ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς εἰς Ἑλλάδα καθόδου αὐτοῦ ἤρξατο νὰ μεριμνᾷ περὶ τούτου καὶ ἐλυπήθη σφόδρα ἀνακληθεὶς πρὸ τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ πόθου αὐτοῦ. Θὰ ἦτο ἄδικον ὅμως ἐάν τις πᾶσαν τὴν εὐθύνην περὶ αὐτῶν ἐπιρρίψῃ, ἀποκλειστικῶς, ἐπὶ τοῦ ἀντιβασιλέως ἐκείνου· διότι οἱ λογιώτατοι τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τοῦ 1828, ἐπὶ τοῦ Κυβερνήτου, τῶν Τούρκων κατεχόντων ἔτι τὴν Ἀττικήν, ἐζήτουν ἐπιμόνως ἀνωτάτην ἐκπαίδευσιν καὶ ἀπεκάλουν «φωτοσβέστην» τὸν Καποδίστριαν ὡς μὴ πραγματοποιοῦντα τὰς παραλόγους αὐτῶν συμβουλὰς, ἐφ’ ᾧ καὶ πληρέστατα, μετὰ τὴν ἐγκατάστασιν τῆς βασιλείας συνεφώνουν πρὸς τον Μάουρερ περὶ ἱδρύσεως Πανεπιστημίου.
Ἡ ἀντιβασιλεία συνέστησε τῇ 22ᾳ Μαρτίου 1833 ἐπιτροπείαν συγκροτουμένην ἐκ τοῦ Κων. Δ. Σχινᾶ, Ἀναστ. Πολυζωΐδου, Γ. Κοκκώνη, Ἀλεξ. Σούτσου. Ι. Βενθύλου καὶ τοῦ διδάκτορος Φρὰντζ ὑπὸ τὴν προεδρείαν τοῦ ἐπὶ τῆς ἐκπαιδεύσεως ὑπουργοῦ καί, ἐν ἀπουσίᾳ, αὐτοῦ τοῦ Κωνσταντίνου Δ. Σχινᾶ, ὅπως μελετήσασα μάθῃ τὴν ἀληθῆ κατάστασιν τῆς δημοσίας ἐκπαιδεύσεως καὶ ὑποβάλῃ σχετικὴν ἔκθεσιν περὶ τῶν καταλληλοτέρων μέσων πρὸς βελτίωσιν αὐτῆς καὶ ἰδίως πρὸς σχηματισμὸν σχολείων τοῦ λαοῦ, ἑλληνικῶν σχολείων, γυμνασίων καὶ ἑνὸς πανεπιστημίου. Ἡ ἐπιτροπεία αὕτη δυστυχῶς ἐπὶ ἐννέα μῆνας ἐργασθεῖσα καὶ οὐδὲν σχεδὸν διαπράξασα διελύθη, ἡ δ’ Ἀντιβασιλεία προέβη ἀφ’ ἑαυτῆς εἰς τὴν διατήρησιν τοῦ ἐπὶ Καποδίστρια ἱδρυθέντος ἐν Αἰγίνῃ κεντρικοῦ σχολείου, ὅπερ ἔμελλε νὰ ἦναι τὸ πρότυπον τῶν ἄλλων. Τοῦτο καίπερ ἐλλιπές, διετηρεῖτο ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν τοῦ Γεωργίου Γενναδίου, ὅστις ἦτο καὶ ἔφορος τῆς ἐκεῖ βιβλιοθήκης ἔχων συνδιδάσκαλον καὶ τὸν Χορτάκην. Ἡ δὲ ἀντιβασιλεία διώρισε τῇ 15ῃ Αὐγούστου 1833 καὶ τὸν Ἑρρῖκον Ν. Οὔλριχ ἐκ τῆς ἐν Γερμανίᾳ Βρέμης διδάσκαλον τῆς λατινικῆς καὶ γερμανικῆς γλώσσης καὶ φιλολογίας, τὸν Ἰωάννην Ψαρᾶν Κεῖον τῆς ἑλληνικῆς φιλολογίας καὶ τὸν Δημήτριον Δουραμάνην ἐξ Ἰωαννίνων τῶν μαθηματικῶν. Τὸ κεντρικὸν σχολεῖον διὰ τοῦ διορισμοῦ τῶν νέων διδασκάλων ἐτελειοποιήθη ἀρκούντως, ὥστε, κατὰ τὰς προσεχεῖς ἐξετάσεις (Ἰουλίου 1834), τὰς γενομένας ἐνώπιον τοῦ τότε ὑπουργοῦ
