πείᾳ καὶ ἐξήγειρε τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ σέβας ἐν ταῖς βουλαῖς τῆς πατρίδος. Τὸ συνταγματικὸν πολίτευμα ἐχρησίμευεν αὐτῷ ὡς μέσον μάλλον ἢ ὡς τέλος· διότι πολὺ πλέον ἐμερίμνα περὶ τοῦ μεγάλου ἐθνικοῦ μέλλοντος ἢ περὶ τῆς τακτικῆς ἀναπτύξεως καὶ προσωπικῶν ἐλευθεριῶν. Ἡ προσδοκία, ἡ ἐπιθυμία, ἡ ἐλπὶς τῆς παλιγγενεσίας ὁλοκλήρου τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους ἐπεσπᾶτο πάσας τὰς σκέψεις αὐτοῦ καὶ ὅτε κατενόει τὸ ἐπὶ τοῦ παρόντος ἀδύνατον καὶ ὅτε ὁ ἀκράδαντος ὀρθὸς νοῦς κατέστελλε τὰς ὁπωσοῦν χιμαιρικὰς ὁρμὰς τῆς φαντασίας. Τί θὰ ἔπραττεν ἢ τί θὰ ἐπεχείρει ὑπὲρ τοῦ μεγάλου τούτου σκοποῦ, ἂν ἔζη ἔτι καὶ κατεῖχε τὴν ἐξουσίαν, κατὰ τὰς περιπλοκὰς καὶ τοὺς ἀγῶνας, οἵτινες ἀνεφύησαν μεταξὺ τῶν μεγάλων εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων, οὐδεὶς γινώσκει. Ἀπέθανε δὲ καὶ αὐτὸς καθάπερ καὶ πολλοὶ ἄλλοι μετὰ βίον μὲν ἔνδοξον καὶ μέγαν, ἀλλὰ πρὶν ἢ δείξῃ τί εἶχεν ἐν τῇ διανοίᾳ καὶ τί ἠδύνατο νὰ κατορθώσῃ».
Σελίδα:Ιστορία του Όθωνος Βασιλέως της Ελλάδος (1832-1862).pdf/368
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
368
ΙΣΤΟΡΙΑ
