τὰς ἀρχὰς ἐπιζητῶν: «παῦσιν τοῦ ὑπουργείου καὶ ἀκριβῆ τήρησιν τοῦ Συντάγματος».
Ἀλλὰ καὶ τοῦτον προσβληθέντα ὑπὸ τοῦ Δ. Πλαπούτα ἐξηνάγκασαν νὰ καταφύγῃ εἰς Ζάκυνθον, διασκορπισθέντος τοῦ στασιαστικοῦ αὐτοῦ σώματος ἐν Κορίνθῳ δὲ ὅτι ὁ ταγματάρχης Λαλιώτης μετὰ τῶν Καλαραίων καὶ τοῦ Ρένδη ὕψωσαν μετὰ καί τινων ἄλλων τὴν σημαίαν τῆς ἀποστασίας, ἀλλὰ τάχιστα ἠναγκάσθη νὰ παραδώσῃ τὰ ὅπλα ἡττηθείς. Φαίνεται δ’ ὅτι τὰ δύο ταῦτα ἐν Πελοποννήσῳ σύγχρονα στασιαστικὰ κινήματα εἶχον στενοτάτην σχέσιν πρὸς τὴν ἐκ τοῦ τουρκικοῦ εἰς τὸ ἑλληνικὸν εἰσβολὴν τοῦ Τζαμθάλα καὶ τοῦ Βελέντζα, σχεδιαζόντων νὰ θορυβήσωσι τὴν κυβέρνησιν, νὰ προκαταλάβωσιν αὐτὴν καὶ νὰ γενικεύσωσι τὴν ἀνταρσίαν, συνενουμένων τῶν ἐν Στερεᾷ Ἑλλάδι μετὰ τῶν ἐν Πελοποννήσῳ στασιαστῶν, τοῦθ’ ὅπερ καταδεικνύει ἀκριβῶς, ὅτι τὰ κινήματα ταῦτα οὐδαμῶς ἦσαν ξένα τῆς ἀντιπολιτεύσεως καὶ τῆς ἀγγλικῆς Πρεσβείας.
Καὶ κατεστάλη μὲν ταχέως ἡ ἐν Πελοποννήσῳ στάσις, ἀλλ ὅμως τὰ ἐν τοῖς μεθορίοις, ἀπὸ τοῦ Παγασητικοῦ μέχρι τοῦ Ἀμβρακικοῦ, κινήματα ὁσημέραι ἐγένοντο σοβαρώτερα, σπουδαίως ἀνησυχοῦντα τὴν ἑλληνικὴν κυβέρνησιν. Διότι οἱ στασιασταὶ οὗτοι ἔχοντες ἐξησφαλισμένην τὴν ὑποχώρησιν πρὸς τὰ τουρκικὰ μεθόρια, ἔνθα καταφεύγοντες οὐ μόνον εὑρίσκοντο ἐν ἀσφαλείᾳ, ἀλλὰ καὶ ἐπικουρίας ἐλάμβανον παρὰ τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν, διῃρέθησαν εἰς δύο σώματα, ὧν τὸ ἓν ἐκ 200 ἀνδρῶν συγκείμενον ὑπὸ τὸν Ι. Βελέντζαν, τὸ δ’ ἕτερον ἐκ 500 ὑπὸ τὸν Τζαμάλαν, καὶ ἄλλους, εἰσῆλθον, μεσοῦντος Ἀπριλίου 1848, καὶ αὖθις εἰς τὸ ἑλληνικόν. Οὗτοι, κατὰ φάλαγγας ἀναπτυχθέντες κατέλαβον διαφόρους ὀχυρὰς θέσεις, ἐν αἷς ἐγκατέλιπον φρουράς· εἶτα δὲ ἐνισχυθέντες καὶ ὑπό τινων ἄλλων ἔφθασαν μέχρις Ἑλικῶνος.
Τὴν εἰσβολὴν ταύτην μαθόντες οἱ κάτοικοι τῶν πλησιοχώρων τοῖς συνόροις ἐπαρχιῶν, φόβῳ συσχεθέντες, ἀπέκρυπτον τὰ ἔπιπλα, τὰ σκεύη καὶ τὰ χρήματα αὐτῶν. Τῶν δὲ στασιαστῶν οἱ μὲν περὶ τὸν Βελέντζαν εἰσελθόντες εἰς τὸν δῆμον Πτελεατῶν ἔπαυσαν τὸν δήμαρχον, ἔκαυσαν τὸ ἀρχεῖον τοῦ δήμου καὶ διώρισαν δήμαρχον Γεωργιάδην τινὰ συγγενῆ αὐτοῦ (11 Ἀπριλίου), ὁ δὲ Παπακώ-
