις (Ἡσύχ. λξ.— Παυσ. Α, 9), καθ’ ὅσον αρχαιότατα τὰ δράματα συνίσταντο κυρίως σχεδὸν μόνον ἐκ τῶν χορικῶν ᾀσμάτων. ’Αλλα μετὰ ταῦτα, ὅτε τὸ δράμα ἔλαβεν ἄλλην ἀνάπτυξιν , καὶ ᾠκοδομήθη, κατὰ τὰ πρώτιστα κἂν αὐτοῦ μέρη, τὸ νέον θέατρον (Vitr. VII, Praef. Ι1.), τότε ἀνήγειρεν ὁ Περικλῆς νέον ᾨδεῖον, οικοδόμημα ἐπιφανέστατον (Στρβ. 396), εἰς τὴν θέσιν τοῦ παλαιοῦ, πλησίον τῆς Ἐννεακρούνου, τοῦ ἱεροῦ τοῦ Διονύ-
