ὅμως ἀφορᾷ τὰ περὶ τῆς καταχρήσεως τῆς ἐλευθεροτυπίας πολλαὶ διατάξεις θὰ ἦσαν καὶ νῦν ἔτι τοῖς ἐκδόταις ἐφημερίδων καὶ συντάκταις καὶ τῇ κοινωνίᾳ ὠφελιμώταται.
Κατὰ τὰς διατάξεις τῶν ἄνω νόμων «ὁ ὑπεύθυνος συντάκτης ἔχει χρέος νὰ καταβάλῃ εἰς μετρητὰ ἐγγύησιν 5,000 δραχμῶν. Ἐξ αὐτῆς τῆς ἐγγυήσεως λαμβάνονται τὰ πρόστιμα, τὰ ἔξοδα καὶ αἱ ἀποζημιώσεις τῶν προσβληθέντων ἀτόμων, εἰς τὰς ὁποίας ἤθελε καταδικασθῆ ὁ ὑπεύθυνος συντάκτης. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐξαντληθῆ ἡ ποσότης, πρέπει νἀνεωθῇ ἐντελῶς καὶ εὐθύς.» Ἡ διάταξις δ’ αὕτη συνέτεινεν, ἵνα, ἐν βραχεῖ χρόνῳ, ἐκλίπωσι πᾶσαι αἱ ἀντιπολιευόμεναι τὴν Κυβέρνησιν ἐφημερίδες.
Ἡ ἀντιβασιλεία οὐχ ἧττον μετ’ ἀξιεπαίνου ζήλου ἐσκέφθη καὶ περὶ τέχνης, βιομηχανίας καὶ βιβλιοθηκῶν. Ἐπέμφθησαν δύο νέοι Ἕλληνες ἵνα σπουδάσωσι ζωγραφικὴν ὁ μὲν εἰς Βενετίαν, ὁ δὲ εἰς Ρώμην, τρίτος τις ὤφειλε νὰ διδαχθῇ τὴν λιθογραφικὴν ἐν τῷ τοῦ Ναυπλίου λιθογραφείῳ· τέταρτος, ὁ Ἀνδρέας Κορομηλᾶς, ἐπέμφθη εἰς Παρισίους πρὸς τὸν μέγαν τυπογραφικὸν καταστηματάρχην Διδότον, ἵνα σπουδάσῃ τυπογραφικήν.
Περὶ τῆς ἱδρύσεως δὲ δημοσίας βιβλιοθήκης ἡ ἀντιβασιλεία εἶχεν ἤδη φροντίσει πρὶν ἢ ἀπέλθῃ ἐκ Μονάχου καὶ συνέστησε τὴν πρώτην δημοσίαν βιβλιοθήκην ἐν Ναυπλίῳ, ἐν ᾗ συνηθροίσθησαν συγγράμματα πολλοῦ λόγου ἄξια: οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες συγγραφεῖς καὶ Λατῖνοι καὶ οὐκ ὀλίγα ἐκ τῆς γερμανικῆς, γαλλικῆς καὶ ἀγγλικῆς φιλολογίας· ἄλλα δὲ παρηγγέλθησαν κατόπιν πρὸς ὅσον οἷόν τε ἐντελέστερον καταρτισμὸν τῆς δημοσίας βιβλιοθήκης. Δυστυχῶς ὅμως ἅμα τῇ ἀναχωρήσει τοῦ Μάουρερ ἔπαυσεν ἥ τε συλλογὴ καὶ ἡ περαιτέρω παραγγελία βιβλίων. Καὶ ἡ ἐν Αἰγίνῃ δὲ βιβλιοθήκη, ἧς αἱ πρῶται συλλογαὶ Ἑλλήνων ἐγένοντο ἐπὶ Καποδίστρια, ἐπλουτίζετο ὁσημέραι ἐκ δωρεῶν, πρὸ πάντων, τῶν ἀδελφῶν Σακελλαρίων καὶ τοῦ ἀρχιμανδρίτου Ἀρσενίου, ὅστις ἐδωρήσατο καὶ συλλογὴν χειρογράφων, εἰκόνων καὶ νομισμάτων. Προὖκειτο δέ, ὡς ἐλέγετο τότε καὶ ἡ βιβλιοθήκη τοῦ Κοραῆ νὰ κατατεθῇ ἐν τῇ τῆς Αἰγίνης, ἧς προΐστατο ὁ διδάσκαλος τοῦ γένους Γεώργιος ὁ Γεννάδιος.
