Ἑλλάδι ἵδρυσαν σχολεῖά τινα καὶ διέδιδον τὴν Ἁγίαν Γραφὴν, κατ’ ἰδίαν ἔκδοσιν, ἣν δεινῶς ἐπέκρινε ὁ Οἰκονόμος ὁ ἐξ Οἰκονόμων, καὶ εἶτα αὐθαδέστεροι γενόμενοι ἤρξαντο καὶ νὰ προσηλυτίζωσι καὶ νὰ προσβάλωσι τὴν Ὀρθόδοξον θρησκείαν.
Ταῦτα μαθοῦσα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος κατεδίωξε, κατὰ τὸ 1852 τὸν Κίγκ, ἀμερικανὸν ἱεραπόστολον, μὴ συνετισθέντα ἐκ τῆς, ἐν ἔτει 1836, καταδιώξεως, ἕνεκα τῶν αὐτῶν ἀφορμῶν, τοῦ ἀμερικανοῦ συναδέλφου αὐτοῦ Χίλδνερ.
Ὁ Κὶγκ ἤρξατο νὰ προσβάλλῃ ἀναφανδὸν τὴν ὀρθοδοξίαν, νὰ προσηλυτίζῃ καὶ νὰ ὑπόσχηται τὴν διὰ τῆς ἁλλαξοπιστίας πραγμάτωσιν τῶν ἐθνικῶν πόθων τῶν Ἑλλήνων. Ταῦτα διαπυνθανομένη ἡ κυβέρνησις διέταξε τὴν εἰς δίκην παραπομπὴν αὐτοῦ, οὕτω δὲ δικασθεὶς κατεδικάσθη, ἐπὶ προσηλυτισμῷ καὶ ἐφυλακίσθη.
Κατὰ τὸ 1853 ὅμως, ἀμνηστευθέντων πάντων τῶν πολιτικῶν στασιαστῶν, ἐξ οὗ ἤλπιζον ὅτι θὰ ἐδίδετο πέρας εἰς τὰς διαιρούσας τὸν τόπον ἔριδας, ἐδόθη χάρις καὶ τῷ Κὶγκ ὑπὸ τοῦ ὑπουργοῦ τότε τῆς Δικαιοσύνης καὶ διαπρεποῦς νομομαθοῦς Σ. Πήλικα.
Εὐτυχῶς πρὸς ἐπίλυσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν τούτων ζητημάτων, τὸ ὑπουργεῖον Κριεζῆ προέβη θαρραλέως καὶ συνετῶς εἰς σοβαρὰν καὶ ἐθνοπρεπῆ ἀπόφασιν.
Λαβὸν ἀφορμὴν ἐκ τῶν ὡς εἴπομεν, δοθεισῶν τιμῶν, κατὰ τὴν κηδείαν (16 Νοεμβρίου 1849) τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει πρεσβευτοῦ τῆς Ἑλλάδος Ἰακώβου Ρίζου τοῦ Νερουλοῦ, κηδείαν ἧς προέστη αὐτὸς οὗτος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης (Ἄνθιμος ὁ Δ′ τὸ β′ πατριαρχεύσας ἀπὸ 19 Ὀκτωβρίου 1848 ἕως 30 Ὀκτωβρίου 1852) ἀπένειμεν αὐτῷ, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω, τὸν Μεγαλόσταυρον, διὰ τοῦ πρὸς τοῦτο ἀποσταλέντος ἀρχιμανδρίτου καὶ καθηγητοῦ τῆς θεολογίας ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ Μισαὴλ Ἀποστολίδου, ὅστις συγχρόνως ἦτο καὶ κομιστὴς εὐχαριστηρίου ἐπιστολῆς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην ἐπὶ ταῖς ἀπονεμηθείσαις τῷ ἕλληνι πρεσβευτῇ τιμαῖς, ἣν ἐπέδωκε τῇ 16 Ἰουνίου τῷ Πατριάρχῃ.
Οἱ ἐν Ἀθήναις ἤλπιζον, ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἀπαντῶν εἰς τὴν εὐχαριστήριον ταύτην ἐπιστολὴν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑλλάδος ἤθελεν ἀναγνωρίσει σιωπηρῶς πως αὐτήν· ἀλλ’ οἱ ἐν
