τῶν Πατρῶν Μερεντίτην, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω, ἐπιβιβάσαντες ἐπὶ ἀγγλικῶν πλοίων ὡδήγησαν εἰς Μελίτην.
Ἀλλ’ ἡ πεπολιτισμένη Ἀγγλία ἐξήσκει ἐπὶ τῆς Ἑλλάδος τὰ δικαιώματα τοῦ ἰσχυροτέρου. Ἐφ’ ᾧ καὶ σχεδὸν καθ’ ἑκάστην, διὰ διακοινώσεων, ἐπανελάμβανεν ὅτι: «ὤφειλε θᾶττον ἢ βράδιον νὰ ὑποχωρήσῃ, διότι πᾶσα ἀναβολὴ δὲν ἠδύνατο νὰ ἔχῃ ἕτερον ἀποτέλεσμα ἢ νὰ βιάσῃ τὴν Κυβέρνησιν τῆς βασιλίσσης νὰ αὐξήσῃ ἀναλόγως τῆς βραδύτητος τὸ ποσὸν τῆς ζητηθείσης ἱκανοποιήσεως».
Ἐπειδὴ δὲ ἡ ἱκανοποίησις αὕτη δὲν ἐδίδετο καὶ ἐπὶ τῆς κυβερνήσεως Κριεζῆ, καίπερ ἐπαναληφθεισῶν τῶν αἰτήσεως πρὸς τὸν νέον ὑπουργὸν τῶν Ἐξωτερικῶν Α. Λόντον ὑπὸ τοῦ Οὐάϊς, διὰ τῆς ἀπὸ 26 Δεκεμβρίου 1849 διακοινώσεως αὐτοῦ, ἐνεφανίσθη ὁ ὑπὸ τὸ Πάρκερ ἰσχυρότατος ἐκ δέκα καὶ τεσσάρων πολεμικῶν πλοίων στόλος ἐν τοῖς ὕδασι τῆς Σαλαμῖνος· τῇ δὲ 3 Ἰανουαρίου 1850 ὁ Λόντος ἔλαβεν ἐπιστολὴν τοῦ Οὐάϊς λέγουσαν: ὅτι «ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ἀγγλίας καὶ ὁ ὑποναύαρχος ἀρχηγὸς τοῦ στόλου τῆς Α. Βρεττανικῆς Μεγαλειότητος προσφέρουσι τὸν χαιρετισμὸν αὐτῶν πρὸς τὸν κ. ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργόν, ὃν παρακαλοῦσιν ἵνα εὐαρεστούμενος προσδιορίσῃ τὴν ὥραν καθ’ ἣν δύνανται τῇ ἐπαύριον νὰ λάβωσι τὴν τιμὴν ἵνα ὁμιλήσωσιν αὐτῷ περὶ κατεπειγόντων ζητημάτων».
Τῇ ἐπαύριον 4 Ἰανουαρίου ὁ Λόντος ἐδέξατο τὸν πρεσβευτὴν Οὐάϊς καὶ τὸν ναύαρχον Πάρκερ, οἵτινες ἐδήλωσαν αὐτῷ ὅτι, ἐὰν ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις ἐξακολουθήσῃ ἀρνουμένη τὴν παροχὴν ἱκανοποιήσεως, εὑρίσκονται ἐν ἀνάγκῃ νὰ ἐκτελέσωσι ρητὰς διαταγὰς τῆς Κυβερνήσεως αὐτῶν. Καὶ ὁ μὲν ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν Α. Λόντος προσεπάθησε νὰ καταδείξῃ τὸ ἄδικον τῶν ἀγγλικῶν ἀπαιτήσεων ἀλλ’ ὁ Οὐάϊς ἀπήντησεν ὅτι παρῆλθεν ὁ καιρὸς τῶν συζητήσεων καὶ τῇ ὑστεραίᾳ 5 Ἰανουαρίου, διὰ προφορικῆς αὐτοῦ διακοινώσεως, ἀνήγγειλε τῷ Οὐάϊς ὅτι τὸ βασιλικὸν ὑπουργεῖον ἐπικαλεῖται τὴν διαιτησίαν τῶν δύο ἄλλων συνυπογραψασῶν τὴν συνθήκην τῆς 7 Μαΐου τοῦ 1832 Δυνάμεων· εἰς ἀπάντησιν ὅμως τῆς διακοινώ-
